FRONDA

cha. Gdyby on tylko to pokazywał, to byłby niewiele wart. Moim zdaniem onwartościuje przedstawione historie bardzo mocno. Nie widzę Mulholland Drivejako obrazu przenikających się napięć w człowieku. Widzę raczej degeneracjęosoby, która w pierwszych scenach filmu wychodzi z samolotu radosna,żegnana przez zdemoniałych dziadków. Wtedy mamy do czynienia z kimśdobrym, skorym do pomocy, tryskającym energią. Później, poprzez metaforęHollywoodu (pokazywano już przecież świat w figurze cyrku i in.) Lynchpokazuje bohaterkę psutą powoli przez „krainę marzeń". W efekcie, z jednejstrony mamy zdegenerowaną moralnie brunetkę-Ritę, z drugiej zaś truparadosnej niegdyś i optymistycznej blondynki-Betty. Trup, o którym mówię,nie oznacza jednak klęski postawy miłości, dobra i oddania - wskazuje raczejna śmierć tej postawy w życiu bohaterki. Pokazany jest tu doskonale rozkładosobowości w kontekście miłości własnej, miłości do samego siebie. Zawszejedną z kluczowych treści w filmach Lyncha, rozgrywaną na różne sposoby,jest przecież miłość. Miłość rodem z Prostej historii, ale także z Dzikości serca.Ten ostatni film pokazuje dodatkowo, że nie istnieje pułap intelektualnykochania. Miłości mogą doświadczać wszyscy. Ona nie jest zarezerwowanatylko dla widzów Greenewaya. Stąd w Dzikości serca cały ten kiczowaty świat.Miłość to jedyne antidotum na świat pełen demonów. Lynch nie robi filmówdla intelektualistów, dla ludzi najmądrzejszych. Dla tych, którzy podchodzą dokowboja w Mulholland Drive i załatwiają swoje sprawy. Lynch jest takim kowbojem,który na przekór wszelkim poukładanym standardom myślowym mówi: