bin-muhtesem-gunes

Leyla'nın ayaklan yeniden ağırlaştı, zemine demirledi; bütün kanı ansızın oraya birikmişti sanki. Ama aklı
uzaklardaydı, özgür ve çevik, son hızla yol alan bir füze gibi Kabil'den çıkıyor, kahverengi, sarp kayalıklann,
adaçayı öbekleriyle bezeli çölün üstünden, sivri uçlu, kırmı ı kayalı vadilerden, zirvesi karlı dağlann üstünden
geçiyor...
212
"Kabil'e döneceğimi söyleyince, seni bulmamı istedi. Seni düşündüğünü söylememi. Seni özlediğini.
Yapacağıma söz verdim. Ondan çok hoşlanmaya başlamıştım, anlıyor musun? Düzgün, efendi bir
delikanlıydı."
Abdül Şerif mendille alnını kuruladı.
"Bir gece uyandım," diye sürdürdü sözünü; nikâh yüzüğüne duyduğu ilgi canlanmıştı. "Galiba geceydi, öyle
yerlerde zamanı kestirmek güçtür, bilirsin. Hiç pencere yoktu. Güneş doğmuş mu batmış mı, anlayamazsın.
Neyse, uyandım ve yan yatağın etrafında bir telaş, bir koşuşturma gördüm. Bana da bir sürü ilaç veriliyordu,
sürekli gidip geliyordum, bazen neyin gerçek neyin hayal olduğunu çıkaramıyordum. Tek anımsadığım,
doktorlann yatağın etrafinda toplaştığı, şunu bunu istediği; öten alarmlar, yere saçılmış şınngalar...
» "Sabah, yatak boştu. Hemşireye sordum. Yiğitçe savaştığını söyledi."
Leyla başını salladığının farkında değildi. Anlamıştı. Tabii ki anlamıştı. Bu adamın karşısına geçip oturduğu
an, neden burada olduğunu, hangi haberi getirdiğini anlamıştı.
"Başlarda, yani önceleri senin var olduğuna hiç inanmadım," diyordu adam şimdi. "Konuşanın morfin
olduğunu sandım. Belki de var olmadığını umdum; kötü haber getirmekten hep ödüm kopmuştur. Ama ona
söz verdim. Aynca, dediğim gibi, onu sevmiştim. Böylece, birkaç gün önce buraya geldim. Etrafta seni
sordum, bir-iki komşuyla konuştum. Bu evi gösterdiler. Ebeveyninin başına geleni de anlattılar. Bunu
duyunca, şey, arkamı dönüp gittim. Ve sana söylememeye karar verdim. Bu kadannı kaldıramayacağını
düşündüm. Kimse kaldıramaz."
Abdül Şerif sehpanın üstünden uzandı, elini kızın dizine koydu. "Fakat geri geldim. Çünkü, son tahlilde,
senin bilmeni isterdi. Buna inanıyorum. Çok üzgünüm. Keşke..."
213
Leyla artık dinlemiyordu. Aklı, Penşirli adamın, Ahmet'le Nur'un ölüm haberini getirdiği gündeydi. Yüzü
bembeyaz kesilen Babi'nin kanepeye yığılısını, duyunca eli ağzına giden Anne'yi anımsadı. Leyla annesinin
o gün kahroluşunu izlemiş, korkmuştu, fakat gerçek bir ıstırap hissetmemişti. Annesinin kaybının
korkunçluğunu algılayamamıştı. Şimdiyse bir başka yabancı bir başka ölüm haberi getirmişti. Şimdi
kanepede oturan, kendisiydi. Ona kesilen ceza bu muydu yoksa; öz annesinin çektiği acıya uzak kalmasının
bedeli?
Anne'nin nasıl yere yığıldığını, nasıl çığlık çığlığa haykırdığını, saçlarını yolduğunu anımsadı. Oysa kendisi
bunu bile beceremiyordu. Doğru dürüst kıpırdayamıyordu. Tek bir kasını bile oynatamıyordu.
Koltukta öylece oturuyordu; cansız elleri kucağında, gözleri boşlukta, zihnini özgürce uçmaya bırakmış.
Aradığı yeri, o iyi ve güvenli noktayı bulana kadar uçmasına izin verdi; arpa tarlalarının yemyeşil, akan
suyun berrak, kavak tohumlarının binlercesinin havada dans ettiği yeri; Babi'nin bir akasyanın gölgesinde
kitap okuduğu, Tarık'ın ellerini göğsünde birleştirip uyuduğu, kendisininse ayağını dereye soktuğu, güneşte
ağarmış kaya-tannlann dikkadi bakışları altında, güzel hayaller kurduğu çimenliği.
214
29 MERYEM
"Çok üzüldüm," dedi Raşit, Meryem'in uzattığı masteva ve köfte tabağını, kadının yüzüne bile bakmadan
alırken. "Biliyorum, çok yakın... arkadaştınız. Hep beraberdiniz, çocukluktan beri. Faşına gelen, korkunç bir
şey. Böyle gencecik Afgan erkeklerini kaybedip duruyoruz."
Gözleri hâlâ kızda, eliyle sabırsız bir işaret yaptı, Meryem hemen bir peçete uzattı.
Meryem yıllardır onu yemek yerken seyretmişti, şakakla-nndaki kasların çalkalanışını, bir el pilavdan sıkı,
küçük toplar yaparken, ötekinin tersiyle akan yağın silinip ağzın kenarlarındaki pirinç tanelerinin
toparlanışını. Yıllarca, başını hiç kaldırmadan, hiç konuşmadan yiyip içmişti; sessizliği suçlayı-
215
cıydı, sanki bir hüküm verilmekteydi; sessizliği yalnızca hoşnutsuz bir homurtu, tenkitçi bir dil şaklatma, tek
kelimelik ekmek ya da su buyrukları bozardı.
Şimdi yemeğini kaşıkla yiyordu. Peçete kullanıyordu. Su isterken lütfen diyordu. Ve konuşuyordu. Şevkle,
durmaksızın.
"Bana sorarsanız, Amerikalılar yanlış adamı silahlandırdılar. Hikmetyar'ı yani. CIA'nin seksenli yıllarda,
Sovyet-ler'e karşı kullanması için verdiği tonla silahı kastediyorum. .Sovyetler gitti, ama silahlar hâlâ onda, o
da masum insanlara çeviriyor, annenle baban gibilere. Bir de buna cihat diyor. Ne komedi! Kadınlarla
çocukları öldürmenin neresi ci-hat'mış? CIA, Komutan Mesut'u donatsaydı çok daha iyi ederdi."
Meryem'in kaşları iradesi dışında kalkıverdi. Komutan Mesut mu? Raşit'in Mesut hakkındaki atıp tutmaları,
hainlikle, komünistlikle suçlamaları hâlâ kulaklarındaydı. Sonra, an-layıverdi. Mesut, Tacik'ti elbette. Leyla
gibi.