bin-muhtesem-gunes

363
bacağı yana kıvrıldı. Geri dönüp bir daha denemek zorunda kaldılar, sonra yukarıda bir şey yere düştü,
Leyla'nın dizleri boşalıverdi. Raşit'i düşürdü. Yere yığıldı, ağlamaya, zangır zangır titremeye başladı;
Meryem onun tepesine dikildi, elleri kalçalarında, kendini toplamasını söyledi. Olan oldu, dedi.
Bir süre sonra Leyla doğruldu, yüzünü sildi; başkaca bir sorun çıkmadan, Raşit'i kulübeye taşıdılar. Çalışma
tezgâhının gerisine, yere yatırdılar; masanın üzerinde testeresi, biraz çivi, bir keski, bir çekiç ve yontmaya,
Zalmay'a bir oyuncak yapmaya niyedendiği ama bir türlü başlayamadığı, silindir biçimindeki tahta parçası
duruyordu.
Sonra eve döndüler. Meryem ellerini yıkadı, saçlarından geçirdi, derin bir nefes aldı. "Dur şu yaralarına bir
bakayım, Leyla co. Her tarafın kesik içinde."
Meryem bu gece oturup düşünmesi gerektiğini söyledi. Akimi başına toplayacak, bir plan yapacaktı.
"Bir yol var," dedi, "tek yapmam gereken, onu bulmak."
"Hemen gitmeliyiz! Burada kalamayız," diye atıldı Leyla' kırık, boğuk bir sesle. Birden aklına, küreğin Raşit'in
başına çarptığı an çıkarmış olabileceği ses geldi, yumruk yemişçesi-ne sendeledi. Genzine safra doldu.
Meryem onun kendine gelmesini sabırla bekledi. Sonra Leyla'yı yatırdı, başını kucağına çekti, bir yandan
saçlarını okşarken, bir yandan da kaygılanmamasını, her şeyin yoluna gireceğini söyledi. Gidebiliriz, dedi -
o, Leyla, çocuklar ve Tank. Bu evden, bu bağışlama bilmez kentten ayrılabilirlerdi. Bu umudunu yitirmiş
ülkeyi temelli terk edebiliriz, dedi, Leyla'nın saçlarını sıvazlarken; kimsenin onları bulamayacağı,
mazilerinden soyunup sığınabilecekleri, uzak, güvenli bir yere gidebilirlerdi.
364
"Ağaçlı bir yere," dedi. "Evet. Bol ağaçlı."
Adını hiç duymadıkları bir kasabanın kıyısında, küçük bir evde yaşarlardı; ya da gözlerden ırak, daracık,
toprak yolunun iki yanı binbir çeşit biriciyle, fundayla sarılı bir köyde. Belki orada bir patika olurdu, çocukların
oynayabileceği bir çayırlığa ulaşan bir patika; ya da onları alabalıkların yüzdüğü, kamışların boy attığı,
masmavi bir göle götüren, çakıllı bir yol. Koyun, tavuk yetiştirir, birlikte ekmek yapar, çocuklara okuma
öğretirlerdi - huzurlu, sakin bir yaşam. Orada, çektikleri bütün sıkıntıların ağırlığını üstlerinden atar, çoktan
hak ettikleri mutluluğun, yalın refahın tadını çıkarırlardı.
Leyla ona katıldı, mini mini yüreklendirdi. Yeni güçlüklerle dolu bir yaşam olacaktı, biliyordu, ama bunlar
zevkli, doyurucu zorluklar olacaktı; hiç yüksünmeyecekleri, üstesinden geldikçe gururlanacaklan güçlükler:
değerli bir aile yadi-gân gibi değer verilen, sahip çıkılan. Meryem'in yumuşak, anaç sesi sürüp gitti, Leyla'yı
iyi kötü rahatlattı. Bir yolu var, demişti; sabah olunca yapılması gerekeni söyleyecek, onlar da hep birlikte
yapacaklardı; belki de yann, bı> saatte, yeni ya-şamlanna, olasılıklarla, sevinçlerle dolup taşan, güçlüklere
bile kucak açan bir yaşama doğru yol alıyor olacaklardı. Meryem'in böyle dizginleri ele almasına, açık,
dupduru bir zihinle her ikisinin yerine düşünebilmesine Leyla minnettardı. Kendi zihni diken üstünde, bulanık,
karman çormandı.
Meryem ayağa kalktı. "Şimdi oğlunla ilgilenmelisin." Bu, Leyla'nın bugüne kadar bir insanda gördüğü en
acılı, en yaralı yüzdü.
Leyla onu karanlıkta, şiltenin Raşit'in yattığı tarafina büzülmüş buldu. Örtünün altına, oğlunun yanma kaydı,
battaniyeyi üzerlerine çekti.
365
"Uyuyor musun?"
Oğlan arkası dönük yanıtladı: "Uyuyamadım. Baba can\a Babalu duasını yapmadık."
"Belki bu gece benimle yaparsın."
"Onun söylediği gibi söyleyemezsin ki."
Oğlanın küçük omzunu okşadı. Ensesini öptü. "Bir dene-im.
"Baba can nerde?"
"Baba can gitti," dedi Leyla, boğazı yeniden tıkanırken.
İşte söylenmişti; o ilk, büyük, kahrolası yalan. Aynı yalanı daha kaç kez tekrarlayacağız? diye sordu kendi
kendine, yüreği burkularak. Zalmay'ın daha kaç kez kandırılması gerekecek? Gözünün önünde, Zalmay'ın
eve dönen babasını coşkuyla, koşarak karşılayışı canlandı; Raşit onu dirseklerinden tutup kaldırıyor,
döndürüyor, döndürüyor, ta ki oğlanın bacakları dümdüz uzanıncaya kadar; daha sonra Zalmay etrafta
sarhoş gibi yalpalayınca, kıkır kıkır gülüyorlar. Kuralsız, paldır küldür oyunlarını, yeri göğü inleten
kahkahalannı, gizli bakışmalarını düşündü.
İçine bir utanç, oğlu adına duyduğu bir keder dalgası yayıldı.
"Nereye gitti peki?"
"Bilmiyorum, aşkım."
Ne zaman dönecekti? Baba can dönüşte ona hediye getirecek miydi?
Zalmay'la birlikte dua etti. Yirmi bir tane Bismillah-i-rahman-ı-rahim; yedi parmağın her bir boğumu için bir
tane. Oğlunun ellerini birleştirip yüzüne götürüşünü, avuçlarına üfleyişini izledi; sonra Zalmay iki elinin tersini