bin-muhtesem-gunes

"Geçen gece radyo dinliyordum. Amerika'nın Sesi. İlginç bir istatistik duydum. Afganistan'da dört çocuktan
biri, beş yaşını bulamadan ölüyormuş. Aynen böyle söylediler. Dolayısıyla... Dur... Ne var? Nereye
gidiyorsun? Buraya gel. Derhal buraya dön!"
Meryem'e şaşkın gözlerle baktı. "Nesi var bunun?"
O gece, yeni bir tartışma başladığında Meryem yatağın-daydı. Sıcak, kuru bir yaz gecesiydi; Kabil'de
Saratan ayına özgü, tipik gecelerden. Meryem camları açmış, esinti yerine sivrisineklerin geldiğini görünce
de kapamıştı. Dışarıda, top-
244
raktan yükselen sıcağı hissedebiliyordu; bahçedeki kulübenin buğday esmeri, budaklı tahtalarını yalayarak,
duvarlara tırmanarak, odasına sızıyordu.
Genellikle münakaşalar birkaç dakika sonra hız keser, tav-sardı, ama bu seferki yanm saattir sürdüğü gibi,
giderek kızışıyordu da. Raşit artık bağırıyordu. Kızın sesi tiz ama sakıngandı. Az sonra bebek de yaygarayı
bastı.
Meryem kapılarının sertçe açıldığını duydu. Sabah, kapı tokmağının yuvarlak izini, koridorun duvarında
bulacaktı. Kendi kapısı bir hışım açılıp Raşit içeri dalınca, doğrulup
oturdu.
Adamın üzerinde beyaz külotuyla fanilası vardı; koltuk altlarında sarımsı ter lekeleri. Ayağında terlikleri.
Elinde bir kemer vardı, kızla kıydığı nikâh için aldığı, kahverengi deri olanı; delikli ucunu eline dolamaktaydı.
"Senin marifetin," diye hırladı, kadına doğru seğirtirken. "Bal gibi farkındayım."
Meryem yataktan yere kaydı, geri geri çekildi. Kollan içgüdüsel olarak göğsünde, adamın genellikle ilk hedef
aldığı yerde kavuşmuştu.
"Sen neden söz ediyorsun?" diye kekeledi.
"Beni reddetmesi. Senden öğreniyor bunları."
Yıllar içinde, Meryem onun hakaretlerine, aşağılama ve alaylarına, azaninna karşı kendini kaulaştırmışü.
Ama bu korkuyu bir türlü denedeyemiyordu. Bunca yıldan sonra, adamı ne zaman bu şekilde hırlarken, kanlı
gözleri ışıldar, kemeri yumruğuna sararken görse, zangır zangır titremeye başlıyordu - hâlâ. Kaplanın
kafesine salıverilen keçinin, kaplan başını pençelerinden kaldırıp baktığında, tıslamaya başladığında
kapıldığı korkuydu bu.
Şimdi kız da odadaydı; gözleri irileşmiş, yüzü çarpılmışa.
245
"Onu bozacağını tahmin etmeliydim," dedi Raşit tükürür gibi. Kemeri salladı, kendi baidınnda denedi. Tokası
yüksek sesle çınladı. .
"Kes şunu, basr diye haykırdı kız. "Raşit, bunu yapamazsın."
"Odaya dön."
Meryem birkaç adım daha çekildi.
"Hayır! Sakın yapma!"
"Odaya dön. Hemen!"
Raşit yeniden kemeri kaldırdı, Meryem'e doğru savurdu.
Aynı anda, şaşırtıcı bir şey oldu. Kız ona saldırdı. İki eliyle koluna yapıştı, aşağı indirmeye çalıştı, ama tek
yapabildiği, daha da havaya kalkan kolla birlikte havalanmak, kolun ucundan sallanmak oldu. Yine de,
adamın hızını kesmiş, Meryem'e yönelik hamleyi yavaşlatmıştı.
"Bırak!" diye böğürdü Raşit.
"Tamam, kazandın! Sen kazandın. Yapma bunu. Lütfen, Raşit, dayak yok! Lütfen yapma."
Bir süre böyle boğuştular; kız ona asılıyor, yalvarıyor, gözlerini şaşkınlıktan donup kalan Meryem'e dikmiş
olan Raşit, ondan kurtulmaya çalışıyor.
Sonunda, Meryem dayak yemeyeceğini anladı; bu gece değil. Adam diyeceğini demişti. Birkaç dakika daha
bu pozda kaldı; kolu havada, göğsü inip kalkıyor, alnında ince bir ter tabakası. Sonra, yavaş yavaş kolunu
indirdi. Kızın ayakları yere değdi, ama kolu yine de bırakmadı, adama güvenmez-miş gibi. Raşit kolunu
hızla, sertçe çekip kızdan kurtardı.
"Gözüm üstünde," dedi Meryem'e, kemeri omzuna atarken. "İkinizin de... Kendi evimde kimse beni ahmak
durumuna düşüremez."
Meryem'e son, öldürücü bir bakış fırlattı, yanından geçerken de Leyla'yı sırtından itekledi.
246
Meryem kapılarının kapandığını duyunca yeniden yatağına ormandı, başını yastığın altına gömdü,
titremenin geçmesini bekledi.
O gece üç kez uykusundan uyandı. İlkinde, batıya, Kar-teh-Çar tarafına düşen roketlerin gümbürtüsüne.
İkincide, bebeğin aşağıdan gelen ağıdına; kızın onu susturmaya çalıştığını, süt şişesine çarpan kaşığın
çınlamasını duydu. Sonuncuda onu yatağından kaldıran, susuzluk oldu.