bin-muhtesem-gunes

aynı zamanda da garip, ılık bir heyecanla doluyordu; karnından başlayıp yukarıya yayılan, yüzünün
pespembe ışıldadığını hissedinceye kadar süren bir heyecanla.
Hayır. Anne haklıydı. Hem de tahmin edemeyeceği kadar. Leyla'nın kuşkulan doğruysa, komşu kadınlardan
kimi-
167
si, hatta belki de çoğu, Tarık'la ikisi hakkında dedikoduya başlamıştı bile. Bıyık altından gülümsemeler kızın
gözünden kaçmamıştı; mahallede onların bir "çift" olduğuna ilişkin fısıltılar dolaştığı da. Örneğin, geçen gün,
Tarık'la ikisi sokakta yürürken Raşit'le, şu ayakkabıcıyla ve peşindeki burkanı karısı Meryem'le
karşılaşmışlardı. Yanlarından geçerken, Ra-şit şakacı bir tavırla, "Leyla'yla Mecnun değil mi bunlar?"
demişti, Nizami'nin on ikinci yüzyılda yazdığı, bahtsız İşıklan anlatan, çok tanınmış destana gönderme
yaparak - Babi, Romeo ile Jülyet\n Farsça bir çeşidemesi, diye açıklamıştı, ama Nazimi'nin bu kadersiz
sevgilileri, Shalcespeare'den dört yüz yıl önce yazdığını da eklemişti.
Anne doğru bir noktaya parmak basmıştı.
Leyla'nın sinirine dokunan, Anne'nin bunu yapma hakkını kazanmamış olmasıydı. Konuyu Babi açsaydı,
belki. Ama Anne? Bunca yıllık inzivanın, odasına kapanmanın ardından, Leyla'nın nereye gittiğine, kiminle
görüştüğüne, ne düşündüğüne şu kadarcık aldırmadan... haksızlıktı bu. Leyla kendini şu tencerelerden,
tavalardan daha üstün hissetmiyordu; bir köşede unutabileceğin, sonra, canın istediği an üzerinde hak iddia
edebileceğin bir eşya mıydı o?
Ama bu, büyük bir gündü, hepsi için önemli bir gün. Bu konu yüzünden böyle bir günün tadını kaçırmak
yazık olurdu. Ortamın hatırına, Leyla fazla uzatmadı.
"Ne demek istediğini anladım," dedi.
"Güzel!" dedi Anne. "Mesele halloldu, öyleyse. Şimdi, Hâkim nerede? Nerede, ah, benim küçük, tadı kocam
nerelerde?" /'
Bulutsuz, göz kamaştırıcı bir gündü; parti için mükemmel bir gün. Erkekler bahçedeki açıhr-kapany, sarsak
iskem-
168
lelere oturdular. Çay içip sigaralarını tüttürüyor, bağıra çağıra Mücahiderin tasarısını tartışıyorlardı. Leyla
planın genel hatlarını Babi'den öğrenmişti: Afganistan'ın adı artık Afganistan İslam Devleti idi. Peşaver'de,
farklı Mücahit hizipler-ce oluşturulan İslami Cihat Konseyi, Sibgatullah Mucedidi başkanlığında iki ay süreyle
işleri idare edecekti. Bunu Rabbani başkanlığındaki bir idari konsey izleyecek, onun yönetim süresi de dört
ay olacaktı. Bu toplam altı aylık süreçte bir loya jirga, oluşturulacakta; liderler ve deneyimli devlet
büyüklerinden oluşan bu yüce kurul, iki yıl iktidarda kalacak, ülkeyi demokratik bir seçime götürecek olan
geçici hükümeti kuracaktı.
Erkeklerden biri, portatif mangalda cızırdayan koyun şişlerini yelliyordu. Babi, Tarık'ın babasıyla yaşlı armut
ağacının altında satranç oynamaktaydı. Pür dikkat, kaşlar çatık. Tank da satranç tahtasının başındaydı,
bazen oyunu seyrediyor, bazen de bitişik masada sürüp giden siyasi sohbete kulak veriyordu.
Kadınlar oturma odasında, holde ve mutfakta toplaşmışü. Kucaklayıp bellerine dayadıkları bebekleri, evin
içinde koşuşup duran çocuklardan kalçalarının hafif bir hareketiyle, uzmanca kaçırarak, gevezelik
ediyorlardı. Kasetçalarda, Üstat Sarahang'ın bir gazel\.
Leyla mutfaktaydı, Citi'yle birlikte sürahiler dolusu doğ yapmakla meşguldü. Çiti artık ne eskisi kadar
utangaçtı ne de ciddi. İki kaşının arasındaki o dikey, derin çizgi aylardır ortada yoktu. Son günlerde çok daha
uluorta, çok daha sık gülüyordu; üstelik -Leyla'yı afallatan- bir cilveyle. O sıkıcı adcuy-ruklarından
vazgeçmiş, saçlannı uzatıp aralara kızıl röfle at-örmıştı. Leyia bu değişimin itici gücünü sonunda öğrendi:
Citi'ye ilgi duyan, on sekiz yaşında bir delikanlı. Adı Sabır'dı, Citi'nin ağabeyinin futbol takımında kaleciydi.
169
"Ah, nefis bir tebessümü var; saçları da öyle gür, öyle gür ki!" demişti Çiti. Birbirlerinden hoşlandıklarını hiç
kimse bilmiyordu elbette. Çiti onunla iki kez gizlice, kentin ta öteki ucunda, Taymani'deki küçük bir çayevinde
buluşmuştu; on beşer dakikalığına.
"Gelip beni isteyecek, Leyla! Hem de bu yaz. İnanabiliyor musun? Aklımdan bir an bile çıkmıyor, yemin
ederim."
"Peki, ya okul?" diye sordu Leyla. Çiti başını yana yatırmış, cevabı her ikimiz de biliyoruz, diyen bir bakış
fırlatmıştı.
Yirmimize geldiğimizde, derdi Hasena, Citi'yle ikimiz, adam başı dörder-beşer pocuk peydahlamış olacağız.
Ama sen, Leyla, sen bu iki budalayı gururlandıracaksın. Sen önemli biri olacaksın. Bir gün elime bir gazete
alacağım ve ön sayfada resmini göreceğim; çok iyi biliyorum.
Şimdi Çiti yüzünde hülyalı, dalıp gitmiş bir anlam, Leyla'yla birlikte salatalık doğramaktaydı.
Anne, sırtında parlak renkli yazlık elbisesi, ebe Vecma ve Tarık'ın annesiyle birlikte, haşlanmış yumurtaları
soyuyordu.
"Komutan Mesut'a, Ahmet'le Nur'un bir resmini hediye edeceğim," dedi Vecma'ya; beriki başını salladı, ilgili
ve candan görünmeye çalıştı.