bin-muhtesem-gunes

416
O bildiğin varsıl adam değilim artık. Komünistler toprağımın poğuna, bütün dükkânlarıma el koydu. Ama
yakınmak haksızlık olur, zira Tanrı -anlayamadığım nedenlerle- beni yine de kolladı, bana poğu insana
nazaran pok daha cömert davrandı. Kabil'den döndükten sonra, elimde kalan arazileri satmayı başardım.
Mirastan payına düşen, kesenin ipinde. Bir servet sayılmaz elbette, ama yine de bir şeydir. Bir işe
yarayabilir. (Göreceğin gibi, parayı dolara pevirdim. Bence en doğrusu bu. Bizim işgal altındaki paramızın
istikbalini Tanrı bilir.)
Umarım, affını parayla satın almaya palıştığımı düşünmezsin. Umarım hakkımt teslim edersin: seni,
bağışlayıcılığı-nm satılık olmadığını bilecek kadar tanıdığımı yani. Asla da olmadı. Sana yalnızca, gep de
olsa, baştan beri hakkın olan bir şeyi veriyorum. Taşarken sana iyi bir baba olamadım. Belki ölümde
olabilirim.
Ah, ölüm. Seni ayrıntılarla sıkmayacak, ölümün artık görüş alanıma girdiğini söylemekle yetineceğim, kızım.
Kalbin zayıf diyor doktorlar. Eh, zayıf bir adama da böyle bir ölüm şekli yaraşır.
Meryem co.
İpimde küpük, küpücük bir umut var: Bunu okuduktan sonra, benim sana asla gösteremediğim merhameti
sen bana gösterirsin belki. Yüreğini razı edip babanı görmeye gelirsin. Belki kapımı bir kez daha palar, bana
bu kez o kapıyı apma, seni evime buyur etme, kollarıma alma şansını verirsin kızım - yıllar önce yapmam
gerektiği gibi. Yüreğim kadar zayıf bir umut bu. Biliyorum. Ama yine de bekleyeceğim. Kulağım, kapıya
vuran elinin sesinde olacak. Umut etmeyi sürdüreceğim.
Tanrı sana uzun ve refah bir ömür versin, kızım. Tanrı sa-,„a bir sürü, birbirinden güzel pocuklar bağışlasın.
Sana vere-
417
mediğim mutluluğu, huzuru, himayeyi bahşetsin. Sağlıcakla kal. Seni Allah'ın müşfik ellerine teslim
ediyorum. Sevgini hak etmeyen baban,
Celil.
O gece otele döndükten sonra, çocuklar biraz oynayıp uykuya dalınca, Leyla mektubu Tarık'a anlattı. Bez
kesedeki parayı gösterdi. Ağlamaya başlayınca, Tank onu kucakladı, yüzünü öptü.
418
51 NİSAN 2003
Kuraklık sona erdi. Bu kış, nihayet, dizboyu kar yağdı; şimdiyse, yağmur günlerdir sürmekte. Kabil Irmağı
yine gürül gürül akıyor. Bahar taşkınları Titanik Şehri'ni silip süpürdü.
Caddeler, sokaklar çamur içinde. Ayakkabılar kayıyor. Arabalar balçığa saplanıyor. Elma yüklü eşekler ağır
ağır, zahmetle ilerlerken, toynakları birikintilerden etrafa çamurlu su sıçratıyor. Ama çamurdan hiç kimse
şikâyet etmiyor; Titanik Şehri'nin yasını tutan da yok. Kabil'in yeniden yeşermesi lazım, diyor insanlar.
Dün, Leyla sağanağın altında oyun oynayan, arka bahçede, kurşun-rengi göğün altında gölcüklere dalıp
çıkan çocuklarını seyretti. Deh-Mazang'da kiraladıkları iki yatak odalı,
419
küçük evin mutfak penceresinden. Bahçede bir nar ağacı ve üzeri yaban gülleriyle dolu, sık çalılıklar var.
Tank duvarları yamadı, çocuklara bir kaydırakla salıncak kurdu, küçük bir bölümü de Zalmay'ın yeni keçisi
için çitle çevirdi. Leyla yağmurun Zalmay'ın dazlak kafasından kayışına bakıyor - oğlan, kafasının Tank gibi
tıraş edilmesini istedi; artık Babalu duala-nnı da ikisi birlikte ediyor. Yağmur Azize'nin uzun saçlannı
düzleştirmiş, başını sağa sola çevirdikçe Zalmay'ın yüzüne su sıçratan, sınlsıklam sürgünlere dönüştürmüş.
Zalmay altısına basmak üzere. Azize on yaşında. Doğum gününü geçen hafta kutladılar, kızı alıp TitanirA
sonunda Kabil halkına sunan Park Sineması'na götürdüler.
"Hadi çocuklar, geç kalıyoruz," diye sesleniyor Leyla, öğle, yemeklerini bir kesekâğıdına koyarken.
Saat sabahın sekizi. Leyla beşte uyandı. Her zamanki gibi, onu sabah namaz'ı için uyandıran Azize oldu.
Dualar Azize için, Meryem'le bağını sürdürmenin, Meryem'i hayatında tutmanın bir yolu: henüz zaman, kendi
bildiğini okuyup Meryem'i onun bellek bahçesinden zararlı bir ot gibi söküp almadan önce.
Namaz'dzn sonra Leyla yeniden yatağa döndü; Tank evden çıktığında, o hâlâ uyuyordu. Kocasının onu
yanağından öptüğünü hayal meyal anımsıyor. Tank, kara mayınlan kur-banlanna yardım eden, uzuvlannı
kaybedenlere protez sağlayan bir Fransız sivil toplum örgütünde iş buldu.
Zalmay Azize'nin peşinden mutfağa dalıyor.
"Defterleriniz yanınızda mı? İkinizin de? Kalemler? Kitaplar?"
"Burada," diyor Azize, sırt çantasını kaldırarak. Leyla, ki-, zın kekelemesinin ne kadar azaldığını bir kez daha
aynmsıyor.
420
"Gidelim öyleyse."
Leyla çocukları evden çıkarıyor, kapıyı kilidiyor. Serin sabaha dalıyorlar. Bugün yağmur yok. Gökyüzü mavi;
Leyla ufukta bulut kümeleri görmüyor. El ele tutuşup, hep birlikte otobüs durağına doğru ilerliyorlar. Caddeler
şimdiden hareketli; çekçeklerle, taksilerle, Birleşmiş Milleder minibüsleri, otobüsler, İSAF* cipleriyle kaynıyor.