bin-muhtesem-gunes

Yatağa oturuyor, kutuyu kucağına alıyor. Bir parçası, hiç dokunmamak, CeliPin sır olarak kalmasını istediği
şey her neyse, öylece bırakmak istiyor. Ama sonunda merakına karşı koyamıyor. Anahtarı kilide sokuyor.
Biraz kurcalaması, sallaması gerekiyor, fakat kutuyu açıyor.
İçinden üç şey çıkıyor: bir zarf, bez bir kese ve bir video kaseti.
Leyla kaseti alıp aşağıya, resepsiyona iniyor. Dün onlan karşılayan yaşlı görevliden, otelde sadece bir tane
video oynatıcısı olduğunu öğreniyor; en büyük süitte. Süit şu an boş, adam Leyla'yı oraya götürmeyi kabul
ediyor. Resepsiyonu cep telefonuyla konuşmakta olan, takım elbiseli, genç, bıyıklı birine devrediyor.
Yaşlı adam Leyla'yı ikinci kata çıkarıyor, uzun koridorun sonundaki odaya götürüyor. Kapıyı açıyor, onu içeri
alıyor. Leyla'nın gözleri, köşedeki televizyonu buluyor. Onun dışında, süitteki hiçbir şeyi algılamıyorlar.
Televizyonu açıyor, video aygıtım çalıştırıyor. Kaseti içine koyuyor, PLAY düğmesine basıyor. Birkaç dakika
boyunca ekran boş kalıyor; Leyla, Celil'in Meryem'e ne diye zahmet edip de boş bir kaset bıraktığını merak
ediyor. Ama sonra, müzik başlıyor, ekranda görüntüler beliriyor.
Leyla kaşlarını çatıyor. Bir-iki dakika kadar seyrediyor. Sonra STOP'a basıyor, hızlı ileri sarıyor, yeniden
PLAY'e basıyor. Aynı filmin devamı.
Resepsiyoncu dalga geçercesine ona bakıyor. Ekranda oynayan film, Walt Disney'in Pinokyo'su. Leyla
anlayamıyor.
Tarık'la çocuklar akıyı az geçe dönüyorlar. Azize Leyla'ya koşuyor, Tarık'ın aldığı küpeleri gösteriyor; gümüş,
üzerin-
414
de mineli kelebekler var. Zalmay, uzun burnu sıkıldığında öten, şişme bir yunusu kucaklamış.
"Nasılsın?" eliyor Tank, kolunu Leyla'nın omzuna dolarken.
"İyiyim," diyor Leyla. "Sonra anlatırım,"
Karınlarını doyurmak için, yakındaki kebapçıya gidiyorlar. Küçük bir yer; yağlı, muşamba masa örtüleri,
duman, gürültü. Ama kuzu eti yumuşacık, sulu; ekmekler sıcak. Daha sonra, bir süre sokaklarda yürüyorlar.
Tank yolun kenarındaki bir kulübeden çocuklara gülsuyu serpilmiş dondurma alıyor. Bir tahta sıraya oturup
dondurmalarını yiyorlar; arkalarındaki dağlar, kızıl akşam alacasında karanlık siluetler. Hava ılık, . sedir
ağaçlarının rayihasıyla dolu.
Leyla videoyu seyrettikten sonra odasına dönünce, zarfi açmışa. İçinden bir mektup çıktı; sarı, çizgili kâğıda,
mavi mürekkeple yazılmış.
Şöyle diyor:
13 Mayıs 1987
Sevgili Meryem'im,
Dilerim bu mektup eline sağ salim geçer.
Bildiğin gibi, gepen ay seninle konuşmak ipin Kabil'e geldim. Fakat sen benimle görüşmedin. Hayal
ktrtklığma uğradım, ama seni suplayamam. Terinde olsam, herhalde ben de aynı şeyi yapardım. Senin
tarafından sevilme, sayılma ayrıcalığını uzun zaman önce yitirdim; bunun ipin de sadece kendimi
suplayabilirim. Ama eğer bu mektubu okuyorsan, gepen ay kapma bıraktığım mektubu da okumuşsun
demektir. Onu okudun ve isteğime uyup Molla Feyzullah'ı görmeye geldin, demek. Bunu yaptığın ipin sana
müteşekkirim, Meryem co. Böylece bana birkap söz söyleme fırsatı verdiğin ipin, minnettarım.
415
Nereden başlasam?
Son görüşmemizden bu yana, baban büyük acılar pekti, Meryem co. Üvey annen Efsun, 1979
Ayaklanmasının ilk günü öldürüldü. Aynı gün, serseri bir kursun kardeşin Nilüferdin de canım aldı. Hâlâ
gözümün önünde; konukları etkilemek if in perendeler atan, amuda kalkan, küpük Nilüferim. Ağabeyin
Ferhat, 1980'de cihada katıldı. Sovyetler onu 1982'de, Helmand'ın hemen dışında öldürdü. Cenazesini
göremedim. Çocukların olup olmadığını bilmiyorum, Meryem co, ama varsa, Allah'tan onları esirgemesini,
benim tattığım acıları sana tattırmamasını niyaz ederim. Onları hâlâ rüyalarımda görüyorum. Ölmüş
pocuklarım hep rüyalarımda.
Seni de görüyorum, Meryem co. Seni özlüyorum. Sesini, kahkahanı özlüyorum. Sana kitap okumayı, seninle
balık tutmayı özlüyorum. Birlikte ne pok balık tuttuğumuzu hatırlıyor musun? Sen iyi bir evlattın, Meryem co;
ve ben seni bir kez olsun, utanp duymadan, pişmanlık duymadan anamıyorum. Pişmanlık... Sen söz konusu
olduğunda, Meryem co, bende pişmanlıktan bol bir şey yok. Herat'a geldiğin gün seninle görüşmediğim ipin
pişmanım. Kapıyı apıp seni iperi almadığıma pişmanım. Sana kızımmış gibi davranmadığıma, yıllarca o
kulübede yaşamana göz yumduğuma pişmanım. Ve ne uğruna? Etrafa rezil olma korkusundan mı? Şu
sözde temiz adımın lekelenmesinden mi? Şimdi, bunca kayıptan sonra, bu lanetli savaşta yaşadığım o
korkunp şeylerden sonra, bu tür kaygılar bana nasıl da önemsiz görünüyor. Ama artık pokgep tabii. Belki de
yüreksizlerin asıl cezası budur:gerpeği, iş işten gep-tikten sonra, artık yapılabilecek hipbir şey kalmadığında
görmek, anlamak. Şimdi elimden gelen tek şey, senin pok iyi bir evlat olduğunu ve benim seni kesinlikle hak
etmediğimi tekrarlamak, Meryem co. Tek yapabildiğim, senden af dilemek. Bağışla beni, Meryem co. Affet.
Affet beni. Affet.