FRONDA

życie całe" (s. 48), nieporadnych,nieskładnych dialogów,złamanych zwrotów, koślawychodpowiedzi, np. druga część Kamiennychkręgów. „Myślisz, że co, że sobie /nie dam rady? Spadaj // na bambus,' idź w pierony. / Ładnie to tak? // Oj,powiem mamie. / Ze co, że co, że..."| (s. 15). W Chyba że się myli mamy skrótformy mownej, definicję plotkarskiejnatury każdego „faktu", czyli autentycznegokłamstwa: „Każdy mówi to, comówi, chyba że się / myli o tyle, o ile\ (i słuch nie ten, / i wątroba, i życiei pod górkę, / i pani Wiesia powiedziała)"(s. 21). Sztuka poetycka jawi sięjako ciągłe podsłuchiwanie nieistotnych wariantów odgłosów życia, dni i nocypozbawionych semantyki: „Więc to, co mówisz, / nie ma żadnego znaczenia"(s. 22). W tomie jest też liryk Samogłoski, tylko pozornie pokazujący jąkanieświata w formach dialogu live z elementami przemocy; w istocie utwór ten toostentacyjna parafraza-prowokacja wiersza Artura Rimbauda pod takim samymtytułem; przywołajmy zatem pierwszy wers z tekstu francuskiego poetyprzeklętego (cytuję za: Adam Ważyk, Abecadło Rimbauda (Lekcja „Samogłosek"),w: idem, Eseje literackie, Warszawa 1982, s. 169), zestawiając go z odmianąMarka Czuku (podkreślenia moje):Samogłoski Marka CzukuA czemu masz takie czarne paznokcie?E tam. Były całkiem białeI czerwienią podeszły (bez aluzji).U Zielińskich to się ciągle kłócą.O, jakie mają siniaki.Samogłoski Artura RimbaudaA czarne, E białe, I czerwone, U zielone, O niebieskie: samogłoski.134* FRONDA 41