bin-muhtesem-gunes

"Şuna bakın!" dedi Leyla.
Babi gülümsedi.
Aşağıdaki Bamyan Vadisi gümrah, yemyeşil ekili arazilerle kaplıydı. Babi bunlann, sonbaharda ekilip yazın
biçilen buğdayla kaba yonca olduğunu söyledi; patates de vardı. Birbirinden kavak ağaçlarıyla ayrılan
tarlaları dereler, sulama kanalları kesiyordu; bunlann kıyısına çömelmiş çamaşır yıkayan kadınlar küçücük
karaltılardı. Babi meyilli yüzeyleri, bayırları kaplayan arpa, çeltik tarlalarını gösterdi. Sonbahardı,
151
Leyla çamur tuğlalı evlerin damlarına kuruması için tahıl seren insanların parlak renkli gömleklerini
seçebiliyordu. Kasabadan geçen anayolun iki yanı kavaklıydı. Her iki tarafa da küçük dükkânlar, çayevleri,
sokak berberleri sıralanmıştı. Köyün ilerisinde, ırmağın ve'derelerin ötesinde, Leyla dağ etekleri gördü,
çıplak, tozlu kahverengi; onların ilerisinde, sanki Afganistan'daki her şeyin ötesinde, zirveleri karlı Hin-dukuş.
Hepsini örten gökyüzüyse kusursuz, lekesiz bir mavilikteydi.
"Ne kadar sessiz," diye soludu Leyla. Minicik koyunlar, atlar görüyor ama melemelerini, kişnemelerini
duyamıyordu.
"Buradan en çok aklımda kalan da bu," dedi Babi. "Bu sessizlik. Bu huzur. Bunu sizlerin de tatmanızı
istedim. Ama aynı zamanda da, ülkenizin mirasını görmenizi, zengin tarihini öğrenmenizi istedim, çocuklar.
Bakın, bazı şeyleri ben size öğretebilirim. Bazılarını kitaplardan öğrenirsiniz. Ama bazı şeyler vardır ki,
mutlaka görmeniz ve hissetmeniz gerekir."
"Bakın," dedi Tank.
Köyün üstünde daireler çizerek kayan şahini seyrettiler.
"Anne'yi buraya hiç getirdin mi?" diye sordu Leyla.
"Ah, pek çok kez. Oğlanların doğumundan önce. Sonra da. Annen o zamanlar gözüpek, maceracı bir
kadındı, öyle... canlıydı ki. Tanıdığım en hayat dolu, en mutlu insandı." Anıya gülümsedi. "Olağanüstü bir
kahkahası vardı. Yemin ederim, onunla evlenmemin nedeni oydu, Leyla, kahkahası. İnsanı alıp götürürdü.
Karşı koyman mümkün değildi."
Leyla'nın içi sevgiyle kabardı. Bundan böyle, Babi'yi hep böyle hatırlayacaktı: Anne'yi yad ederken, dirsekleri
kayaya dayanmış, elleri çenesinde; rüzgâr saçlannı dağıtıyor, gözleri güneş yüzünden kınşmış.
"Şu mağaralara bir bakacağım," dedi Tank.
152
"Dikkatli ol," dedi Babi.
Tank'ın sesi yankılandı: "Olurum, Kaka can."
Leyla ta aşağıda, çite bağlı bir ineğin yanında durmuş sohbet eden üç erkek seçti. Çevrelerindeki ağaçlann
rengi dönmeye başlamıştı; koyu san, turuncu, ateş kırmızısı.
"Oğlanlan ben de özlüyorum, biliyorsun," dedi Babi. Gözlerinde yaşlar birikmişti. Çenesi titriyordu. "Ama
gösteremem... Annen... sevinci de üzüntüsü de öyle aşındır ki. Hiç saklayamaz. Hiçbir zaman da
saklayamadı. Ben, galiba farklıyım. Ben daha çok... Ama beni de yıktı, oğullanmın ölümü. Burnumda
tütüyorlar. Tek bir gün geçmiyor ki, ben... Çok zor, Leyla. Çok çok zor." Baş ve işarer parmakla-nyla
gözlerinin iç köşelerini sıktı. Konuşmaya çalıştığında, sesi gidiverdi. Dudaklannı dişledi, bekledi. Uzun, derin
bir nefes aldı, kıza baktı. "İyi ki sen varsın. Seni verdiği için, her gün şükrediyorum Tann'ya. Her gün. Bazen,
annen gerçekten kötü günlerinden birindeyse, bana dünyada sahip olduğum tek şey senmişsin gibi geliyor,
Leyla."
Leyla ona sokuldu, yanağını göğsüne bastırdı. Erkek biraz şaşırmış gibiydi - Anne'nin aksine, sevgisini
fiziksel olarak çok ender dışavururdu. Kızın başının tepesine candan, kısa bir öpücük kondurdu,
beceriksizce kucakladı. Bir süre böyle kaldılar, Bamyan Vadisi'ni seyrettiler.
"Bu ülkeyi bu kadar çok sevmeme karşın, bazen çekip gitmeyi düşünüyorum," dedi Babi.
"Nereye?"
"Unutmanın kolay olacağı bir yere. Önce Pakistan'a sanının. Bir ya da iki yıllığına. Belgelerimiz
tamamlanıncaya kadar."
"Ya sonra?"
"Sonrası, eh, dünya büyük. Belki Amerika. Denize yakın bir yer. California, mesela."
153
Babi, Amerikalıların cömert insanlar olduğunu söyledi. Bir süre onlara para ve yiyecek yardımı yaparlardı;
kendi ayaklarının üzerinde durana kadar.
"Bir iş bulurum, birkaç yıl sonra, yeterli parayı biriktirince küçük bir Afgan lokantası açarım. Öyle gösterişli bir
şey değil, mütevazı, küçük bir yer; birkaç masa, birkaç kilim. Belki duvarlarda Kabil'in bir-iki resmi.
Amerikalılara Afgan yemeklerini tanıtırız. Eh, annenin aşçılığıyla, sokakta kuyruk olacakları kesin.
"Sana gelince, sen de eğitimine devam edeceksin elbette. Bu konudaki duygularımı biliyorsun. Bu bizim en
önemli amacımız, birincil önceliğimiz olmalı, sana iyi bir eğitim vermek; lise, ardından üniversite. Ama boş
vakitlerinde, tabii istersen, lokantada yardım edersin, sipariş almak, sürahileri doldurmak gibi şeyler."