bin-muhtesem-gunes

Meryem başını evet anlamında salladı.
"Emin misin?"
"Evet."
Kızı dirseğinden tuttu, oturma odasının penceresine götürdü.
"Bu pencere kuzeye bakar," dedi, işaretparmağının kıvnk tırnağıyla cama vurarak. "Tam karşımızda Asmai
Dağlan var - görüyor musun? Soldakiyse Ali Abad Dağı. Üniversite onun eteğinde. Şir Derveze Dağı
arkamıza, doğuya düşüyor; buradan göremezsin tabii. Her gün, öğlenleri oradan bir pare top atarlar. Kes
artık ağlamayı. Ciddiyim."
Meryem gözlerini kuruladı.
"En katlanamadığını şeydir," dedi adam, kaşlannı çatarak. "Ağlayan bir kadının sesi. Kusura bakma.
Kesinlikle tahammül edemem."
"Eve gitmek istiyorum," dedi Meryem.
62
Raşit sabn taşmışçasına iç geçirdi. Salıverdiği dumanlı soluğu Meryem'in yüzüne çarptı. "Buna
alınmayacağım. Bu
seferlik."
Sonra yine dirseğini tuttu, kızı üst kata çıkardı.
Yukanda dar, loş bir koridorla iki yatak odası vardı. Daha büyük olan odanın kapısı aralıktı. Meryem
aralıktan, bu odanın da evin kalanı gibi çok az eşyayla döşenmiş olduğunu gördü: köşede bir yatak, üzerinde
kahverengi battaniyeyle tek bir yastık, bir dolap, bir de komodin. Küçük ayna sayılmazsa, duvarlar çıplaktı.
Raşit kapıyı çekti.
"Bu benim odam."
Meryem konuk odasında kalacakta. "Kusura bakmazsın umarım. Yalnız uyumaya alıştım da."
Meryem, en azından bu konuda ne kadar rahatladığını söylemedi.
Kalacağı oda, Celil'in evindeki odasından bir hayli küçüktü. İçinde bir yatak, eski, grimsi kahverengi bir
şifoniyer, küçük bir dolap vardı. Penceresi bahçeye bakıyor, sokağı da görüyordu. Raşit onun valizini bir
köşeye bıraktı.
Meryem yatağa oturdu.
"Fark etmedin," dedi adam. Kapının eşiğinde duruyordu, başını çarpmamak için hafif eğilmişti. "Pervaza bak.
Ne cins olduğunu biliyor musun? Herat'a gitmeden önce koymuştum."
Meryem pencere çıkıntısındaki sepeti ancak o zaman ay-nmsadı. Yanlanndan beyaz sümbül teberler
taşıyordu.
"Beğendin mi? Hoşuna gitti mi?"
"Evet."
"Öyleyse teşekkür edebilirsin."
"Teşekkür ederim. Özür dilerim. Tefekkür"
"Titriyorsun. Yoksa seni korkutuyor muyum? Benden korkuyor musun?"
63
Meryem ona bakmıyordu, ama bu sorularda hafif haylaz bir şakacılık sezdi; bir tür iğneleme gibi. Başını
hemen hayır anlamında salladı ve evliliklerinin ilk yalanını söylemiş oldu.
"Hayır mı? Güzel. Senin adına sevindim. Eh, senin yuvan burası artık. Bak gör, burayı seveceksin.
Elektriğimizin olduğunu söylemiş miydim? Çoğu günler ve her gece."
Çıkmaya hazırlandı. Kapıda durdu, sigarasından derin bir nefes çekti, dumana karşı gözlerini kısü. Meryem
onun bir şey söyleyeceğini sandı. Ama söylemedi. Kapıyı arkasından kapadı, kızı valizi ve çiçekleriyle yalnız
bıraktı.
64
10
İlk birkaç gün, Meryem odasından neredeyse hiç çıkmadı. Her' sabah, uzaktan uzağa yankılanan ezan
sesiyle kalkıyor, namaz\m kıldıktan sonra yeniden yatağa süzülüyordu. Ra-şit'in banyoya girdiğini,
yıkandığını duyduğunda, adam dükkana gitmeden önce gelip ona bir göz attığında, o hâlâ yatakta oluyordu.
Sonra camdan, bahçeye çıkan erkeği seyrediyordu; sefertasını bisikletin arkasındaki sepete yerleştirişini,
bisikleti iterek bahçeyi geçişini, sokağa çıkışını. Pedallara asılıp uzaklaşan, geniş omuzlu karaltı sokağın
sonundaki köşeyi dönüp gözden kaybolana kadar bakıyordu.
Çoğu günler yataktan hiç çıkmıyor, kendini yapayalnız, terk edilmiş hissediyordu; akıntıya kapılmış
sürükleniyordu
65
sanki. Bazen aşağıya, mutfağa iner, parmaklarını yağlı, yapış yapış tezgâhta, yanık yemek kokan,
muşamba, çiçekli perdelerde gezdirirdi. Yerine oturmayan, kapanmayan çekmecelere, uyumsuz kaşıklarla
bıçaklara, süzgece, ucu kopmuş rahta kaşıklara, yeni yaşantısının sözde gereçlerine bakıyor, baktığı her