FRONDA

Analogiczne problemy pojawiają się w dyskusjach toczonych w USA,gdzie obok „konserwatystów tradycyjnych" pojawiają się różnie opisywanei niejednorodne środowiska neokonserwatystów. Raz „neokonserwatyzm"wiąże się z grupą leseferystów sięgających do liberalnego „klasyka monetaryzmu"i krytyka ekonomii keynesowskiej M. Friedmana, znacznie częściejz grupą antykomunistycznie nastrojonych myślicieli, akceptujących główneelementy thatcheryzmu i reaganomiki (H. Liibbe). Także członkowie tegośrodowiska, a zapewne właśnie o nie idzie autorom ankiety, opisywani sąw odmiennej terminologii: stanowisko, które w Europie uchodziłoby za liberalne,za Oceanem nazywane jest z reguły konserwatywnym, to, co tutajuznane byłoby za socjalizm, tam wiąże się zwykle z liberalizmem. Z powoduterminologicznego zamieszania sytuują się oni w środku spektrum politycznego,pomiędzy indywidualistami i kolektywistami albo skrajnymi liberałamii tradycjonalistycznie nastawionymi konserwatystami. Usytuowanie to jesttym istotniejsze, że neokonserwatyści zdają się ograniczać pole zainteresowańgłównie do kwestii ekonomicznych lub „czysto politycznych", gubiącwyczucie „powinności kulturowych" często kojarzonych z chrześcijaństwem,któremu członkowie tego środowiska nie hołdują; powinności zwykle nieprzyjmowanych świadomie przez jednostkęani nie narzucanych jej z zewnątrz,lecz stanowiących - jak u zachowawcóweuropejskich - zespół właściwości, któreporządkują zachowania jednostek jako„przed-sądy" (stałe wartości lub trwałeprzekonania Russella Kirka, przedstawicielatradycjonalistycznych konserwatystów).Omawiane środowisko kojarzy sięz autorami i politykami uznawanymiza liberałów nastrojonych antykomunistycznie,głównie pochodzenia żydowskiego,nawiązującymi do stanowiskazarysowanego po zakończeniu II wojnyświatowej przez Reinholda Niebuhrai zwolennika koncepcji „żywotnego centrum"Arthura M. Schlesingera juniora.32*FRONDA 41