bin-muhtesem-gunes

"Benim için, buraya kadarmış. İçimde kalan hiçbir şey yok. Küçük bir kızken dilediğim her şeyi sen bana
zaten verdin. Sen ve çocukların beni öyle mutlu ettiniz ki. Doğrusu bu, Leyla co. Böyle olmalı. Üzülme."
Leyla onun söylediklerine verilecek mantıklı bir karşılık bulamıyordu. Ama yine de peş peşe sıraladı, tutarsız,
çocukça; dikilmeyi bekleyen meyve ağaçlarından, yetiştirilmeyi
369
bekleyen tavuklardan söz etti. isimsiz kasabalardaki küçük evlerden, alabalık dolu göllere yapılacak
yürüyüşlerden. Ve sonunda, kelimeler tükendiğinde, gözyaşları tükenmediğinde, elinden gelen tek şey
boyun eğmek ve bir yetişkinin çü-rütülemez mantığı altında ezilen bir çocuk gibi hüngür hüngür ağlamak
oldu. Yere yüzüstü yuvarlanmaktan ve yüzünü Meryem'in rahatlatıcı, ılık kucağına son kez gömmekten
başka bir şey yapamadı.
O sabah, daha sonra, Meryem Zalmay için ekmekle birkaç incirden oluşan bir öğle yemeği hazırladı. Azize
için de yine incirle hayvan biçiminde birkaç kurabiye sardı. Hepsini bir kesekâğıdına koydu, Leyla'ya verdi.
"Azize'yi benim yerime öp," dedi. "Ona, gözümün »wr\ı, kalbimin sultanı olduğunu söyle. Yaparsın, değil
mi?"
Leyla, dudakları sımsıkı kapalı, başını olur anlamında salladı.
"Dediğim gibi, otobüse bin. Dikkat çekmemeye çalış."
"Seni ne zaman göreceğim, Meryem? İfade vermeden önce seni görmek istiyorum. Neler olduğunu
anlatacağım onlara. Senin suçun olmadığını açıklayacağım. Buna mecbur kaldığını. Anlayacaklardır, öyle
değil mi, Meryem'1 Mutlaka anlayacaklardır."
Meryem ona yumuşacık baktı.
Gözlerini aşağıya, Zalmay'ın seviyesine indirdi. Oğlanın üzerinde kırmızı bir tişört, hâki rengi, eski pantolonu,
Ra-şit'in Manday'dan aldığı kovboy çizmeleri vardı. Yeni basket topuna iki eliyle yapışmıştı. Meryem onu
yanaklanndan Öptü.
"Uslu, güçlü bir çocuk ol," dedi. "Annene iyi davran." Oğlanın yüzünü avuçladı. Oğlan geri çekildi, ama
Meryem
370
bırakmadı. "Özür dilerim, Zalmay co, çok üzgünüm. İnan bana, bütün acıların, kederin için çok üzgünüm."
Leyla Zalmay'ı elinden tuttu, yola koyuldu. Köşeyi dönmeden önce, durup geriye baktı, Meryem kapıda
duruyordu. Başında beyaz eşarbı, üzerinde önü düğmeli, lacivert bir kazak, beyaz, pamuklu pantolon. Bir
tutam kır saçı, alnına düşmüştü. Güneş ışınlan yol yol, yüzüne, omuzlanna vuruyordu. İçten, sevimli, el
salladı.
Köşeyi döndüler; Leyla bir daha Meryem'i hiç görmedi.
371
47 MERYEM
Göründüğü kadarıyla, bunca yıldan sonra kendini ye», den bir kulübe'de bulmuştu.
Velayet kadın hapishanesi, Şar-e-Nev'de, Tavuk Soka-ğı'nın yakınlarında, iç karartıcı, dört köşe bir binaydı.
Erkek mahkûmların kaldığı daha büyük yapının ortasındaydı. Asma kilitli bir kapı Meryem'le diğer kadınları,
çevrelerini kuşatan erkeklerden ayırmaktaydı. Meryem kullanılır durumda, beş hücre saydı. Pis, kabarmış
duvarları, avluya bakan küçük pencereleri olan, eşyasız odalardı bunlar. Pencereler demir parmaklıydı, ama
hücrelerin kapısı kilitli değildi, kadınlar avluya girip çıkmakta özgürdü. Pencereler camsızdı. Perde de yoktu;
böylece avluda gezinen Talib gardiyanlar hücrelerin içini
372
gözleyebiliyordu. Kadınlardan bazısı, gardiyanlann dışarıda durup sigara tüttürürken alev alev yanan gözler,
kurdumsu sırıtmalarla içeriyi dikizlediklerinden, açık saçık şakalar yaptıklarından yakınıyordu. Bu yüzden,
kadınların çoğu bur-/btlannı bütün gün giyiyor, ancak güneş battıktan, ana kapı kilitlenip gardiyanlar kışlaya
döndükten sonra çıkarıyordu.
Geceleri, Meryem'in beş kadın, dört çocukla paylaştığı hücre karanlıktı. Kentte elektrik olduğu geceler,
Naime'yi, bu kısa boylu, düz göğüslü, kara, kıvırcık saçlı kızı tutup tavana kaldırırlardı. Orada, plastik
kaplaması soyulmuş bir kablo vardı. Naime cereyan yüklü kabloyu eliyle tutup ampulün dibine sarar, devre
yaptırırdı.
Helalar küçücüktü; beton zeminde çadaklar. Yerde küçük, dikdörtgen bir delik, dibindeyse hep bir pislik
öbeği. Deliğe vızıldayarak girip çıkan sinekler.
Hapishanenin ortasında üstü açık, dört köşe bir avlu, onun ortasında da bir kuyu vardı. Kuyunun drenajı
yoktu, buysa avlunun sık sık bataklığa dönüşmesi, suyun tadınınsa berbat olması anlamına geliyordu. Elde
yıkanmış çoraplarla, çocuk bezleriyle yüklü çamaşır ipleri avluda birbirine çarpıp dururdu. Tutukluların
ziyaretçilerle görüştüğü, ailelerinin getirdiği pirinci haşladıkları yer de burasıydı - hapishanede yiyecek
verilmiyordu. Avlu aynı zamanda çocukların oyun alanıydı - Meryem'in öğrendiğine göre, bu çocukların çoğu
Velayet'te doğmuş, bu duvarların dışındaki dünyayı hiç görmemişti. Avluda koşuşup durmaların!, çıplak
ayaklarının çamurda kaymasını seyrederdi. Bir dakika durmaz, canlı, gürültülü oyunlar uydururlardı;