bin-muhtesem-gunes

Çok tuhaf, diye düşünüyor, neredeyse rahatsız edici; Azize'yle Tank'ın arasındaki şey. Daha şimdiden, kız
onun cümlelerini, o da kızınkileri tamamlıyor. Azize, o daha istemeden, babasına bir şeyler uzatıyor. Yemek
masasında, aralarında manidar gülümsemeler geçiyor; sanki iki yabancı değil de, uzun bir aynlığın ardından
kavuşan iki eski dost gibiler.
Leyla gerçeği açıkladığında, Azize düşünceli bir yüzle önüne, ellerine baktı.
"Ondan hoşlandım," dedi, uzun bir suskunluğun ardından.
388
"Seni çok seviyor."
"Öyle mi dedi?"
"Söylemesine gerek yok, Azize."
"Gerisini de anlat, Anne. Anlat ki bileyim."
Leyla da anlattı.
"Baban iyi bir insan. Tanıdığım en iyi insan."
"Ya giderse?" dedi Azize.
"Asla gitmeyecek. Bak bana, Azize. Baban seni asla üzmeyecek ve asla terk etmeyecek."
Azize'nin yüzündeki ferahlama, Leyla'nın yüreğini burkuyor.
Tank Zalmay'a tahta, sallanan bir at aldı, dört tekerli, oyuncak bir araba yaptı. Bir hapishane arkadaşından
kâğıt hayvan yapmayı öğrenmişti; sayfalarca kâğıdı katladı, kesti, kıvırdı ve Zalmay için aslanlar, kangurular,
atlar, rengârenk tüylü kuşlar yaptı. Ama bütün girişimleri Zalmay tarafından kabaca, bazen de kinle
püskürtüldü.
"Eşeğin tekisin!" diye bağınyor oğlan. "Senin oyuncakla-nnı istemiyorum!"
Leyla yerin dibine geçiyor. "Zalmay!"
"Önemli değil," diyor Tank. "Leyla, önemli değil. Rahat bırak onu."
"Sen Baba can\m değilsin! Gerçek Baba can\m seyahatte, dönünce seni dövecek! Sen de kaçamayacaksın,
çünkü onun iki bacağı var, seninse bir tane!"
Geceleri, Leyla Zalmay'ı göğsüne basönyor, birlikte Ba-balu duasını ediyorlar. Sorduğu zaman, aynı yalanı
yineliyor; Baba can uzaklara gitti, ne zaman döneceğini bilmiyorum. Bu külfetten, bir çocuğu böyle kandırdığı
için kendinden iğreniyor.
389
Bu rezil yalanın tekrar tekrar söylenmesi gerekeceğini biliyor. Gerekecek, çünkü Zalmay soracak; bir
salıncaktan indiği, bir öğle uykusundan uyandığı zaman; daha sonra, kendi ayakkabılarını kendisi
bağlayacak, yürüyerek okula gidecek kadar büyüdüğü zaman bile, yalan yeniden, defalarca tekrarlanacak.
Ama bir noktada, soruların arkası kesilecek, Leyla- biliyor. Yavaş yavaş, Zalmay babasının onu neden terk
ettiğini merak etmeyi bırakacak. Babasını trafik ışıklarında beklerken, ayağını sürüyerek yolun karşısına
geçen yaşlı adamda, önü açık bir semaver evinde, çayını yudumlayan ihtiyarda görmez olacak. Ve bir gün,
kıvrılarak akan bir ırmağın kıyısında yürür ya da el değmemiş karla kaplı bir araziye bakarken, dank edecek:
Babasının yok olması artık açık, kanayan bir yara değil. O artık bambaşka bir şeye dönüşmüş; kenarları
eskisi kadar keskin olmayan, daha mülayim, daha acısız bir şeye. Kutsal bir bilgiye, örneğin. Hürmet edilen,
tam da anlaşılamayan, gizemli bir bilgiye.
Leyla burada, Mürree'de mutlu. Ama kolay bir mutluluk değil bu. Bedelsiz, faturasız bir mutluluk değil.
İzin günlerinde, Tank onları Mail'a götürüyor; oyuncaklar, biblolar satan dükkânların hemen yanında, on
dokuzuncu yüzyılın ortalarında yapılmış bir Anglikan kilisenin yükseldiği caddede dolaşıyorlar. Tank onlara
sokak satıcılarından baharadı pepli kebabı alıyor. Kalabalığın, kasabalılann, cep telefonlu, dijital kameralı
Avrupalılann, ovalann sıcağından kaçıp gelmiş Pencaphlann arasında geziniyorlar.
Arada bir, otobüse binip Keşmir Noktası'na gidiyorlar. Orada, Tank Celum Irmağı vadisini, çamla örtülü
yamaçlan, gümrah, sık ormanlarla kaplı tepeleri gösteriyor, bu orman-
390
larda hâlâ ağaçtan ağaca atlayan maymunlann görülebildiğini söylüyor. Mürree'den otuz kilometre kadar
uzaktaki, silme akçaağaç dolu Nathia Gali'ye de gidiyorlar; Vali Kona-ğı'na uzanan, ağaçların gölgelediği
yolda yürürken, Tank Leyla'nın elini tutuyor. Eski Britanya mezarlığında duruyor, bazen de bir taksiyle dağın
zirvesine çıkıp manzaraya, aşağıdaki yemyeşil, sise bürünmüş vadiye bakıyorlar.
Bu gezilerde kimileyin, bir mağazanın önünden geçerlerken, Leyla'nın gözüne vitrindeki yansılan çarpıyor.
Erkek, kansı, kızı, oğlu. Yabancılara dünyanın en normal, en sıradan ailesi gibi göründüklerini biliyor;
sırlardan, yalanlardan, pişmanlıklardan uzak.
Azize, çığlık çığlığa uyandığı kâbuslar görüyor. Leyla döşeğe, onun yanına uzanıyor, yeniyle tazın
yanaklannı kuruluyor, yaöştınp yeniden uyutuyor.
Leyla'nın da kendi rüyalan var. Onlarda, kendini hep Kabil'deki eve dönmüş görüyor; koridoru geçiyor,
basamaklan tırmanıyor. Evde tek başına, ama kapılann ardında bir ütünün buhar salarken tısladığını,
çarşaflann açıldığını, sonra katlandığını duyuyor. Bazen de, bir kadının alçak sesle mınl-dandığı, eski bir
Herat şarkısını. Fakat içeriye girince, odanın boş olduğunu görüyor. İçeride kimse yok.