bin-muhtesem-gunes

Anne'nin elbiselerini yıkıyor, çar-şaflannı değiştiriyordu. Yıkanması, karnını doyurması için diller dökerek,
rica minnet yataktan çıkanyordu. Babi'nin gömleklerini ütüleyen, pantolonlannı katlayan, oydu. Aşçılığı her
gün biraz daha üsdenen de.
Bazen, evdeki işlerini bitirince yatağa, annesinin yanına sokulurdu. Kollanyla beline sanlır, parmaklanın
onunkilere geçirir, yüzünü onun saçına gömerdi. Anne kıpırdanır, bir şeyler mınldanırdı. Sonra, kaçınılmaz
olarak, oğullanyla ilgili bir öykü anlatmaya başlardı.
Bir gün, yine böyle yatarlarken, "Ahmet gerçek bir önder olacaktı," dedi. "Onda lider karizması vardı. Yaşı
onun üç katı olanlar bile, saygıyla dinlerdi onu, Leyla. Görülecek şeydi. Ya Nur. Ah, Nur'um benim. Sürekli
çizim yapardı; binalar, köprüler çizerdi. Mimar olacaktı, biliyor musun? Yaptığı tasanmlarla Kabil'i bambaşka
bir yere dönüştürecekti. Şimdi, ikisi de şehit düştü; oğullanm şehit oldu."
Leyla kıpırdamadan yatar, dinlerdi; keşke Anne onun, Leyla'nın şehit olmadığını, hâlâ yaşadığını, yanında
olduğunu, umutları, bir geleceği olduğunu fark etseydi. Ama Leyla kendi geleceğinin, ağabeylerinin
geçmişiyle boy ölçüşemeye-ceğini biliyordu. Yaşarken kızı gölgede bırakmışlardı. Ölüm-
145
leriyle de yeryüzünden tamamen silmişlerdi. Anne şimdi onların hayat müzelerinin müdürüydü, Leyla ise
yalnızca bir ziyaretçi. Onlara ait efsanelerin doldurulduğu bir kap. An-ne'nin mürekkeple, onlann destanını
yazdığı bir parşömen.
"Haberi getiren, oğullarımı kampa geri getirdikleri zaman, Ahmet Şah Mesut'un cenaze törenine bizzat
katıldığını söyledi. Mezarlarının başında durup dua okumuş. İşte, ağabeylerin böylesine cesur, yürekli
delikanlılardı, Leyla; cenazelerine Komutan Mesut, Penşir Aslanı bile kalkıp geldi; Allah ondan razı olsun."
Anne sırtüstü döndü. Leyla yerini değiştirdi, başını onun göğsüne dayadı.
"Bazı günler," dedi kadın boğuk bir sesle, "holdeki saatin tik taklarını dinliyorum. Ve beni bekleyen bütün o
saniyeleri, dakikaları, saatleri, günleri, haftaları, aylan, yıllan düşünüyorum. Onlarsız geçecek olan onca
zamanı. O zaman, nefes alamıyorum; sanki biri kalbimin üzerinde tepiniyor, Leyla. Elim ayağım tutmaz
olmuyor. Öyle bitap düşüyorum ki, bir yere yığılıp kalmak istiyorum."
"Keşke elimden bir şey gelseydi," dedi kız; içtendi. Ama kulağa yavan, baştan savma gelmişti; kibar bir
yabancının du-daklanndan usulen dökülen bir teselli gibi.
"Sen iyi, hayırlı bir evlatsın," dedi Anne, derin bir ah çektikten sonra. "Bense sana doğru dürüst analık
edemedim."
"Böyle söyleme."
"Doğru ama. Bunu biliyorum ve bunun için çok üzgünüm, aşkım."
"Anne?"
"Hım."
Leyla doğruldu, aşağıya, annesine baktı. Anne'nin saçlarında artık yol yol aklar vardı. Oldu bitti kilolu, hatta
tombul olan kadının ne kadar zayıfladığını aynmsamak, Leyla'yı afal-
146
lattı. Yanaldan solgun, çöküktü. Üzerindeki bluz omuzlann-dan düşüyordu, boynuyla yaka arasında boşluk
vardı. Leyla alyansın parmaklarından kaydığını kaç kez görmüştü.
"Sana hep sormak istediğim bir şey var."
"Nedir?"
"Sen... yani, sakın ola..." diye başladı Leyla.
Bu konuyu Hasena'yla konujmuştu. Hasena'nın önerisiyr le aspirin şişesini su hendeğine boşaltmış, mutfak
bıçaklarını, sivri kebap şişlerini kanepenin altındaki halının altına sokmuşlardı. Hasena'nın bahçede bulduğu
ipi sakladılar. Babi tıraş bıçaklannı bulamayınca, Leyla ona korkulannı açmaya mecbur kaldı. Babi kendini
kanepenin ucuna bırakmış, ellerini dizlerinin arasına sokmuştu. Leyla ondan yatışüncı bir sözcük, iyi kötü bir
güvence bekledi. Ama karşısında yalnızca allak bullak bir yüz, boş bakışlı gözler buldu.
"Yani sen... yapmazsın, değil mi? Anne, çok endişeleniyorum..."
"Haberi aldığımız gece bunu düşündüm," dedi annesi. "Sana yalan söylemeyeceğim, ondan sonra da
düşündüm. Ama hayır. Merak etme, Leyla. Oğullanmın hayalinin gerçekleştiğini görmek istiyorum.
Sovyetler'in rezil olmuş bir halde memleketlerine döndüklerini, Mücahitlerin zaferle Kabil'e girdikleri günü
görmek istiyorum. Bunlar olurken, Afganistan özgülüğüne kavuşurken, orada bulunmalıyım ki oğullarım da
görebilsinler. Benim gözlerim aracılığıyla seyredebilsinler."
Az sonra uyudu, Leyla'yı birbiriyle çatışan düşüncelerle baş başa bıraktı: Anne'nin yaşamaya kararlı olması
yüreğini ferahlatmış, nedeninin kendisi olmaması ise, yaralamıştı. Anne'nin kalbine damgasını asla
ağabeyleri gibi vuramayacaktı, çünkü bu kalp soluk, sığ bir kumsaldı; Leyla'nın ayak izlerinin, kabaran ve
sahile vuran, kabaran ve kınlan keder dalgaları tarafından daima, sonsuzcasına silindiği bir kumsal.
147
21
Taksi sürücüsü Sovyet ciplerinden, zırhlı araçlarından oluşan bir başka, uzun konvoya yol vermek üzere,
arabasını kenara çekti. Tank ön koltuğa, şoförün camına doğru eğildi, haykırdı: "Pajalusta! Pajalustar