bin-muhtesem-gunes

vasi var; bir başka köşede, duvarın tavanla kesiştiği noktaya bir yarasa tutunmuş, baş aşağı sarkıyor.
Leyla gözlerini kapıyor, bir süre böyle oturuyor.
Pakistan'da bazen Meryem'in yüzünü anımsamakta zorlanırdı. Bazı anlar, dilinin ucundaki bir sözcük gibi,
Meryem'in yüzü ondan kaçardı. Ama şimdi, burada, Meryem'i gözkapaklannm ardına çağırmak çok kolay:
bakışlarındaki yumuşak ışıltı, uzun çenesi, boynunun kalınlaşmış derisi, sımsıkı kapalı dudaklanndaki
gülümseme. Burada, Leyla yanağını Meryem'in yumuşak kucağına yeniden gömebilir, Ku-ran'dan sureler
söylerken, öne arkaya sallanan bedenini, bu bedeni titreşerek kat eden sözcüklerin dizlere indiğini, sonra
kendi kulaklarına ulaştığım hissedebilir.
Sonra, bir anda, yerdeki yabani odar küçülmeye, çekilmeye başlıyorlar; sanki biri, bir şey yerin altından
köklerine yapışmış, onları çekiyor. Alçalıyor, alçalıyorlar, ta ki kulübe'mn toprağı son dikenli yaprakçığı da
yutuncaya kadar. Örümcek ağlan, mucizevi bir biçimde açılıyor, dağılıyor. Kuş yuvası kendi kendini
dağıtıyor, incecik sürgünler, çöpler yuvadan teker teker, çat diye ayrılıp uç uca kulübe'den dışanya
uçuyorlar. Görünmeyen bir silgi, duvardaki Rusça yazıyı siliyor.
Yer kaplamalan geri geldi. Leyla şimdi bir çift yer yatağı görüyor, bir tahta masa, iki iskemle, köşede dökme
demirden bir soba, duvarlarda raflar, üzerlerinde kaplar, tavala§, kararmış bir çaydanlık, fincanlar, kaşıklar.
Dışanda tavuklann gı-dakladığmı, bir ırmağın uzaktan uzağa çağıldadığını duyuyor.
Gencecik bir Meryem masada oturmuş, yağ lambasının donuk kızartısında bir bebek yapıyor. Bir şarkı
mınldanıyor. Yüzü pürüzsüz, taptaze, saçları yıkanmış, geriye taranmış. Bütün dişleri tamam.
Leyla, örgü yünlerini tutam tutam alıp bebeğinin kafasına yapıştıran Meryem'i seyrediyor. Birkaç yıla
kalmadan, bu kü-
411
çük kız, hayattan çok küçük taleplerde bulunan, hiç kimseye yük olmayan, üzüntülerini, hayal kırıklıklarını,
alaya alınan hayallerini hiç kimseye, asla yansıtmayan bir kadın olacak. Bir ırmak yatağındaki kaya gibi, hiç
yakınmadan kadanan, zarafeti, vakan üzerinden akıp geçen çalkantılar tarafından bozulmayan, şekillenen
bir kadın. Leyla bu küçük kızın gözlerinin gerisinde, öze, çekirdeğe derinden gömülmüş bir yerde, daha
şimdiden, Raşit'in de Taliban'm da kırmayı başaramayacağı bir şey görüyor. Bir kireçtaşı kütlesi kadar sert,
dayanıklı bir şey. Sonunda, onun kendi eliyle, bizzat bozacağı, Leyla'ya kurtuluşu getirecek bir şey.
Küçük kız başını kaldırıp bakıyor. Bebeği bırakıyor. Gülümsüyor.
Leyla co?
Leyla'nın gözleri açılıveriyor. Nefesi kesiliyor, oturduğu yerde dikeliveriyor. Yarasayı korkuttu, hayvan
kulübe\an bir ucundan ötekine hızla, kurşun gibi uçuyor, çırpınan kanatia-n bir kitabın hızla çevrilen sayfalan
gibi; sonunda, pencereden uçup gidiyor.
Leyla ayağa kalkıyor, pantolonuna yapışan kuru yapraklâ-n silkeliyor. Kulübe'den çıkıyor. Dışanda, ışık
hafiften değişmiş. Rüzgâr otlan dalgalandınyor, söğüt dallarını hışırdatıyor.
Açıklıktan aynlmadan önce, Leyla son bir kez dönüp Meryem'in uyuduğu, karnını doyurduğu, hayal kurduğu,
Celil'in uğruna nefesini tutup saniyeleri saydığı kulübece bakıyor. Söğütler, yıpranmış duvarlara her esintide
yer değiştiren, kıvnmlı desenler düşürüyor. Düz dama bir karga kon muş. Bir şeyi gagalıyor, acı acı gaklıyor,
uçup gidiyor.
"Hoşça kal, Meryem."
Sonra dönüyor, koşarak otların araşma dalıyor; ağladığının farkında değil.
412
Hamza hâlâ aynı taşın üzerinde. Leyla'yı görünce, doğruluyor.
"Hadi, dönelim," diyor, Sonra, ekliyor: "Sana vermem gereken bir şey var."
Leyla onu dışanda, bahçe kapısında bekliyor. Daha önce onlara çay getiren oğlan, kucağında bir tavuk, incir
ağacının altında durmuş kayıtsızca onu süzüyor. Leyla'nın gözüne iki surat ilişiyor; hicap% yaşlı bir kadınla
genç bir kız bir pencereden sakin sakin onu seyretmekte.
Evin kapısı açılıyor, Hamza görünüyor. Elinde bir kutu var.
Kutuyu Leyla'ya veriyor.
"Celil Han, ölümünden bir ay kadar önce bunu babama verdi," diyor. "Gelip alıncaya kadar, Meryem için
saklamasını istedi. Babam kutuyu iki yıl sakladı. Vefatından hemen önce de bana verdi, Meryem adına
saklamamı söyledi. Ama o... biliyorsun, o hiç gelmedi."
Leyla oval biçimli, teneke kutuya bakıyor. Eski bir çikolata kutusuna benziyor. Zeytin yeşili; solmuş, yaldızlı
bir süsleme, menteşeli kapağı boydan boya kat ediyor. Yanlarda hafif pas lekeleri var, kapağın ön çeperinde
de iki küçük çukur. Leyla kutuyu açmaya çalışıyor, ama kilitli.
"Ne var içinde?" diye soruyor.
Hamza onun avucuna bir anahtar koyuyor. "Babam hiç açmadı. Ben de öyle. Açmak sana nasip olacakmış;
Allah böyle istedi demek."
Otele döndüğünde, Tank'la çocuklann henüz dönmediğini görüyor.
413