FRONDA

Czuku, oddając hołd Wielkiemu Mistrzowi Poetyckiej Rozłamywanej MowyPolskiej, pożyczonymi od niego chwytami warsztatowymi oznajmia ból istnienia...internetowych wiadomości, e-maili: „Komputero... / logicznie /i ślicznie / żeby było / jak drzewo / papier na wiersz... / świersz // I żebybyło krótkie / nie - okrut - nie" (s. 42). Skrytykowaniu ludzkiej natury panawieszcza służy z kolei zgrabny akrostych:POETAieniaczszotomrotomanetrykmator(s. 31)W małej prozie Uliczka autor fikuśnie żongluje skrótowcami: UB, MSW, UORKOR.Marek Czuku poddaje ekscentrycznej w gruncie rzeczy (a może już: słowa)rewizji samą formułę „bycia poetą". Przeświadczeniu o wieszczej proweniencjiliryki przeciwstawia kartkę z usprawiedliwieniem. Ma wyrzuty sumienia,że miast brać udział w wyścigu szczurów o laury w postaci premii motywacyjnych- traci czas i pieniądze, bo czas to przecież pieniądz, pisząc wiersze alboco gorsza próbując pisać wiersz. Sonet V nazwałbym tekstem heroikomicznymo niemożności zbawienia świata przez poezję: wysoka forma (sonet) i błahatreść (czynność lichego tworzenia). Ogniskują się tu poddane reinterpretacjiironicznej i drwiącej wątki Miłoszowe i Różewiczowskie. Czesław Miłoszpisał naiwnie w wierszu Przedmowa z tomu Ocalenie (1945): „Czym jest poezja,która nie ocala / Narodów ani ludzi?", a Marek Czuku obezwładnia tęhistoriozoficzną myśl żartem mieszkaniowym: „Siedzę na łóżku i piszę sonet/ postulujący zbawienie świata" (s. 11). Podobnie demaskatorski ruch zostajetymże fragmentem wykonany nad utworem Tadeusza Różewicza Przyszli żebyzobaczyć poetę ze zbioru Na powierzchni poematu i w środku (1983): „zobaczyliczłowieka / siedzącego na krześle / który zakrył twarz".Intertekstualny charakter wielu wierszy każe stawiać Marka Czukuw rzędzie postmodernistów, ale ja osobiście wolę określenie „buszujący w bibliotece",poławiacz cytatów musi się bowiem cechować dużym wyczuciem135* FRONDA 41