FRONDA

MH: No, dobra, siadaj, ale jak ktoś będzie przechodził, to powiesz?PM: Jasne, zresztą Waldek przyjdzie za sekundę, bo on poszedł tutaj do hydraulików...JZ: ...Jeżeli jest tak, jak mówi Filip, to nie w „tanim" sensie przekraczaniagranic. Lynch wybrał drogę odwrotną do większości artystów szokujących,którzy eskalują obrzydliwości. Lynch zaczął mocno - od Głowy do wycierania.W każdym następnym filmie wątki obrzydliwe zaczynają subtelnieć. W tymsensie bardziej będzie mnie szokować podróż w Blue Velvet i przesłuchaniew Dzikości serca niż to, co się dzieje w Zagubionej autostradzie i w Mulholland Drive.Wciąż jest to dziwne, ale jednak delikatniejsze i bardziej wysmakowane.Filmy Lyncha wyraźnie się uspokajają.MH: Ja mam wrażenie, że Mulholland Drive jest jednym z najwybitniejszychw historii kina opisów ludzkiego cierpienia. Oczywiście, zagubienie łączy sięz cierpieniem. Główne bohaterki, będąc jedną i tą samą osobą (wskazuje na towiele tropów), przedstawiają cierpiącego człowieka we wszelkich możliwychodcieniach. Lynch w swoich filmach zastanawia się nad złożonością ludzkiejpsychiki. Nad tym, jak człowiek zachowuje się w różnych, często skrajnych sytuacjach.Pokazuje to Bob-demon-Leland w Twin Peaks czy saksofonista-mechanikw Zagubionej autostradzie. Pokazuje to wreszcie najbardziej konsekwentnieRita-Betty w Mulholland Drive. Dobitnym tłumaczeniem owej moralnej walki,która nieustannie odbywa się w człowieku, jest scena w klubie Silencio. Postawękonformizmu jednej strony „ja" opisuje grająca z playbacku kaseta, którazawsze będzie krzykliwa i dobrze słyszalna. Natomiast przegraną walkę o głosdobrego, cierpiącego „ja" uosabia piosenkarka, która w trakcie utworu mdleje.Uważam, że Lynch jest zagubiony w metafizycznym labiryncie. Jednocześniema dużą wrażliwość na wartości i podejmuje je w sposób prostolinijny.JZ: Nie zgadzam się z tym, co mówisz o pokazywaniu cierpienia przez Lyn-156* FRONDA 41