bin-muhtesem-gunes

"O da, Pakistan'ın desteklediği Hikmetyar'la savaşıyor elbette. Ölesiye düşman, bu ikisi. Mesut'la Hikmetyar.
Sayyaf, Mesut'un tarafını tutuyor. Hikmetyar ise şimdilik Hazaralan destekliyor."
Ne yapacağı kestirilemeyen, Özbek komutan Dostum'a gelince, "Onun nerede saf tutacağını kimse
bilmiyor," dedi Raşit. Dostum 1980'lerde Sovyetler'e karşı Mücahitlerle omuz omuza savaşmıştı, ama daha
sonra onlardan aynlmış, Sovyetler'in gidişinden sonra kurulan Necibullah'ın komünist kukla rejimine
katılmıştı. Hatta bir madalya bile kazanmış, madalyası bizzat Necibullah tarafından takılmıştı; ardından bir
kez daha yön değiştirip Mücahitler'in yanına geçmişti. Dostum şimdilik, dedi Raşit, Mesut'u destekliyor.
Kabil'de, özellikle de Kabil'in batısında patlamalar oluyor, mantar biçimindeki dumanlar karlı damlann üstüne
yayılıyordu. Elçilikler kapanmışa. Okullar yıkılmıştı. Hastanelerin bekleme odalannda, yaralılar kan
kaybından ölüyor, dedi Raşit. Ameliyathanelerde, kollar, bacaklar narkoz verilmeden kesiliyor.
235
"Ama endişelenme," diye ekledi. "Yanımda güvendesin, çiçeğim, £ül\im benim. Senin kılına zarar vermeye,
yeltenenin ciğerini söker kendisine yediririm."
O kış, Leyla ne yana dönse, karşısına duvarlar dikildi. Çocukluğunun açık, engin gökleri burnunda tütüyordu;
Ba-bi'yle buzkapi karşılaşmalarına gittiği, Anne'yle Manday'da alışverişe çıktığı, sokaklarda özgürce
koşturduğu, Çiti ve Ha-sena'yla birlikte oğlanları çekiştirdiği günleri özlemle anıyordu. Tank'la yan yana, bir
akarsuyun kıyısına, bir yonca şiltesinin üzerine oturup bulmaca ve şekerleme değiştokuşu yapakları,
güneşin batışını seyrettikleri günleri.
Ama Tarık'ı düşünmek tehlikeliydi, çünkü, kendini durdurmasına kalmadan, onu hastane yatağında yatarken
görüyordu; evinden çok uzaklarda, yanmış bedeni tüplerle delik deşik. Tıpkı son günlerde genzini yakıp
duran balgam gibi, felç eden, elini kolunu bağlayan bir acı gelip göğsüne yerleşiyordu. Bacakları
pelteleşiyordu. Mutlaka bir şeye tutunması gerekiyordu.
Leyla 1992 kışını evi süpürerek, Raşit'le paylaştığı yatak odasının balkabağı rengindeki duvarlarını
kazırcasına silerek, dışarıda, kocaman, bakır bir legen'dc çamaşır yıkayarak geçirdi. Bazen sanki
havalanıyor, kendine yukarıdan bakıyordu: legen\n kenarına çömelmiş, dirseklerini sıvamış, pembe elleriyle
Raşit'in gömleğindeki sabunlu suyu sıkıyor. O zaman kaybolduğu, amaçsızca, başıboş sürüklendiği
duygusuna kapılıyordu; batan bir gemiden kurtulmuş, en küçük bir kara parçası göremeyen, dört yanı suyla,
uçsuz bucaksız denizle çevrili bîr kazazede gibi.
Hava dışarıya çıkılamayacak kadar soğuksa, evin içinde boş boş dolanıyordu. Bir tırnağını duvara sürterek,
koridoru bir uçtan ötekine kat ediyor, sonra geri dönüyor, basamakla- * n çıkıyor, sonra yine iniyordu; yüzü
yıkanmamış, saçları ta-
236
ranmamış- Meryem'le burun buruna gelinceye kadar yürüyor, yürüyordu; kadın ona neşesiz gözlerle şöyle
bir bakar, elindeki dolmalık biberi temizlemeye, etin üzerindeki yağları sinirleri sıyırmaya dönerdi. Mutfağa
acıtan, can yakan bir sessizlik çöker, Leyla Meryem'den yayılan sessiz, sözcüksüz düşmanlığı neredeyse
gözleriyle görürdü; asfalttan yükselen, titreşen ısı dalgalan gibi. Gerisin geri odasına döner, yatağına oturur,
yağan karı seyrederdi.
Bir gün Raşit onu işyerine, dükkâna götürdü.
Sokakta kızla yan yana yürüyor, bir eliyle onun dirseğini tutuyordu. Leyla için dışarıya, sokağa çıkmak, bir
sınava, yaralanmama, bir yerini incitmeme müsabakasına dönüşmüştü. Gözleri hâlâ, burkahm sunduğu
kafesli, sınırlı görüş alanına alışmaya çalışıyor, ayaklan habire çarşafın ucuna dolanıyor, tökezliyordu. Her
adımım takılma, düşme korkusuyla, bir çukura girip bileğini kırma dehşetiyle atıyordu. Öte yandan, burkucun
sağladığı belirsizlikte, kimliksizlikte belli bir huzur bulmuyor da değildi. Eski tanışlanndan birine rastlasa, bu
kılıkta kesinlikle tanınmazdı. Gözlerindeki şaşkınlığı görmek, bu kadar dibe vuruşu karşısında, o mağrur
hayallerinin böyle yerle bir oluşu karşısında verdikleri tepkiyi, acıma ya da sevinci seyretmek zorunda
kalmayacaktı.
Raşit'in dükkânı Leyla'nın beklediğinden daha büyük, daha aydınlıktı. Kızı üzeri kalabalık, eski tabanlarla,
artık deri parçalanyla dolu iş tezgâhının gerisine oturttu. Çekiçlerini, zımpara çarkının nasıl çalıştığını
gösterdi; sesi yüksek, gururluydu.
Kızın karnına dokundu, gömleğin üstünden değil, alandan; gergin tenine değen parmakuçlan soğuk,
pütürlüydü. Leyla Tank'ın güçlü ama yumuşak ellerini anımsadı; bu elle-
237
rin üzerindeki, nedense hep çekici, erkeksi bulduğu, dolgun damarları.
"Nasıl da hızla şişiyor," dedi Raşit. "Kocaman bir oğlan bu. Oğlum bir pehlivan olacak! Babası gibi."
Leyla gömleğini çekip indirdi. Adamın bu tür sözleri, içini korkuyla dolduruyordu.
"Meryem'le aranız nasıl?"
Gayet iyi, dedi.
"Güzel. Güzel."
İlk gerçek kavgalarını yaptıklarını söylemedi.