FRONDA

w skutki zdarzeń i nawet ci z nas, którzy przynależą do Kościoła, nie wiedzą,co ich spotka jutro. Oczywiście, możemy mówić, że kroczymy wyznaczonąprzez Chrystusa drogą, która prowadzi do zbawienia. Ale powiedzmy sobieszczerze: któż z nas naprawdę chodzi po śladach Boga? Jesteśmy jak sucheliście, targane przez wiatr. Możemy wciąż doskonalić się w chrześcijańskichcnotach, żeby nadać naszemu życiu właściwy kierunek, a i tak pozostaniemygrzesznikami, którzy gubią się na pierwszym lepszym zakręcie. Nie ma drogi,którą moglibyśmy podążać pewnym krokiem według własnego planu. Toprawda. Ale możliwa jest także inna perspektywa.Jeśli założymy, że nasza indywidualna historia to nie dzieło przypadku,lecz Boga, pozostaniemy na drodze. Będziemy nią szli w ciemności, bezmapy i latarki, ale z wiarą, że wszystko, co nas spotyka, ma jakiś z góryprzewidziany cel.Na tym polega nawrócenie. To nie próba osiągnięcia doskonałości z dnia nadzień, ale świadome wejście na drogę przygotowaną dla nas przez Boga, zaufanieMu, przyzwolenie, by kierował naszym życiem wedle własnego planu.Jaki jest ten plan, nie mam zielonego pojęcia. Mogę po czasie uznawać za celowepewne fakty z mojej historii, a tym samym odkrywać zarysy drogi, którąjuż przebyłem, ale przede mną wciąż pozostanie ciemność. Wierzę jednak,ba!, doświadczam tego na co dzień, że zgadzając się na realizację tegoplanu, pozwalam Bogu dokonywać cudów w moim życiu. Jak tosię ładnie mówi, zaufawszy Panu, mogę chodzić po wodachśmierci. Grzech, choroba czy utrata pracy nie prowadząmnie już do rozpaczy, bo wiem, że Bóg nawet ze złapotrafi wywieść dobro.Tak się składa, że wejście na drogę zawszekieruje człowieka w stronę wspólnotyi ożywia jego relację ze SłowemBożym. W wywiadzie dla„Arcanów" twierdziZIMA 2006