bin-muhtesem-gunes

193
gezindiğini gördü. Onaylarını almaya çalışır gibi. Hayır dualarını. Bağışlanmayı diler gibi.
"Burada bizim için hiçbir şey kalmadı," dedi Babi. "Oğullarımızı kaybettik, ama Leyla'mız var. Biz hâlâ bir
aileyiz, Fa-riba. Yeni bir yaşam kurabiliriz."
Babi ona doğru eğildi. Ellerini tutmak için uzanınca, Anne karşı çıkmadı. Yüzünde, bir teslimiyet ifadesi. Bir
boyun eğiş. El ele tutuştular, hafifçe; sonra birbirlerine sanldüar, sessizce öne arkaya sallandılar. Anne
yüzünü erkeğin boynuna gömdü. Bir eliyle gömleğini avuçladı.
O gece heyecan Leyla'yı uykusundan etti. Yattığı yerden, usulca aydınlanan, turuncunun, sannın en cafcaflı
tonlarına bürünen ufku seyretti. Bir ara, içerdeki coşkulu zindeliğe, dı-şandaki bomba çatırtılanna karşın,
yine de dalıp gitti.
Ve rüya gördü.
İnce, uzun bir kumsaldalar; bir örtünün üzerinde oturuyorlar. Serin, bulutlu bir gün, ama Tank'ın yanı,
omuzlanna kadar çektikleri battaniyenin altı ılık. Boyası yer yer kalkmış, beyaz, alçak çitin gerisinde, rüzgâra
açık, bir sıra palmiyenin altında duran arabalan görebiliyor. Rüzgâr gözlerini sulandı-nyor, ayakkabılannı
kuma gömüyor, kuru çalı demetlerini bir kumulun kavisli sırtından ötekine savuruyor. Uzakta, hafif yan
yatmış, süzülen yelkenlileri seyrediyorlar. Etraflannda martılar bağnşıyor, rüzgârda ürperiyorlar. O sırada,
tekdüze bir melodiyi andıran bir ses duyuluyor. Leyla Tank'a, Babi'den yıllar önce öğrendiği, şarkı söyleyen
kumlarla ilgili bilgiyi aktanyor.
Erkek gözlerini ovuşturuyor, kirpiklerindeki kum taneciklerini silkeliyor. Kızın gözüne, onun parmağındaki
alyansın ışıltısı çarpıyor. Kendi alyansıyla aynı - baştan sona bir tür kafes deseniyle bezenmiş, altın.
Ama doğru, diyor oğlana. Kumların sürtünürken pıkar-dıgı ses bu. Dinle. O da dinliyor. Kaşlannı çatıyor.
Bekliyor-
194
lar. Ve yine duyuyorlar. Rüzgâr hafiflediğinde, iniltili bir ses; şiddedendiğinde, ağlayan, tiz sesli bir bebekler
korosu.
Babi yanlanna sadece en gerekli şeyleri alacaklarını söyledi. Gerisini satacaklardı.
"Bu para, ben iş bulana kadar bizi Peşaver'de idare eder."
Sonraki iki gün, satılacaklan topladılar. Koca koca denkler oluştu.
Leyla odasında eski bluzlan, eski ayakkabılan, kitaplan, oyuncaklan bir yana ayırdı. Yatağın altına bakınca,
Hase-na'nın beşinci sınıfta, teneffüste verdiği san camdan, küçük ineği buldu. Ucunda minyatür bir futbol
topu sallanan anahtarlığı da - Citi'nin hediyesi. Tekerli, küçük, tahta bir zebra. Tarık'la bir gün su hendeğinde
bulduklan, seramik astronot. Kendisi altısındaydı, Tank sekizinde. Onu kimin bulduğuna dair, ufak bir kavga
çıkmıştı aralannda; Leyla anımsıyordu.
Anne de eşyalarını topladı. Devinimlerinde bir tutukluk vardı, gözlerindeyse uyuşuk, dalmış gitmiş bir bakış.
İyi cins tabaklannı, peçetelerini, bütün takılannı -nikâh yüzüğü dışında- giysilerinin çoğunu gözden
çıkarmıştı.
"Bunu satmayacaksın, değil mi?" dedi Leyla, Anne'nin gelinliğini kaldırarak. Giysi, bir çağlayan gibi kucağına
döküldü. Dantele, yakayı çeviren kurdeleye, kol ağızlanna elle işlenmiş, küçük incilere dokundu.
Anne omuz silkti, gelinliği aldı. Giysi destesinin üzerine kabaca fırlattı. Bir yara bandını tek harekede çeker
gibi, diye düşündü Leyla.
En üzücü görev, Babi'ye düştü.
Leyla onu çalışma odasında buldu; yüzünde acılı bir ifade, ayakta, kitap raflannı inceliyordu. Kullanılmış
giysiler satan dükkândan aldığı tişörtü giymişti; tişörtün göğsünde San
195
Francisco'nun kırmızı köprüsünün resmi vardı. Beyaz köpüklü sulardan yükselen kalın sis, köprünün
ayaklarını sarma-lamıştı,
"Şu malum klişeyi bilirsin," dedi. "Issız bir adaya düşü-yorsun. Yanına yalnızca beş kitap alabilirsin.
Hangilerini seçerdin? Bir gün buna ciddi ciddi mecbur kalacağım hiç aklıma gelmezdi."
"Sana yeni baştan bir kütüphane oluştururuz, Babi."
"Hım." Kederle gülümsedi. "Kabil'i terk ettiğime inanamıyorum. Okula burada gittim, ilk işime burada
başladım, bu şehirde baba oldum. Yakında bir başka kentte, bir başka gökyüzünün alanda uyuyacağımı
düşünmek öyle garip geliyor ki."
"Bana da öyle."
"Kabil hakkındaki şu şiir bütün gün beynimde çınlayıp durdu. Saib-i-Tebrizi, yanılmıyorsam on yedinci
yüzyılda yazmış. Tamamını ezbere bilirdim, ama şu an yalnızca iki dizesini hatırlayabiliyorum:
Bu kentin ne panlarını ışıldatan ayları sayabilirsin, Ne de duvarlarının gerisine gizlenen bin muhteşem
güneşi."
Leyla başını kaldırıp bakınca, babasının ağladığını gördü. Kolunu onun beline doladı. "Ah, Babi. Geri
döneceğiz. Savaş biter bitmez. Kabil'e döneceğiz, inşallah. Göreceksin."