FRONDA

praktyki politycznej, wypływającej z ogólnych założeń filozoficznych, a niefilozofią czy ideologią polityczną sensu stricto. W przeciwieństwie do gabinetowychideologii europejskich demokratyczna doktryna „neokonsów"rozwijała się w odniesieniu do bieżących wydarzeń. Jest to właściwie seriaodpowiedzi na wyzwania, przed którymi stanęła Ameryka drugiej połowy XXwieku. Ideowym zwornikiem jest problem zewnętrznego (komunizm, islam)oraz wewnętrznego (lewica ukształtowana przez 1968 rok) zagrożenia demokratycznegoporządku rozumianego jako system stojący na straży wolności.Odpowiedzi neokonserwatystów mogą mieć najróżniejszą formę i charakter.Może być to subtelny esej w renomowanym kwartalniku, seria artykułóww poczytnej prasie, większa kampania medialna, czasowa aktywizacja grupspołecznych wokół wybranych celów, organizacja ruchu społecznego, budowanowych instytucji, zorganizowany lobbing polityczny lub akcja w ramachpolityki zagranicznej z działaniami wojennymi włącznie.Wszystkie te formy wypowiedzi są równouprawnione i chcąc zrozumiećneokonserwatyzm, musimy wsłuchać się we wszystkie. W neokonserwatywnympragmatyzmie tradycyjne dla europejskiej myśli polityczneprzełożenie idei na czyny nie istnieje. Idee i działanie są ściśle zespolone,a działanie często poprzedza rozwiązania ideologiczne. Dynamikaprzemiany ideowej podbudowy amerykańskiej reakcji na zamach 11 września2001 roku świetnie obrazuje to ciekawe zjawisko. Od „wojny z terroryzmem"(zajęcie Afganistanu), poprzez „demokratyczny mesjanizm"(inwazja na Irak), po hasła obrony cywilizacji przed „islamofaszyzmem"doktryna przeobraża się nieliniowo w ramach skomplikowanej globalnejsieci amerykańskich interesów.Polityka cywilizacyjnaZ polskiej perspektywy najatrakcyjniejszą częścią doktryny neokonserwatywnejjest globalny program „polityki cywilizacyjnej". Jegosymbolem jest aktywna walka o cywilizację życia, która kategoryczniewyklucza ludobójstwo nakażdym etapie ludzkiegożycia. Neokonserwatyściwykazują tu wielką de-