bin-muhtesem-gunes

alnına götürdü, kovar, defeder gibi bir hareket yaptı, fısıldadı: Babalu, çek git, Zalmay'a ilişme, onun seninle
bir if i yok, Babalu, git burdan. Duayı tamamlamak için, üç kez tekbir getir-
366
diler: Allah-ü-ekber. Daha sonra, gecenin ilerleyen bir vaktinde, Leyla bir fısıltıyla irkildi: Baba can benim
yüzümden tni flitti? Seninle... alt kattaki adam ipin söylediklerim yüzünden mi?
Oğlunun üzerine eğildi, endişelerini gidermek, Seninle hiçbir ilgisi yok, Zalmay. Hayır. Senin supun değil,
demek istedi. Ama çocuk uyumuştu bile, küçük göğsü kalkıp iniyordu.
Leyla yattığında zihni karışık, bulanıktı; mantıklı bir fikir üretecek durumda değildi. Fakat sabah, müezzinin
namaza çağıran sesine uyandığında, pusun büyük bölümü dağılmıştı.
Doğrulup oturdu, bir süre, yumruğu çenesinin altında uyuyan Zalmay'ı seyretti. Meryem'in gece yansı, onlar
uyurken usulca odaya girdiğini, onlara bakarken kafasında bir plan oluşturduğunu hayal etti.
Yataktan indi. Dik durmak çaba gerektiriyordu. Her yanı ağnyordu. Boynu, omuzlan, sırtı, kollan, baldırlan;
hepsi de Raşit'in kemer tokasının açtığı yaralarla bezeliydi. Yüzünü acıyla buruşturarak, sessizce odadan
çıktı.
Meryem'in odasında, ışık griden bir ton koyuydu; Leyla'nın hep öten horozlarla, ince uzun otlardan
yuvarlanan çiy damlalanyla bağdaştırdığı bir renk. Meryem bir köşede, seccadenin üzerinde, yüzü
pencereye dönük oturuyordu. Leyla yere, onun karşısına çöktü.
"Bu sabah gidip Azize'yi görmelisin," dedi Meryem.
"Ne tasarladığını biliyorum."
"Yürüme. Otobüse bin, kalabalığa kanş. Taksiler kuşku uyandınr. Tek başına taksiye binmiş bir kadını kesin
durdururlar."
"Ama dün gece söz vermiştin..."
367
Leyla sözünü bitiremedi. Ağaçlar, göl, isimsiz köy. Hepsi bir kandırmacaydı. Onu yatıştırmak için söylenmiş,
güzelim bir yalan. Üzgün bir çocuğu avutur gibi.
"Hepsi doğruydu," dedi Meryem. "Hepsi senin içindi, Leyla co."
"Sensiz hiçbirini istemiyorum," diye inledi Leyla. Meryem bitkin bitkin gülümsedi.
"Aynen senin dediğin gibi olmasını istiyorum, Meryem, hep birlikte gitmemizi... sen, ben, çocuklar... Tarık'ın
Pakistan'da bildiği bir yer var. Bir süre orada saklanır, ortalığın yatışmasını bekleriz..."
"Bu mümkün değil," dedi Meryem sabırla; iyi niyetli ama
yanlışa düşmüş bir çocuğa seslenen bir ebeveynden farksızdı.
"Birbirimize bakar, göz-kulak oluruz," dedi Leyla. Sesi
boğuldu, gözlerine yaş hücum etti. "Tıpkı anlattığın gibi.
Yo, dur. Bu sefer ben sana bakanm."
"Ah, Leyla co."
Leyla telaşla, kekelercesine konuşmayı sürdürdü. Pazarlık etti. Sözler verdi. Bütün temizlik bana ait, dedi,
mutfak işi de. "Sen hiçbir şey yapmayacaksın. Bir daha, asla. Dinlenecek, uyuyacak, bahçe yetiştireceksin.
Canın ne çekerse isteyeceksin, ben de getireceğim. Yapma bunu, Meryem. Beni bırakma. Azize'nin kalbini
kırma."
"Ekmek çalanın elini kesiyorlar," dedi Meryem. "Kocayı öldürüp evden kaçan iki karıya ne yaparlar dersin?"
"Kimse öğrenemez," diye soludu Leyla. "Hem bizi bulamazlar ki."
"Bulurlar. Er ya da geç, mutlaka. Safkan av köpekleri onlar." Meryem'in sesi alçak, makul, uyarıcıydı; bu
sesin karşısında Leyla'nın vaatleri kulağa gerçekdışı, uyduruk, sersemce geliyordu.
"Meryem, lütfen..."
368
"Bizi yakaladıklarında, seni de benim kadar suçlu bulacaklar. Tarık'ı da. ikinizin ömür boyu kaçarak
yaşamanızı istemiyorum; iki kanun kaçağı gibi. Hem yakalanırsak, çocuklara ne olacak?"
Yaşlar Leyla'nın gözlerini yakıyordu." O zaman onlara kim bakar?" dedi Meryem. "Taliban mı? Bir anne gibi
düşün, Leyla co. Bir anne gibi. Ben öyle yapıyorum."
"Yapamam."
"Yapmak zorundasın."
"Ama bu haksızhk...hiç adil değil," diye inledi Leyla.
"Tam tersine. Buraya gel. Yat kucağıma."
Leyla ona doğru emekledi, başını Meryem'in kucağına bıraktı. Birlikte geçirdikleri bütün o ikindileri anımsadı;
birbirlerinin saçını örmeleri, onun gelişigüzel düşüncelerini, sıradan öykülerini sabırla dinleyen Meryem;
yüzünde minnettar, herkeslerin gıpta ettiği, benzersiz bir ayrıcalık bağışlanmış birinin ifadesi.
"Gayet adil," dedi Meryem. "Ben kocamızı öldürdüm. Oğlunu babasından mahrum ettim. Kaçmam doğru
olmaz. Yapamam. Bizi hiçbir zaman bulamasalar bile, kaçamam..." Dudakları titredi. "Oğlunun acısından
asla kaçamam. Yüzüne nasıl bakarım? Zalmay'ın yüzüne bakacak cesareti nasıl bulurum, Leyla cof
Leyla'nın bir tutam saçını döndürdü, inatçı bir bukleyi açtı.