bin-muhtesem-gunes

Leyla hüngür hüngür ağlamaya başlamıştı.
Neden ağlıyorsun ki? Takma bacağını yeniden yerleştirmiş, kayışlarını sıkmıştı. Görmek isteyen sendin,
#»*'ciryanok, sulugöz! Böyle böğüreceğini bilseydim, göstermezdim.
"Pul," dedi Tank.
"Ne?"
"Bilmecenin cevabı. Yemekten sonra hayvanat bahçesine gidelim mi?"
"Biliyordun. Değil mi?"
"Kesinlikle hayır."
"Sahtekânn tekisin."
"Sen de kıskançsın."
"Neyi kıskanacağım?"
"Erkeksi zekâmı."
""Erkeksi zekan mı? Yok canım? Söyle bakalım, satrançta hep kim kazanıyor?"
"Kazanmana göz yumuyorum." Oğlan güldü. Bunun doğru olmadığın', ikisi de biliyordu.
"Matematikten kim kaldı, peki? Bir sınıf büyük olmana karşın, matematik ödevlerine yardım etmem için bana
gelme-din mi?"
"Matematik beni bu kadar sıkmasaydı, iki sınıf yukarıda olurdum."
"Galiba coğrafya da sıkıyor seni?"
135
"Nerden anladın? Tamam, kes artık. Hayvanat bahçesine gidiyor muyuz gitmiyor muyuz?"
Leyla gülümsedi. "Gidiyoruz."
"Güzel."
"Seni özledim."
Bir duraklama oldu. Sonra Tarık yüzünde yarı sırıtır yarı dudak büker bir anlamla ona döndü. "Neyin var
senin?"
Hasena, Çiti ve ben bu iki sözcüğü birbirimize karşı kim-bilir kaç kez kullanmışızdır, diye düşündü Leyla. İkiüç
gün birbirimizi görmesek, kolayca, hiç duraksamadan söyleriz: Seni özledim, Hasena. Ah, ben de seni
pok özledim. Tarık'ın suratındaki ekşimeye bakılırsa, oğlanlar bu açıdan kızlardan farklıydı. Onlar
dostluklarını bir gösteriye dönüştürmüyordu. Bu tür sözler etme dürtüsü, ihtiyacı hissetmiyorlardı. Leyla
ağabeylerinin de aynen böyle davrandığını tahmin etti. Oğlanların, dostluklara da güneşe davrandıkları gibi
davrandığını anlamaya başlamıştı: varlığını tartışılmaz, mudak kabul etmek, parlaklığının tadını çıkarmak,
ama üzerinde kafa yormamak.
"Seni kızdırmaya çalışıyordum," dedi kız.
Tank ona yan yan baktı. "Eh, basardın."
Ama yüzü yumuşamıştı. Yanaklanndaki bronzluk bir an için koyulaşır gibi mi olmuştu ne?
Leyla'nın ona söylemeye niyeti yoktu. İşin aslı, ona söylemenin çok kötü olacağına karar vermişti. Birinin
canı yanabilirdi, çünkü Tarık böyle bir şeye asla boş vermezdi. Ama daha sonra sokakta, otobüs durağına
doğru yürürlerken, bir duvara yaslanmış duran Kadim'i gördü. Çevresi her zamanki gibi arkadaşlarıyla
sanlıydı, başparmaklarını kemerinin ilmeklerine sokmuştu. Kıza meydan okurcasına sınttı.
136
Bunun üzerine, Tank'a anlattı. Durdurmasına kalmadan, öykü ağzından dökülüverdi.
"Ne yaptı?"
Leyla bir kez daha söyledi.
Tank parmağıyla Kadim'i gösterdi. "Bu mu? Yapan bu muydu? Emin misin?"
"Eminim."
Tank dişlerini sıktı, Peştun dilinde bir şeyler mınldandı; Leyla sözcüklerin anlamını çıkaramamıştı. "Sen
burada bekle," dedi kıza, bu kez Farsça.
"Tank, hayır..."
Oğlan sokağın karşısına geçmişti bile.
Onu ilk, Kadim fark etti. Sıntışı silindi, duvardan uzaklaştı. Parmaklannı ilmeklerden çıkardı, sırtını dikleştirdi;
beceriksizce de olsa, gözdağı verir bir hava takındı. Diğerleri de onun baktığı yöne döndüler.
Leyla söylediğine bin pişman olmuştu. Ya birlik olurlarsa? Toplam kaç kişiydiler - on? on bir? on iki? Ya
Tank'a zarar verirlerse?
Tank, Kadim'le avanesine birkaç adım kala durdu. Bir an, durumu tartar gibi oldu; belki de gözü yemedi, diye
düşündü Leyla; oğlanın eğildiğini görünce de, ayakkabısının bağcığı çözülmüş gibi yapacağını, sonra da
dönüp yanına geleceğini varsaydı. Ama oğlanın elleri harekete geçince, Leyla anladı.
Tank doğrulup tek bacağının üzerinde dimdik durunca, ötekiler de anladılar. Sonra, topallayarak Kadim'e
doğru ilerledi; kayışları çözülmüş olan takma bacağını bir kılıç gibi havaya kaldırmışta.
Oğlanlar hızla yana kaçıştılar. Kadim'le ikisinin arasında yeterli bir boşluk bıraktılar.
Sonra tozlar, tekmeler, yumruklar, naralar havada uçuştu.