bin-muhtesem-gunes

Müzik bitince, bir erkek sesi duyuldu. Kendini Hava Kuvvetlerinden Albay Abdül Kadir olarak tanıttı. Günün
erken saatlerinde, başkaldıran Dördüncü Zırhlı Tümen'in havalimanını ve kentin kilit kavşaklarını ele
geçirdiğini bildirdi. Kabil Radyosu, Ulaştırma ve İçişleri bakanlıkları, Dışişleri Bakanlığı binası da zapt
edilmişti. Kabil artık halkın elinde, dedi gururla. İsyancıların denetimindeki MiG uçakları, Cumhurbaşkanlığı
Sarayı'na saldırmıştı. Tanklar konutun arazisine girmişti, orada şiddetli bir çatışma sürmekteydi. Davut'a
bağlı güçlerin tamamının yenilgisi yakın, dedi Abdül Kadir, güven veren bir ses tonuyla.
Günler sonra, komünistler Davut Han rejimiyle bağlantılı olanları alelacele, toplu halde infaza başladığında,
Pol-e-Çarkhi hapishanesinde oyulan gözlerin, elektrik verilen cinsel organların söylentileri Kabil'e
yayıldığında, Cumhurbaşkanlığı Sarayı'nda gerçekleşen katliamı Meryem de duydu. Davut Han
öldürülmüştü, ama komünist isyancılar önce aileden, kadınlarla torunlar dahil, yaklaşık yirmi kişiyi
öldürmüştü. Dedikodular muhtelifti; Davut Han'ın kendi canına kıydığı,
çatışmanın doruğa çıktığı an kurşunlandığı, sona saklandığı, ailesinin katlini seyretmeye zorlandığı,
ondan sonra vurulduğu söyleniyordu.
Raşit radyonun sesini açtı, öne doğru eğildi.
"Silahlı güçlerden oluşan bir devrim konseyi kuruldu; ra-to»imız bundan böyle Afganistan Demokratik
Cumhuriyeti olarak bilinecektir," diyordu Abdül Kadir. "Aristokrasi, akraba kayırmacılığı ve eşitsizlik dönemi
sona ermiştir, sevgili hemvatan\znmız. Yıllardır süren istibdada son verdik. İktidar şimdi kitlelerin ve
özgürlük-âşığı insanların elinde. Ülkemizin tarihinde parlak, şanlı bir dönem başlıyor. Yeni bir Afganistan
doğdu. Sizi temin ederiz ki, hiçbir şeyden korkmanıza gerek yoktur, değerli Afgan halkı. Yeni rejim yasalara,
hem İslami hem de demokratik ilkelere sıkı sıkıya bağlı kalacaktır. Şimdi sevinç gösterileri, kutlamalar
yapma zamanıdır."
Raşit radyoyu kapadı.
"Şimdi bu iyi mi, kötü mü?" diye sordu Meryem.
"Anladığım kadarıyla zenginler için kötü," dedi Raşit. "Ama bizim için o kadar da kötü olmayabilir."
Meryem'in aklına Celil geldi. Bu durumda, komünistler onun peşine düşer miydi acaba? Onu hapse atarlar
mıydı? Ya oğullarını? İşini, malını mülkünü elinden alırlar mıydı?
"Sıcak mı?" dedi Raşit, gözlerini pilava dikerek.
"Tencereden şimdi aldım."
Erkek homurdandı, kâseyi uzatmasını söyledi.
Sokağın aşağısında, kırmızılı sanlı, ani ışık çakımları geceyi aydınlatırken, yorgunluktan bitkin haldeki Fariba
dirseklerinin üzerinde doğruldu. Saçları terden sırılsıklamdı, üstdu-dağının kenarında ter damlaları
titreşiyordu. Yatağın yanında duran yaşlıca ebe, Vecma, bebeği elden ele geçiren Hâkim'le
106
oğullarını seyrediyordu. Bebeğin açık renk saçlarına, pembe yanaklarına, büzülmüş, tomurcuk dudaklarına,
şiş kapakların gerisinde kıpırdayıp duran, incecik yarıklardan görünen yeşim yeşili gözlerine hayran hayran
bakmaktaydılar. Sesini ilk jcez duyunca, birbirlerine gülümsediler; bir kedi miyavlaması gibi başlayan ağlama
sağlıklı, gırtlak dolusu bir ulumaya dönüştü. Nur, gözlerinin mücevhere benzediğini söyledi. Ailenin en
dindarı olan Ahmet, yeni doğan kız kardeşinin kulağına ezan okudu, yüzüne üç kez üfledi.
"Leyla, öyle mi?" diye sordu Hâkim, kızını kucağında hafif hafif zıplatırken.
Fariba yorgun yorgun gülümsedi: "Leyla, evet. Gece Güzeli. Tam uydu."
Raşit parmaklarıyla pilavdan bir top yaptı. Ağzına attı, bir kez çiğnedi, sonra bir daha; yüzünü buruşturdu,
sofraca, tü-kürdü.
"Ne oldu?" dedi Meryem, sesindeki ürkek, af dileyen tınıdan nefret ede ede. Nabız atışlarının hızlandığını,
derisinin çekildiğini hissetti.
"Ne oldu?" diye mızıldandı adam, ona öykünerek. "Olan şu ki, yine aynı şeyi yapmışsın."
"Ama her zamankinden beş dakika fazla kaynattım."
"Yalanın daniskası."
"Yemin ederim..."
Adam parmaklarındaki pirinçleri öfkeyle silkeledi, sosu, pilavı sofra'yz döke saça, tabağını itti. Meryem
salondan bir hışım çıkan erkeğin arkasından baktı, sokak kapısının gürültüyle kapandığını duydu.
Yere diz çöktü, pirinç tanelerini toplayıp tabağa koymaya çalıştı, ama elleri çok kötü titriyordu, durup
titremenin geç-
107
meşini beklemek zorunda kaldı. Korku göğsüne çökmüş, ezdikçe eziyordu. Birkaç derin nefes almaya çalıştı.
Salonun karanlık camında solgun, rengi atmış yansısını gördü, bakışlarını hemen kaçırdı.
Sonra ön kapı açıldı, Raşit oturma odasına döndü,
"Ayağa kalk," dedi. "Buraya gel. Kalk!"
Kızın elini yakaladı, aça, avucuna bir miktar çakıl taşı koydu.
"Sok ağzına."
"Ne?"