bin-muhtesem-gunes

Ninni bir anlığına kesildi. "Zatürree kapar!"
"Yaz ortasındayız!"
241
"Ne?"
Raşit dişlerini sıktı, sesini yükseltti. "Hava ılık, dedim!"
"Onu dışarı çıkarmayacağım!"
Ninni yeniden başladı.
"Bazen, yemin ederim, şeytan diyor ki şunu bir kutuya koy, Kabil Irmağı'na bırak. Bebek Musa gibi."
Meryem onun bebeğe bir kez bile kızın verdiği adla seslendiğini duymamıştı. Azize. Aziz tutulan. Hep ya
bebek diyordu ya da, gerçekten çileden çıkmışsa, /u.
Bazı geceler Meryem onların tartıştığını duyuyordu. Par-makuçlanna basarak kapılarına gider, adamın
bebekten -daima, hep bebekten- yakınmasını dinlerdi; sürekli ağlaması, kokular, ayağına takılan oyuncaklar,
bebeğin bitmek bilmeyen, Leyla'ya el koyan, Raşit'ten uzaklaştıran talepleri: emzirmek, geğirtmek, altını
değiştirmek, gezdirmek, kucakta sallamak. Kız da buna karşılık, odada sigara içtiği, bebeği yatağa almasına
izin vermediği için haşlıyordu adamı.
Daha kısık sesle sürdürülen tartışmalar da vardı.
"Doktor altı hafta dedi."
"Daha değil, Raşit, olmaz. Hayır. Bırak. Hadi ama, yapma."
"İki ay oldu."
"Şişşt. İşte. Bebeği uyandırdın." Sonra, daha sertçe: "Hof fodi? Mutlu musun şimdi?"
Meryem usulca odasına dönerdi.
"Yardım edemez misin?" diyordu Raşit şimdi. "Yapabileceğin bir şeyler olmalı."
"Ben bebeklerden ne anlarım ki?" dedi Meryem.
"Raşit! Biberonu getirebilir misin? Almari'nm üzerinde. Emmiyor. Bir de biberonu deneyeyim."
Bebeğin ayaklaması bir yükseliyor, bir alçahyordu; ete inen satır gibi.
242
Raşit gözlerini kapadı. "Bu tam bir savaş lordu. Hikmet-yar'ın ta kendisi. İnan bana, Leyla doğura doğura
Gülbeddin Hikmetyar'ı doğurdu."
Kız günlerini emzirme, sallama, pışpışlama, gezdirme döngüleriyle tüketirken, Meryem öylece izledi. Bebek
uyuduğu zaman bile, çitilenmeyi, (kızın Raşit'e zorla aldırdığı) dezenfektanlı suya batırılmayı bekleyen, kirli
alt bezleri vardı. Zımpara kağıdıyla törpülenecek ürnaklar, yıkanıp asılacak tulumlar, pijamalar.
Bu giysiler de, bebeğe ilişkin pek çok şey gibi, bir başka çekişme konusuydu.
"Nesi varmış kıyafetlerin?" dedi Raşit.
"Bunlar oğlanlar için. Bapa için."
"Farkı anlar mı sence? Onlara iyi para verdim ben. Bir şey daha; ses tonun hiç hoşuma gitmedi. Bunu bir
uyan say."
Kız her hafta, hiç aksatmadan, siyah, madeni bir maltızı ısıtıyor, içine bir tutam üzerlik otu atıyor, kem gözleri
kovalamak için, espandi dumanını bebeğe doğru yelliyordu.
Onun bu dinmez coşkusunu, gayretkeşliğini seyretmek bile yorucuydu Meryem için - ve gizlice, salt
kendisine itiraf ettiği gibi, biraz da hayranlık uyandırıcı. Kızın gözlerindeki tapınma dolu parıltıya hayretler
içinde kalıyordu; sabahlan, yüzü süzülmüş, bütün gece bebeği kucağında gezdirip durmaktan balmumuna
dönmüşken bile. Bebek gaz çıkanrken, kız gülmekten yerlere yatıyordu. Bebekteki en küçük değişimler bile
onu zevkten çıldırtıyor, yaptığı her şeyi seyredilmeye değer buluyordu.
"Bak! Çıngırağı almaya çalışıyor. Ne kadar zeki."
"Gazeteleri arayıp haber vereyim," dedi Raşit.
243
Her gece bir başka gösteri sunuluyordu. Kız bakması için bastırınca, Raşit çenesini havaya diker, mavi
damarlı, kanca burnunun üstünden sabrı taşmış, ters bir bakış fırlatırdı.
"Bak şimdi, seyret. Parmaklarımı şıklatınca nasıl gülüyor, bak. Gördün mü? Gördün, değil mi?"
Raşit homurdanır, tabağına dönerdi. Meryem eskiden kızın salt varlığıyla bile onu nasıl heyecanlandırdığını
anımsadı. Kızın ağzından çıkan her şey adamı memnun eder, ilgisini çeker, başını tabağından kaldırmasına,
onaylayarak sallamasına neden olurdu.
Ancak ortada tuhaf bir durum vardı. Kızın gözden düşmesine Meryem'in sevinmesi, oh olsun demesi
gerekirdi. Oysa durum böyle değildi. Hem de hiç. Meryem kıza acıdığını anlayınca, en çok kendisi şaşırdı.
Yine akşam yemeklerinde, kız bin bir çeşit kaygısını tek tek sıralardı. Listenin başında, her öksürüğün
depreştirdiği zatürree korkusu vardı. Sonra dizanteri geliyor, dışkıdaki en küçük bir cıvıklık bu korkuyu
hortlatıyordu. Her isilik ya su-çiçeğiydi ya da kızamık.
"Bu kadar bağlanmasan iyi edersin," dedi Raşit bir akşam.
"Ne demek istiyorsun?"