bin-muhtesem-gunes

Meryem'in aklı almıyordu. Gözlerini yerden, patikanın gri taşlarını çiğneyen ayaklarından kaldırmadı.
Bahçede birileri olduğunun farkındaydı; fi-sıldaşan, Celil'le ikisinin yaklaştığını görünce kenara çekilen
birileri. Üst kattaki camlardan ona dikilmiş olan gözlerin ağırlığını hissediyordu.
Evin içinde de yere bakmayı sürdürdü. Kestane rengi bir halının üzerinde yürüyorlardı, sürekli yinelenen,
mavili-sanlı, sekizgen bir deseni vardı; gözünün ucuyla, mermer heykel kaidelerini, vazoların alt kısımlarını,
duvarlardaki rengârenk halıların püsküllerini görebiliyordu. Celil'le birlikte tırmanmaya koyuldukları merdiven
de, her basamağa çivilenmiş, benzer bir halıyla kaplıydı. Sahanlıkta, Celil onu sola döndürdü, uzun, halı
kaplı bir koridordan geçirdi. Bir kapının önünde durdu, kızın geçmesi için açtı.
"Kız kardeşlerin Nilüfer'le Atiye bazen burada oynarlar," dedi, "ama genellikle burayı konuk odası olarak
kullanıyoruz. Bence burada rahat edeceksin. Güzel, değil mi?"
Odadaki yatağın üzerinde, bal peteği örgüsüyle, sık dokunmuş, yeşil bir örtü vardı. Aşağıdaki bahçenin
görünmesi için açılmış olan perdeler, örtüyle birörnekti. Yatağın başucunda üç çekmeceli bir komodin,
üzerinde de bir vazo. Duvarlardaki raflarda, Meryem'in tanımadığı birilerinin çerçeveli resimleri. Raflardan
birinde, birbirinin tıpatıp eşi, giderek küçülen tahta bebeklerden oluşan bir koleksiyon vardı; boy sırasına
göre dizilmişlerdi.
Celil onun baktığını görünce, "Matruşka bebekleri," dedi. "Moskova'dan almıştım. İstersen onlarla
oynayabilirsin. Mahzuru yok."
42
Meryem yatağa oturdu. "İstediğin bir şey var mı?" diye sordu erkek. Meryem yatağa uzandı. Gözlerini
kapadı. Biraz sonra, onun kapıyı yavaşça çektiğini duydu.
Koridorun sonundaki banyoyu kullandığı zamanlar hariç, Meryem odasından çıkmadı. İlk geldiğinde kapıyı
açan, dövmeli kız yemeğini tepsiyle getiriyordu: kuzu kebap, sebze, af çorbası. Çoğu, olduğu gibi kalıyordu.
Celil her gün birkaç kez uğruyor, yatağa oturuyor, nasıl olduğunu soruyordu.
"Yemeğini aşağıda, bizimle birlikte yiyebilirsin," dedi, pek de inandırıcı olmayan bir sesle. Meryem odasında,
tek başına yemeyi tercih ettiğini söyleyince de hiç ikilemedi.
Meryem ömrü boyunca merak ettiği, görmek için yanıp tutuştuğu sahneyi, penceresinden kayıtsızca,
duygusuzca seyrediyordu: Celil'in günlük yaşantısını, geliş gidişlerini. Ön kapıdan girip çıkan, sağa sola
seğirten hizmetkârlar. Sabahtan akşama kadar çalıları kırpan, budayan, seradaki çiçekleri sulayan bahçıvan.
Kaldırımın kenarına yanaşan uzun, parlak burunlu arabalar. İçlerinden papan'lı, astragan kalpaklı erkekler,
hicap'h kadınlar, saçları tertemiz taranmış çocuklar iniyordu. Celil bu yabancılarla el sıkışıyordu; Meryem
onun avcunu göğsüne bastırıp başıyla kadınları selamlayışını izlerken; Na-na'nın doğru söylediğini
anlıyordu. Buraya ait değildi o. İyi ama, ben nereye aidim? Şimdi ne yapacağım? Bu dünyada sahip olduğun
tek sey benim, Meryem; ben gittikten sonra hip kimsen kalmayacak. Hipbir şeyin. Sen bir
hipsinl
Kulübenin çevresindeki söğütleri yalayan rüzgâr gibi, tanımlanamaz bir kasvetin esintileri de Meryem'in
içinden geçip duruyordu.
43
'in evindeki ikinci gününde, odasına küçük bir kız geldi.
"Bir şey alacağım," dedi.
Meryem yatakta doğrulup oturdu, bağdaş kurdu, örtüyü kucağına çekti.
Kız aceleyle odanın karşı köşesine seğirtti, bir dolabı açtı. Dört köşe, gri bir kutu çıkardı.
"Bunun ne olduğunu biliyor musun?" diye sordu. Kutunun kapağını aço. "Buna gramofon deniyor. Gramofon.
Plak çalıyor. Bilirsin, müzik. Bir gramofon." "Sen Nilüfer'sin. Sekiz yaşındasın." Küçük kız gülümsedi.
Aynı Celil'in gülümseyişi, aynı gamzeli çene. "Nerden anladın?"
Meryem omuzlarını silkti. Bir zamanlar bir çakıl taşına onun adını verdiğini söylemedi. "Bir şarkı dinlemek
ister misin?" Meryem yine omuz silkti.
Nilüfer gramofonun fişini prize soktu. Kapağın altındaki cebi karıştırdı, bir plak çıkardı. Yerleştirdi, pikabın
iğnesini indirdi. Müzik başladı.
Kâğıt yerine gül yaprakları kullanacağım,
Ve sana dünyanın en tatlı mektubunu yazacağım;
Sen kalbimin sultanısın,
kalbimin sultanısın.
"Biliyor musun bu şarkıyı?" "Hayır."
"Bir İran filminden. Babamın sinemasında görmüştüm. Hey, sana bir şey göstereyim mi?"
Meryem'in cevap vermesine kalmadan, Nilüfer eğildi, avuçlarını, alnını yere dayadı. Tabanlanyla yeri itti, bir
çırpıda amuda kalkıverdi.
44
"Yapabilir misin?" diye sordu, soluk soluğa.
"Hayır."