bin-muhtesem-gunes

190
Dışarıda, topların uzaklardan gelen gümbürtüsü; sonra, daha yakından, bir makineli tüfeğin kısa, kesik
takırtısı; ardından bir başkası.
Leyla'nın içinde de bir savaş sürmekteydi: bir yanda, utancın eşlik ettiği suçluluk duygusu, öte yanda Tarık'la
yaptıkları şeyin hiç de çirkin, ahlaksızca olmadığı inancı. Birbirlerini belki de bir daha hiç göremeyecek
olmalarının kışkırttığı, doğal, iyi, güzel, hatta kaçınılmaz bir şey yaşadıklarına inanıyordu.
Kanepede yan döndü, anımsamak için kendini zorladı: Bir ara, yerde yatarlarken Tarık alnını onunkine
dayamış, soluk soluğa bir şey demişti: Canını acıtıyor muyum? ya. da Canın acıyor mu ?
Leyla hangisi olduğunu bir türlü hatırlayamıyordu.
Canını acıtıyor muyum?
Canın acıyor mu?
Gideli yalnızca iki hafta olmasına karşın, işte başlamıştı bile: Zaman o keskin hatlı anıların kenarlarını
kemirmeye koyulmuştu. Leyla belleğini sıkıştırdı. Ne demişti? Hangisini? Bu sorunun yanıtını bilmek
birdenbire canalıcı, yaşamsal bir önem kazanmıştı.
Gözlerini kapadı. Yoğunlaştı.
Zaman geçtikçe, yavaş yavaş, bu işlemden usanacaktı. Zihinden bulup çıkarmak, tozunu almak, çoktan
ölmüş ânı yeniden diriltmeye çalışmak giderek daha yorucu olacaktı. Ve işin doğrusu, bir gün, yıllar sonra bir
gün gelecek, Leyla artık onu kaybettiğine ah vah etmeyecekti. En azından, şimdiki kadar sık, daha doğrusu,
böyle kesintisizce değil. Gün gelecek, erkeğin yüzünün ayrıntıları belleğin pençesinden sıvışacak, sokakta
oğlu Tarık'a seslenen bir annenin sesini duymak, kızın bir anda bütün palamarlarını kesip onu rüzgâra, açık
denizlere savurmayacako. Tarık'ı şu anki kadar çok öz-
191
lemeyecek, yokluğunun sancısı şimdiki gibi Leyla'ya sımsıkı yapışıp, ayrılmaz bir yoldaşı olmayacaktı - bir
uzvunu kaybedenlerin hissettiği şu hayali acı gibi.
Ama tabii, Leyla yetişkin bir kadın olduğunda, zaman zaman, bir gömlek ütüler ya da çocuklarını salıncakta
sallarken, önemsiz, küçücük bir şey, belki sıcak bir günde tabanına değen halının ılıklığı ya da bir
yabancının çıkık alnı, malum ikindiye ilişkin bir ayrıntıyı, bir anıyı fitilleyiverecekti. Ve her şey, bütün anılar
doludizgin dönecekti. Nasıl ansızın kendiliğinden olu verdiği. Akıl almaz tedbirsizlikleri. Beceriksizlikleri.
Birleşmenin acısı, zevki, hüznü. Sarmaş dolaş bedenlerin yaydığı ısı.
Anılar içini bir sel gibi kaplayacak, soluğunu çalacaktı.
Fakat sonra, geçip gidecekti. O an bitecekti. Geride, kendini sönmüş bir balon gibi, havası boşalmış gibi
hisseden, belli belirsiz bir huzursuzluk dışında hiçbir şey hissetmeyen Leyla'yı bırakarak.
Canını acıtıyor muyum? Evet, böyle söylemişti. Buydu. Leyla anımsamasına sevindi.
Sonra, Babi sahanlığa çıktı, merdivenin başından ona seslendi, hemen yukarı gelmesini istedi.
"Kabul etti!" dedi, dizginlenmiş heyecanın titrettiği sesiyle. "Gidiyoruz, Leyla! Üçümüz birlikte. Kabil'den
ayrılıyoruz."
Anne'nin odasında, yatağa oturdular. Dışarıda, Hikmet-yar'la Mesut'un güçleri savaşıyor, savaşıyor, roketler
gökyüzünde vızıldıyordu. Leyla şu an, kentin bir yerinde, birinin öldüğünü biliyordu; kapkara bir kefene
benzeyen dumanın, bir toz bulutu salarak çöken bir binanın tepesine heyula gibi çöktüğünü. Sabah,
çevresinden dolanılması gereken ceseüer
192
olacaka. Kimisi toplanacaktı. Kimisi olduğu yerde bırakılacaktı. Sonra Kabil'in, insan eti yemeğe alışan
köpekleri kendilerine ziyafet çekecekti.
Yine de, Leyla kendini o sokaklara atmak, deli gibi koşmak istiyordu. Mutluluğunu zapt etmekte zorlanıyordu.
Oturmak, sevinç çığlıkları atmamak çaba gerektiriyordu. Babi önce Pakistan'a gideceklerini ve vize
başvurusunda bulunacaklarını söyledi. Pakistan, Tarık'ın olduğu yer! İçi kıpır kıpır, saydı: Tank gideli sadece
on yedi gün olmuştu. Anne kararını on yedi gün önce vermiş olsaydı, yola hep birlikte çıkabilirlerdi. Leyla da
şu an Tarık'ın yanında olurdu! Ama bunun hiç önemi yoktu şimdi. Peşaver'e gidiyorlardı (üçü birlikte!); orada
Tarık'la ailesini nasılsa bulurlardı. Elbette bulurlardı. Evrak işlerini hep birlikte hallederlerdi. Sonra, kimbilir?
Kim bilebilir? Avrupa? Amerika? Belki de, Babi'nin hep dediği gibi, denize yakın bir yer...
Anne karyolanın başucundaki tahtaya dayanmış, yan uzanır, yan oturur durumdaydı. Gözleri şişti.
Saçlanndan tel ko-panyordu.
Üç gün önce, Leyla biraz hava almak için dışanya çıkmıştı. Ön kapıya yaslanmış duruyordu ki, birden müthiş
bir çatırtı duydu, bir şey sağ kulağının dibinden vınlayarak geçti; gözlerinin önünde sıçrayan kıymıklar, tahta
parçacıklan uçuştu. Citi'nin ölümünden sonra, Kabil'e yağan binlerce bombadan, sayısız roketten sonra,
Anne'yi sarsarak uyandıran, gözünü açan şey de işte kapıdaki o delik, Leyla'nın başının durduğu yerden taş
çatlasın üç parmak ilerideki kurşun deliği oldu. Bir savaşın ona zaten iki çocuğa mal olduğu, bu son savaşın
da elinde kalan tek çocuğa patlayabileceği, kadının kafasına dank etti.
Odanın duvarlanndan, Ahmet'le Nur gülümseyerek bakıyordu. Leyla, annesinin gözlerinin fotoğraflarda suçlu
suçlu