bin-muhtesem-gunes

Mevsimler gelip geçmişti; Kabil'de cumhurbaşkanları yemin etmiş, öldürülmüştü; bir imparatorluk çökmüştü;
eski savaşlar sona ermiş, yenileri çıkmıştı. Ama Meryem doğru dürüst aynmsamamış, neredeyse hiç
umursamam işti. Bütün bu yıllan, zihninin tenha bir köşesinde geçirmişti. Kuru, çorak bir arazide;
arzulamanın ve dövünmenin uzağında, hayallerin ve hayal kınklıklanmn ötesinde. Orada, geleceğin hiçbir
önemi yoktu. Geçmişse yalnızca tek bir dersi içeriyordu: Sevgi, insana zarar veren bir hatadır; işbirlikçisi,
yani umutsa tehlikeli bir yanılsama. Dolayısıyla, bu iki zehirli çiçek Meryem'in zihnindeki o kuru, kavruk
arazide ne zaman sürgün vermeye yeltense, Meryem onlan koparıp attı. Çekip koparmış, toprağa
tutunmalanna kalmadan, kökünden sokmuştu. Ama her nasılsa, şu son aylarda, Leyla ve Azize (tıpkı kendisi
gibi harami olduğunu öğrendiği Azize) onun bir parçası olup çıkmıştı; bunca zamandır tahammül ettiği
yaşam Meryem'e şimdi, ansızın, onlarsız katlanılmaz, çekilmez görünüyordu^
Bu bahar gidiyoruz; Azize'yle ikimiz. Bizimle gel, Meryem.
Yıllar Meryem'e acımasız davranmıştı. Ama belki, diye
iüşündü, önümde daha müşfik yıllar vardır. Yeni bir yaşam;
Sana'nın, onun gibi bir harami'nxn asla göremeyeceğini id-
262
dia ettiği hayırlan, nimetleri getirecek bir hayat. Yaşamında hiç beklenmedik, iki yeni çiçek açıvermişti;
Meryem lapa lapa yağan kan seyrederken, gözünün önünde Molla Feyzuilah canlandı; tespihinin tanelerini
çeviriyor, öne eğilip o yumuşak, titrek sesiyle fısıldıyor: Ama o f ipekleri diken, yaratan da Allah, Meryem co.
Senden onlara bakmam, büyütmeni istiyor. Dileği bu, kızım.
263
36 LEYLA
1994 yılının baharında bir sabah, gün ışığı karanlık gökyüzünü usulca, kararlılıkla ağartırken, Leyla emin
oldu: Raşit biliyordu. Kızı saçından sürüyerek yataktan indirmesi, beni bu kadar, er geç anlamayacak kadar
har mı, eşek mi sandın gerçekten, diye bağırması an meselesiydi. Ama sonra, ezan sesi duyuldu, sabah
güneşi düz damlara vurdu, horozlar ötmeye başladı; sıra dışı hiçbir şey olmadı.
Adam banyodaydı, tıraş bıçağını lavabonun kenarına vuruyordu. Sonra Leyla onun aşağıda dolandığını,
çaydanlığı ocağa koyduğunu duydu. Anahtarlar şıngırdadı. Şimdi, bisikletiyle birlikte bahçeyi geçiyordu.
Leyla oturma odasının perdesini azıcık aralayıp dışarıya
264
baktı. Tedallara asılıp uzaklaşan Raşit'i seyretti; küçük bir bisikletteki iriyarı bir adam, gidonda parlayan
sabah güneşi.
"Leyla?"
Meryem kapının eşiğindeydi. Leyla onun da gözüne uyku girmediğini anladı. O da tıpkı kendisi gibi, bütün
gece coşku, yerinde duramama nöbetleriyle ağzını-dilini kurutan korku krizleri arasında gidip gelmiş miydi?
"Yarım saat sonra yola çıkıyoruz," dedi Leyla.
Taksinin arka koltuğunda, hiç konuşmadılar. Azize Meryem'in kucağındaydı, bebeğine yapışmış, hayretten
fal taşı gibi açılmış gözlerle, akıp giden kenti seyrediyordu.
"OnaV diye bağırdı, ip atlayan birtakım kızları göstererek. "Meyem! Ona."
Leyla nereye baksa, Raşit'i görüyordu. Camlan kömür tozu rengindeki bir berberden çıkarken; keklik, sülün
gibi hayvanların satıldığı tezgâhların önünde; yerden tavana eski lastiklerin yığıldığı, önü açık bir dükkana
girerken.
Koltuğa biraz daha gömüldü.
Yanında, Meryem fısıl fisıl dua etmekteydi. Leyla onun yüzünü görebilmeyi isterdi, ama o da burkanıydı -
kendisi gibi. Tek görebildiği, kafesli peçenin gerisindeki gözlerin ışıltı-sıydı.
Bu, bir gün önce rehineci dükkânına yaptığı kısa ziyaret sayılmazsa, Leyla'nın haftalardır evden ilk çıkışıydı;
orada alyansını cam tezgâhın üzerinden uzatmış, oradan, artık her şeyin kesinleştiğini, geri dönülmez
noktaya ulaştığını bilmenin heyecanıyla, ürpererek çıkmıştı.
Şimdi dört bir yanında, seslerini, gümbürtüsünü evden dinlediği son çarpışmaların sonuçlarını görüyordu.
Çatısız, bir taş ve tuğla yığınına dönüşmüş evler, devrilmiş kirişleri
265
deliklerden nşkıran, delik deşik binalar, kömürleşmiş, e araba iskeletleri, ters dönmüş, bazen birbirinin
üzerine binmiş araçlar, akla gelebilecek her kalibrede delikle dolu duvarlar, her yana saçılmış cam kırıkları.
Bir camiye doğru, ağır ağır ilerleyen bir cenaze alayı gördü; gerilerdeki, siyahlara bürünmüş bir kadın
saçlarını yoluyordu. Taze kazılmış mezarlarla, rüzgârda uçuşan şehit bayraklarıyla bezeli bir mezarlığın
önünden geçtiler.
Leyla bavulun üstünden uzandı, parmaklarını kızının yumuşacık koluna doladı.
Doğu Kabil'de, Pol Muhammet Han yakınındaki otobüs garında, Lahore Kapısı'nda, boş otobüsler kaldırımın
kenarına dizilmişti. Başları türbanlı erkekler hani hani eşyaları, denkleri otobüslerin üzerine yerleştiriyor,
bavulları sicimlerle bağlıyorlardı. Garın içinde, bilet gişesinin önünde uzun bir erkek kuyruğu oluşmuştu.