bin-muhtesem-gunes

şan bir gerilla gücü, demişti adam. Çoğu Pakistan sınırındaki sığınma kamplarında yetişmiş (hatta kimileri
orada doğmuş), Pakistan medreselerinde, mollalar tarafindan Şeriat eğitimi almıştı. Liderleri, Molla Ömer
adında gizemli, okuma yazma bilmeyen, tek gözlü bir münzeviydi; Raşit'in hafif alaylı eklediğine göre,
kendine Amir-ül-Mümin dedirtiyordu - Müminlerin, İnananların Önderi.
"Bu çocukların rifa'sı, kökleri olmadığı doğru," diye sürdürdü sözünü. Ne Meryem'e ne de Leyla'ya hitap
ediyordu. Başarısız kaçma girişiminden beri, iki buçuk yıldır, Meryem onun Leyla'yı da kendisiyle aynı kefeye
koyduğunun farkındaydı: onun güvenini kesinlikle hak etmeyen, aşağılanmaya, adamdan sayılmamaya layık
iki alçak. Raşit konuştuğunda, Meryem onun kendi kendisiyle sohbet ettiği duygusuna kapılıyordu; ya da
odadaki görünmeyen ama iki kadının aksine, fikir beyan edilmeye değen birine seslendiği duygusuna.
"Geçmişleri olmayabilir," dedi Raşit, sigarasının dumanını tavana doğru üflerken. "Dünya hakkında ya da bu
ülkenin tarihi hakkında hiçbir şey bilmiyor olabilirler. Tamam. Onlarla kıyaslandığında, bizim Meryem
üniversite profesörü sayılır. Hah! Doğru söylüyorum. Ama etrafınıza bir balan. Ne görüyorsunuz? Yozlaşmış,
açgözlü, haris, tepeden tırnağa silahlı, eroin zengini, birbirine cihat açan ve aradaki herkesi, önüne geleni
öldüren Mücahit komutanlar - aynen bunu, işte. Taliban hiç olmazsa saf, bozulmamış. En azından, tertemiz
Müslüman çocuklar. Gelir gelmez, burayı bir güzel temizleyecekler, vallah. Banş ve düzen getirecekler. Süt
almaya çıkan insanlar vurulup öldürülmeyecek. Rokeder susacak! Bir düşünsenize."
Taliban iki yıldır, adım adım Kabil'e yaklaşıyor, şehirleri Mücahitlerin elinden alıyor, yerleştiği yerdeki hizip
savaşlarına son veriyordu. Hazara komutan Abdül Ali Mezari'yi yakalayıp
281
kurşuna dizmişti. Aylardır, üslendikleri yerden, yani Kabil'in güneyindeki dış mahallelerinden kenti ateşe
tutuyor, Ahmet Şah Mesut'la birbirlerine roket yağdınyorlardı. 1996 Eylülü'-nün başlarında, Celalabad ve
Sarobi kentlerini de zapt ettiler.
Taliban'da, Mücahitlerin asla sahip olamadığı bir şey var, dedi Raşit. Birlik.
"Hoş geldiler, sefa geldiler," diye ekledi. "Başkalarını bilmem, ama ben onlan gül yapraklanyla
karşılayacağım."
O gün dışarıya çıktılar, dördü birlikte; Raşit yeni dünyalarını, yeni önderlerini selamlamalan için onlan bir
otobüsten indirip ötekine bindirdi. Yerle bir olmuş, harap mahallelerde, Meryem yıkınülann altından çıkıp
sokaklara akan insanlar gördü. Dişsiz, buruşuk ağzıyla devamlı gülümseyen, yaşlı bir kadın yoldan
geçenlerin üzerine avuç avuç pirinç serpiyordu. Salt iskeleti kalmış bir binanın yanında kucaklaşan iki erkek;
gökyüzünde, oğlan çocuklann damlardan fırlattığı fişeklerin, çatapatlann vınlaması, üslaması, patırtısı.
Kasetçalarlardan yayılan ulusal marş, hiç susmayan araba kornalanyla yanşıyor. "Bak, Meyem!" Azize,
Meyvand Caddesi'ne doğru koşan birtakım oğlanlan gösteriyordu. Sıkılı yumruklanyla havayı dövüyor, iplere
bağladıkları, paslı teneke kutulannı sürüklüyorlardı peşleri sıra. Mesut'la Rabbani'nin Kabil'den çekildiğini
haykınyorlardı.
Dört bir yandan tekbirler yükselmekteydi: Allah-ü-ekber! Meryem, Meyvand Caddesi'ndeki bir pencereden
sarkan çirşafa baktı. Üzerine kocaman, siyah harflerle şöyle yazılmışa: ZENDA BAAD TALIBAN! Çok yaşa
Taliban!
Sokaklarda yürürlerken, Meryem'in gözüne, aynı dileği tekrarlayan başka yazılar da çarptı - camlara
boyanmış, kapılara çivilenmişti; araba antenlerinde çırpınıyordu.
282
***
Meryem ilk Taliban'ını da aynı günün ilerleyen saatlerinde gördü; Raşit, Leyla ve Azize'yle birlikte girdikleri
Peştu-nistan Meydanı'nda. Büyük bir kalabalık toplanmıştı alana. İtişiyor, daha iyi görebilmek için boyunlannı
uzatıyorlardı; alanın ortasındaki mavi çeşmenin etrafını saranlar, kuru yatağına doluşanlar da vardı. Alanın
ucunu görmeye çalışıyorlardı, eski Hayber Lokantası'nın bulunduğu kısmı.
Raşit cüssesini kullanarak kalabalığı yardı, onlan birinin mikrofondan konuştuğu noktaya götürdü.
Azize görünce, bir çığlık atıp yüzünü Meryem'in hur-ka'smz gömdü.
Mikrofondaki ses, ince uzun, sakallı bir delikanlıya aitti; başına siyah bir türban dolamıştı. Seyyar, derme
çatma bir yükseltinin üzerindeydi. Boştaki elinde bir roketatar tutuyordu. Yanında, trafik lambasına
bağlanmış urganlann ucunda sallanan, iki kanlı ceset vardı. Giysileri paramparça. Şişmiş yüzleri morumsumavi.
"Onu tanıyorum," dedi Meryem. "Soldakini." Meryem'in önünde duran genç kadın döndü, Necibullah
olduğunu söyledi. Öteki adamsa kardeşiydi. Meryem Neci-bullah'ın, Sovyet yıllarında ilan tahtalanndan, vitrin
camlarından gülümseyen, tombul, bıyıklı yüzünü anımsadı.
Daha sonra, Taliban'in Necibullah'ı sığındığı yerden, Da-rülaman Sarayı yakınındaki Birleşmiş Milletler
karargâhından yaka paça çıkardığını öğrenecekti. Ona saatlerce işkence yap-tıklannı; ayaklarını bir
kamyona bağlayıp cansız bedenini sokaklarda sürüdüklerini.
"Çok, pek çok Müslüman'ı öldürdü!" diye haykınyordu genç Taliban elindeki mikrofona. Önce, Peştun aksanlı
Farsça konuşuyordu, sonra Peştuncaya döndü. Sözcüklerini vurgulamak istercesine, elindeki silahla
cesederi dürtmekteydi.