Hizkuntza-politiken Urtekaria 2012 - Erabili.com

abuztua abuztua abuztua abuztua abuztua abuztua abuztua abuztuaaztertzen pasa ditu azken urteak. Norabide aldaketabat ere sumatzen du, ordea, eta ezin kezka ezkutatu.«Sortzaileak oso kritikoak izan dira Euskal Herrian.Pentsalarien pare aritu dira. Begira nondik gatozen:hor dago Jorge Oteizaren presentzia, adibidez. Etagero Angel Badosek, Txomin Badiolak, IbonAranberrik, Itziar Okarizek, Azucena Vieitesek etabeste artista askok hartu dute lekuko hori. Bainahemendik aurrera nora goaz? Hori da nire galdera.Hamarkadetako lana pilatu dugu, eta egun osobaliagarria da bildu dugun diskurtso kritiko horiguztia. Baina bizirik mantendu behar da. Lekua eginbehar zaie esperientzia horiei egungo kulturekipamendu eta ekoizpen berrietan. Hori dahemendik aurrera zaindu behar duguna».Badu oinarririk kezkak. Zilbetiren ustez, denboragutxian leku handia galdu du diskurtso kritikoakEuskal Herriko arte garaikideko zentroetan.Diskurtso feministak bereziki. Artelekun, adibidez,hori gertatu omen da, eta antzera GasteizkoMontehermoso zentroan ere. «2008. urtean XabierArakistainen zuzendaritzarekin, eta arte eta kulturaekoizpen feministari lekua egiteko beharra ikusi zutenMontehermoson. Eta behar hori ikusi bazuten izanzen hutsunea ere ikusi zutelako. Xabier Arakistainzuzendaria halako proiektu batekin heldu zenMontehermosora orain urte batzuk. Eta proiektuharen arabera etxean berrikuntza lanak egin beharzirela erabaki zuten. Egiturazkoak. Baina Arakistainjadanik ez da zuzendari, eta ez da halako lanketarikegiten».Hurbiletik ezagutu du Zilbetik Artelekuren kasua.Interesez jarraitu ditu bertan eman diren eztabaidaketa Zehar aldizkariko zuzendari ere izan da urteetan.Dioenez, askatasunak egiten du berezi artea. Izan ere,beste jakintza esparruetan baino lausoagoak dirasorkuntzaren mugak, eta horrek bilakatzen duinteresgarri. Erabat etxekotu gabe egote horrek.Adibide bat aipatzen du Zilbetik. Pertsona bat: MariaPtqk arte kudeatzailea. Zuzenbidea ikasi zuen Ptqk-k,baina urteak daramatza arte proiektu feministakgauzatzen, politika publikoen inguruan eztabaidatzen,eta feminismoari buruz eta biopolitikari buruzhitzaldiak ematen. Mugaldean bera ere. «Abokatuada ikasketaz, baina arte esparruan baino ez dutehartzen kontuan bere lana. Arte instituzioetara etasortzaile sareetara jo behar izaten du horregatik bereekimenak garatu ahal izateko diru bila. Ezin du berelana zuzenbideari eskainitako guneetan aurkeztu. Ezdute halako proiektu irekientzako lekurik. Etaorokorra da joera hori. Gaur egun hainbeste saltzenden diziplinartekotasuna ez da benetakoa.Diziplinartekotasunak behar ditu guneak, eta baitaesperimentaziorako espazioak ere». Eta artea dagune hori Zilbetirentzat.Etiketen arazoa ere existitzen da, ordea. Izenak trabaegiten dio batzuetan izanari, baita artean ere, eta artefeministaren kasuan bereziki. «AEBetan, ErresumaBatuan eta Europako gune batzuetan egin den artemota bati deitu zaio arte feminista, baina gaur egunetiketa horrek ez du balio handiegirik. Gutxi dira bereartea arte feministatzat jotzen duten artistak. Etaagerikoa da horren zergatia: kategoria horren peandauden lanak ikusezin bilakatzen dira. Arrisku horidakar arte feministaren etiketak. Horregatik, gauregun artista gehienek feministak direla aitortzenduten arren, ez dute beren artea feministatzatizendatzen».Borroka politikoak ere irudiak behar dituelako,horregatik da baliagarria artea politikan: metaforakeskaintzen ditu. Eta, Zilbetik dioenez, metaforakbeharrezkoak dira errealitate berriak amesteko. Bi aho