bin-muhtesem-gunes

Velayet'in her yanına sinmiş bok ve sidik kokusuna da, içlerinden biri şaman yapışonncaya ka dar, Talib
nöbetçilere de kayıtsız.
Meryem'in hiç ziyaretçisi yoktu. Buradaki görevlilerde! ilk ve tek isteği bu olmuştu: ziyaretçi yok.
373
***
Meryem'in hücresindeki kadınların hiçbiri, ağır suçtan yatmıyordu - hepsi de, şu en yaygın 'evden kaçma'
suçundan buradaydı. Bunun sonucunda da, Meryem etrafta belli bir nam salmış, neredeyse şöhredi biri
olmuştu. Kadınlar ona saygılı, hatta huşu dolu bir ifadeyle bakıyordu. Ona battaniyelerini sunuyorlardı.
Yiyeceklerini onunla paylaşmak için yanşıyorlardı.
Ona en düşkün olansa, Naime'ydi; kollarını kavuşturur, Meryem'i her gittiği yerde izlerdi. Naime ister
kendisinin isterse başkalarının başına gelen talihsizlikleri, bahtsızlıkları ballandıra ballandıra aktarmaktan
zevk alan insanlardandı. Babasının onu, kendisinden otuz yaş büyük bir terziye sözle-diğihi söyledi.
"Tıpkı goh gibi kokuyor; dişlerinin sayısıysa parmaklarından az," dedi, terzi için.
Âşık olduğu genç bir adamla, mahallenin mollasının oğluyla Gardez'e kaçmaya çalışmıştı. Kabil'den çıkmayı
bile başaramadılar. Yakalanıp geri gönderilince, kırbacı yiyen delikanlı hemen nedamet getirdi, sonra da
Naime'nin dişiliğini kullanarak onu baştan çıkardığını söyledi. Bana büyü yaptı, dedi. Kendini yeniden dine,
Kuran'in öğretilerine vereceğine yemin etti. Mollanın oğlu serbest bırakıldı. Naime beş yıla mahkûm oldu.
Meryem onu dinlerken, kış yıldızlarının donuk ışıltısını, Safid-koh Dağları'nın üstünden kayan, tel tel, pembe
bulutları, o çok gerilerde kalmış sabahta Nana'nm söylediklerini anımsadı; Hep kuzeyi gösteren bir pusula
ibresi gibi, bir erkeğin suplayan parmağı da mutlaka bir kadını işaret eder. Her zaman. Bunu aklından
ptkarma, Meryem.
***
374
Meryem'in mahkemesi bir hafta önce görülmüştü. Ne avukat, ne halka açık bir duruşma, ne kanıdarın
incelenmesi, ne de temyiz. Meryem tanıklık etme hakkından feragat etti. Bütün olay on beş dakikadan az
sürdü.
Ortada oturan yargıç, sağlıksız görünüşlü Talib, mahkeme başkanıydı. Dikkat çekecek kadar sıskaydı, sarı,
köselem-si bir teni, kıvırcık, kızıl sakalı vardı. Gözlerini fazlasıyla büyüten, gözaklannın sanlığını ortaya
çıkaran bir gözlük takmıştı. Boynu, kafasındaki bol kıvnmlı, dolambaçlı türbanı taşıyamayacak kadar zayıf
görünüyordu.
"Suçunu kabul ediyor musun, hemşireV diye sordu bir kez daha, yorgun sesiyle.
"Ediyorum," dedi Meryem.
Adam başını pekâlâ anlamında salladı. Belki de sallamamıştı. Söylemesi güçtü, çünkü elleriyle başında,
Meryem'e Molla Feyzullah'ın titremesini anımsatan, bariz bir sallanma vardı. Çayını yudumlamak
istediğinde, fincana uzanmıyordu. Solunda duran geniş omuzlu adama başıyla işaret veriyor, o da fincanı
alıp hürmetle onun dudaklanna götürüyordu. Yargıç da sessiz ve zarif bir minnet ifadesiyle, gözlerini
yavaşça yumuyordu.
Meryem'e kalırsa, adamda güven veren, insanı rahatlatan bir şey vardı. Konuşurken, sesinde gönül çelen,
sevecen bir tını seziliyordu. Tebessümü sabırlı, hoşgörülüydü. Meryem'e tepeden, küçümseyerek
bakmıyordu. Ona kinle ya da suçlar-casına değil, yumuşak, alttan alan bir tonla hitap ediyordu.
"Söylediklerinin tam anlamıyla bilincinde misin?" diye sordu, yargıcın sağında oturan, kemikli-yüzlü Talib -
çay içiren değil. Bu, üç yargıcın en genciydi. Hızlı hızlı, vurgulu ve mağrur bir özgüvenle konuşuyordu.
Meryem'in Peştun dilini konuşamadığını öğrenince sinirlenmişti. Meryem karşısında, yetkesinin tadını
doyasıya çıkaran, baktığı her yerde kaba-
375
hat, kusur gören, kavgacı bir delikanlı görüyordu; yargılama yi, hüküm vermeyi doğuştan hakkı sayan.
"Bilincindeyim," dedi Meryem.
"Kuşkuluyum," dedi genç Talib. "Allah bizi farklı yaratmış; siz kadınlarla biz erkekleri. Beyinlerimiz farklı.
Sizler bizim gibi düşünmeyi beceremezsiniz. Bunu Batılı doktorlar bilimsel olarak kanıtladı. İşte, tek bir
erkeğin tanıklığına karşılık iki kadın tanık istememizin nedeni de bu."
"Yaptığım şeyi kabul ediyorum, kardeşim," dedi Meryem. "Bunu yapmasaydım, onu öldürecekti. Boğazına
sarılmış, boğuyordu."
"Bu senin iddian, elbette. Öte yandan, kadınların her an her şey için yemin ettiği de malum." "Doğruyu
söylüyorum." "Tanıkların var mı? Embağ\mn dışında, yani?" "Yok," dedi Meryem."
"Buyurun işte." Ellerini havaya kaldırdı, alayla güldü. Sözü, hasta görünüşlü yargıç aldı.
"Peşaver'de bir doktorum var," dedi. "Genç, düzgün bir Pakistanlı. Ona bir ay önce göründüm, son olarak da
geçen hafta. Bana gerçeği söyle, dostum, dedim. O da üç ay, taş çatlasın altı ay, Molla sahip, dedi; her şey
Allah'a bağlı, elbette, diye de ekledi."
Solundaki geniş omuzlu adama usulca işaret etti, uzatılan çaydan bir yudum daha aldı. Titreyen elinin
tersiyle ağzını sildi. "Tek oğlumun beş yıl önce ayrıldığı bu dünyayı terk etmek beni korkutmuyor; bize dert