FRONDA

9.10.2006JAROSŁAWJAKUBOWSKIMinął dzień. Przed chwilą wyłączyłem telewizor, siedzę w fotelu. Świeci księżyc.Dzień był długi i wypełniony zajęciami. Jestem zmęczony. W telewizji pokazalifilm o Różewiczu. Autor filmu zapytał poetę, co zrobić, żeby się nie bać.- A pan się boi? - zapytał Różewicz.- Tak - odpowiedział głos spoza kadru.Różewicz uśmiechnął się i powiedział, że jedyną rzeczywistością daną człowiekowijest życie: miłość, przyjaźnie, twórczość. Różewicz w tym filmie częstosię śmiał. Wesoły, starszy pan robiący sobie zdjęcia ze spotkanymi w parkumłodymi Japonkami. Gawędzący. Oprowadzający po swojej bibliotece. Odrazu wpadła mi do głowy chytra myśl, żeby wysłać mu swój tomik z okazji 85.urodzin. Napisać wiersz pt. Tadeuszowi Różewiczowi na 85. urodziny. Ustawić sięw roli ucznia wobec Mistrza. Ogrzać się przy jego blasku. Dostać odpowiedź,a potem ją zacytować na skrzydełku następnej książki.Takie chytre myśli chodziły mi po głowie, ale gdy film się skończył, zamiastwcielić je w czyn, przełączyłem na kanał erotyczny. Dziewczyny pracowałyciężko. Ugniatały swoje piersi, wyginały ciała w fantastyczne pozy,stękały, syczały i wzdychały, zachęcając do telefonowania i wysyłania esemesówo frapującej treści: DUPCIE. Ciekawe, czy Tadeusz Różewicz ogląda czasemkanały erotyczne. Sądząc po jego wierszach, nie jest mu to obce. Kolegaopowiadał mi kiedyś, ile musiał się napocić, żeby zdobyć adres Różewicza.W końcu się udało. Ma ten adres. Jakoś nie miałem śmiałości, żeby o niegopoprosić.W jakimś wierszu napisałem, że nie szukam nauczyciela i mistrza, ale tonieprawda. Napisałem tak z przekory. Szukam. Nauczyciele i mistrzowie są poto, żeby ich szukać. Może kiedyś uda mi się zdobyć ten adres po swojemu.128*FRONDA 41