bin-muhtesem-gunes

Ve rokeder Kabil'e yağmaya başlaymca, insanlar kaçıp saklandı. Anne de öyle; sözcüğün gerçek anlamıyla.
Yeniden siyahlara büründü, odasına kapandı, perdeleri kapattı, battaniyeyi tepesine çekti.
176
24
"Şu ıslık sesi," dedi Leyla Tarık'a, "kahrolası vınlama; en çok ondan nefret ediyorum."
Tank başını sallayarak ona katıldı.
Aslında ıslığın kendisi değil, diye düşündü kız daha sonra, başladığı anla çarptığı an arasındaki saniyeler.
Muallakta kaldığını hissettiğin o kısa, bitmek bilmez süreç. Bilememek. Beklemek. Hükmü duymak üzere
olan bir davalı gibi.
Genellikle akşam yemeğinde oluyordu; Babi'yle ikisi sofradayken. Başlayınca, başlarını kaldırıyorlardı. Çatal
havada, lokmalar ağızda, öylece durup ıslık sesini dinliyorlardı. Leyla zifiri karanlık camdaki, yan aydınlık
yüzlerinin yansısına, duvarlardaki kıpırtısız gölgelerine bakardı. Vınlama. Sonra pat-
177
lama. Neyse ki bir başka yerde. Bırakılan soluklar; şimdilik kurtulduklarını ama bir başka yerde, çığlıkların ve
kesif duman bulutlarının arasında bir çırpınmanın sürüp gittiğini, çıplak elle, deli gibi toprağı kazan, enkazın
altından bir kız kardeşten, bir ağabeyden, bir torundan kalanı çekip çıkarmaya çabalayan birilerinin olduğunu
bilmek.
Canını kurtarmış olmanın bedeliyse, kimin kurtaramadığını merak etmenin ıstırabıydı. Leyla düşen her
roketten, her patlamadan sonra sokağa fırlıyor, dualar mırıldanarak, enkazın, dumanın altında bu kez, bu
sefer, kesinlikle Tarık'ı bulacağından emin, koşuyordu.
Geceleri yatağında yatarken, penceresine yansıyan ani, beyaz çakımları seyrediyordu. Makineli tüfeklerin
takırtısını dinliyor, ev sarsılır, tavandan sıva parçalan dökülürken, tepeden vınlayarak geçen rokederi
sayıyordu. Bazı geceler, roket ateşi öylesine parlak olurdu ki, insan istese kitap okuyabilirdi; böyle gecelerde
uyku bir türlü gelmezdi. Gelse bile, Leyla'nın rüyalarını hep yangınla, kopan uzuvlarla, yaralıların iniltileriyle
doldururdu.
Sabahlar, hiçbir ferahlama getirmiyordu. Ezan sesi yankılanınca, Mücahider silahlarını bırakıyor, yüzlerini
batıya çevirip namaz kılıyorlardı. Sonra seccadeler kadanıp kaldırılıyor, tüfekler dolduruluyor ve dağlar
Kabil'e yaylım ateşine başlıyordu, Kabil de onlara ateşle karşılık veriyordu - Leyla'yla bütün şehir eli kolu
bağlı, çaresizce bakarken; tıpkı köpekbalıkları göz alıcı balığını parçalarken öylece seyreden yaşlı Santiago
gibi.
Leyla nereye gitse, Mesut'un adamlarını görüyordu: caddelerde dolaşırken, birkaç yüz metrede bir, bir aracı
durdurup sorgulama yaparken. Tankların üzerine oturuyor, sigara
178
içiyorlardı; sırtlarında asker giysileri, başlarında olmazsa olmaz pakol\ss. Kavşaklara yığdıkları kum
torbalarının ardından, yoldan geçenleri gözediyorlardı.
Öte yandan, Leyla'nın dışarıya fazla çıktığı yoktu. Çıktığı zaman da, yanında hep Tank oluyordu; oğlan bu
şövalyece görevden müthiş keyif alır gibiydi.
"Bir tabanca satın aldım," dedi bir gün. Leyla'lann bahçesinde, armut ağacının altında oturuyorlardı. Silahı
gösterdi. Yan-otomatik Beretta, dedi. Leyla için yalnızca siyah, ölümcül bir aletti.
"Hoşlanmadım," dedi. "Silahlar beni ürkütüyor."
Tank namluyu havaya kaldırdı, şarjörü döndürdü.
"Geçen hafta Karteh-Seh'de üç ceset bulmuşlar," dedi. "Duymuş muydun? Kız kardeşler. Üçüne de tecavüz
edilmiş. Gırtlaklan kesilmiş. Yüzüklerini almak için parmaklannı ısırıp koparmışlar. Diş izlerinden
anlaşılmış..."
"Bunlan duymak istemiyorum."
"Amacım seni üzmek değil," dedi Tank. "Ben yalnızca... yanımda bu varken kendimi daha iyi hissediyorum."
Delikanlı, kızın sokakla arasındaki hayat bağıydı artık. Ko-nuşulanlan, haberleri taşıyordu ona. Örneğin,
dağlarda mev-zilenen milislerin atıcılıklannı geliştirmek için aşağıdaki sivillere, kadın, erkek, çocuk demeden,
rasgele ateş ettiklerini, dahası, söz konusu nişancılıklan üzerine bahse tutuştuklarını. Arabalara füze
firlattıklannı, ama her nedense taksilere ilişmediklerini - böylece Leyla, insanlann son zamanlarda arabalannı
neden bir gayret sanya boyadığını anlamış oldu.
Tank ona Kabil içindeki güvenilmez, sıkça değişen sınırlan da açıkladı. Mesela bu yol, soldan ikinci akasya
ağacına kadar, bir savaş lorduna aitti; sonraki dört sokak, yıkılan eczanenin bitişiğindeki finna kadar, bir
başka savaş lordunun bölgesiydi; eğer yolun karşısına geçip batıya doğru bir kilo-
179
metre ilerlerse, kendini başka bir savaş lordunun arazisinde bulur, dolayısıyla bir keskin nişancının haklı
hedefi, olurdu. İşte, Anne'nin kahramanlarının yeni adı buydu: Savaş Lord-lan. Leyla onlara tüfengder
dendiğini de duymuştu. Tüfekçiler. Diğerleri kendilerine hâlâ Mücahit diyordu, ama sözcüğü duyanların
suratı değişiyor, yüzlerine hor gören, ekşi bir ifade yerleşiyordu; sözcük, derin bir tiksinti ve küçümseme
kokuyordu buram buram.