FRONDA

moje życie miało definitywnie się skończyć już tu, na Ziemi, wolałbym byćPańskim kotem niż człowiekiem. Przynajmniej mógłbym liczyć na dobretraktowanie i wyśmienite jedzenie. Nie mówiąc już o tym, że całymi dniamiwygrzewałbym się w promieniach słońca, mrucząc melodie Schuberta czyinnego Brahmsa. Ale skoro Chrystus zmartwychwstał, jest dla mnie nadzieja.Obawiam się, że dla Pana również.Z pogrzebu ojca zapamiętałem taki obraz: ciało leży na katafalku, a do kostnicyschodzą się krewni. W pewnym momencie jeden z braci ojca podchodzido trupa, obiema dłońmi chwyta jego głowę i mocno całuje go w usta. Możnaw tej scenie dostrzegać wyłącznie ikonę przywiązania do bliskiej osoby i żalupo jej utracie. Dla mnie jest to jednak scena stricte metafizyczna. Wierzę bowiem,że któregoś dnia kości ojca zostaną pozbierane. Podobnie jak kościpoległych bohaterów z Pańskiej Ulicy Mandelsztama.Łączę wyrazy szacunku i serdeczne pozdrowieniaWOJCIECH WENCELGdańsk Matarnia. 2 listopada 2006