bin-muhtesem-gunes

toplanıyor, sonra minicik parçalara bölünüp sessizce aşağıya, insanların üstüne yağıyordu. Bizim gibi
kadınların neler çektiğinin göstergesi, demişti. Başımıza gelen her f eye nasıl sessizce katlandığımızın.
95
e
14
Çektiği acı Meryem'i şaşırtıyordu. Olanca şiddetiyle saldırması için, kulübedeki yarım kalmış beşiği ya da
Raşit'in dolabmdaki süet gocuğu düşünmesi yetiyordu. O zaman bebek canlanıyor, Meryem onu
duyabiliyordu; acıktığını belirten homurdanmalarını, gurultularını, anlaşılmaz mırıltılarını. Göğüslerini
kokladığını hissediyordu. Acı Meryem'i bir dalga gibi kapüyor, tutup havaya kaldırıyor, tepe üstü yere
fırlatıyordu. Yüzünü bile görmediği bir varlığı böyle üzüntüden katılıp kalacak kadar özleyebilmesi, Meryem'i
hayreder içinde bırakıyordu.
Neyse ki kederin Meryem'e o kadar da gaddar davranmadığı günler oluyordu. Eski yaşam akışına, eski
düzenine dön-
96
menin o kadar da yıpratıcı görünmediği, yataktan çıkmanın, namaz kılmanın, çamaşır yıkayıp Raşit'e yemek
pişirmenin insanüstü bir çaba gerektirmediği günler.
Meryem'in en nefret ettiği şey, dışarıya çıkmaktı. Birdenbire komşu kadınları, sahip oldukları çocuk
bolluğunu kıskanır olmuştu. Kimisinin yedi-sekiz çocuğu vardı, ama ne kadar şanslı olduklarının,
rahimlerinde büyüttükleri bebekleri sağ salim doğurup kucağına almanın, emzirmenin ne büyük bir lütuf
olduğunun farkında bile değillerdi. Onların bebekleri sabunlu suyla, yabancıların bedensel kirleriyle birlikte,
bir hamamın kanalizasyonuna akınlmamıştı. Meryem haylaz oğlanlardan, tembel kızlardan yakındıklarını
duydukça, nefret ediyordu bu kadınlardan.
Kafasının içindeki bir ses, iyi niyedi ama aldatıcı tesellilerle onu avutmaya çalışıyordu.
Başka pocukların olur. İnşallah. Çok gençsin. Karşına daha bir sürü fırsat çıkacaktır.
Oysa Meryem'in ıstırabının bir kaynağı, belirgin bir hedefi vardı. O bu çocuğun yasını tutuyordu; onu belli bir
süre böylesine mutlu eden, bu bebeğin.
Bazı günler, bebeğin zaten hak etmediği bir nimet olduğuna, Nana'ya yaptığı şey yüzünden
cezalandırıldığına inanıyordu. O ilmeği annesinin boynuna kendi elleriyle geçirmiş sayılmaz mıydı? Hain,
nankör bir kız evlat, anne olmayı hak etmezdi, cezasını da İşte böyle bulurdu. Kötü rüyalarla boğuşuyor,
Nana'nın «»inin geceleri gizlice odasına süzüldüğü-nü, pençelerini onun rahmine geçirdiğini, bebeğini
çaldığını görüyordu. Bu rüyalarda Nana keyifle, oh oldu dercesine kıkırdıyordu.
Kimi günler, müthiş bir öfkeye kapılıyordu. Bu düşüğün suçlusu, Raşit'ti. Bebeğin cinsiyetine dair o
mantıksız, delice inancı. Bebeğin adını şimdiden koyması. Tann'nın iradesini
97
elde bir sayması. Evet, suç Raşit'teydi. Meryem'i hamama gönderen de o değil miydi? Oradaki bir şey, belki
buhar, belki kirli su, ya da sabun, bir şey neden olmuştu buna. Hayır. Raşit değil. Suçlanması gereken,
kendisiydi. Yanlış pozisyonda yattığı, fazla baharatlı yemekler yediği, yeterince meyve yemediği, çok fazla
çay içtiği için. Kendine kızıyor, yüklendikçe yükleniyordu.
Hayır, Tann'nın suçuydu; Meryem'le resmen alay etmişti işte. Bir sürü kadına bahşettiği şeyi Meryem'den
esirgemişti. Önünde sallamış, gösterip vermemişti; kıza dünyanın en büyük mutluluğunu getirecek olan şeyi
uzatır gibi yapmış, sonra da çekivermişti.
Ancak bütün bu suç biçmeler, kafasının içinde tepinip duran bütün bu ithamlar hiçbir işe yaramadı. Böyle
şeyler düşünmek küfiir'dü, günahtı. Allah kinci değildi, kin gütmezdi. Basit hesaplarla uğraşan bir Tanrı
değildi o. Molla Feyzul-lah'ın sözleri beyninde uğuldadı: O ki, her /eye kadir olan, her şeyi yöneten yüce
Yaradandır; ölümü ve hayatı yaratmı/tır ki, seni sınayabilsin.
Vicdan azabıyla kıvranan Meryem diz çöker, bu düşünceler yüzünden bağışlanmak için dua ederdi.
Bu arada, hamamdaki olaydan sonra Raşit'te de büyük bir değişiklik oldu. Çoğu akşam, eve gelince ağzını
bıçak açmıyordu. Karnını doyuruyor, sigara içiyor, gidip yatıyordu; bazı geceler, geç vakit, kısa, son
zamanlarda oldukça sertleşen bir birleşme için Meryem'in odasına geliyordu. Yüzü çok daha çabuk asılır
olmuştu; yemeklere kusur buluyor, bahçedeki dağınıklıktan yakınıyor, evde temiz bulmadığı en ufak yeri
hemen gösteriyordu. Arada bir, cuma günleri, eskiden olduğu gibi kızı gezmeye götürüyor, ama kaldırımda
hızlkadım-
98
larla, ondan mutlaka birkaç adım önde, hiç konuşmadan yürüyor, ona yetişmek için bazen koşmak zorunda
kalan Meryem'e hiç aldırmıyordu. Bu gezmelerde yüzü hiç gülmüyordu artık. Kıza tatlı ya da armağan
almıyor, eskiden olduğu gibi durup bazı yerlerin adlarını söylemiyordu. Meryem'in so-rulanysa sinirini bozar
gibiydi.
Bir gece, oturma odasında radyo dinliyorlardı. Kış sona ermek üzereydi. İnsanın yüzüne kar yapıştıran,
gözleri sulandıran inatçı rüzgârlar dinmişti. Uzun karaağaçların dallarına tutunan, tüy hafifliğindeki, gümüşsü
karlar erimeye yüz tutmuştu, birkaç haftaya kadar yerlerini tıknaz, uçuk yeşil tomurcuklar alacaktı. Raşit