feminizam_2_gesamt_v3

297
V poglavlje: slike, pokreti
da figuri nametne izvesno značenje.
Pošto figura pripada periodu pre pisma,
moglo bi se reći da se značenje figure
može čitati kao konstrukcija kulture kojoj
pripada istraživač. Na osnovu navedenog,
figura označava plodnost i materinstvo,
ali je ona istovremeno deifikovana i
depersonalizovana, budući da je imala
i izvesnu ritualnu funkciju. Utoliko,
figura Vilendorfske Venere ima status
božanstva.
Kod starih civilizacija figure žene se
takođe pojavljuju, obično kao deo prikaza
bračnog para, recimo faraonske porodice Princ Rahotep i njegova
žena Nofret (oko 2580. godine pre nove ere. Obojeni krečnjak,
visina 120 cm, Egipatski muzej, Kairo). Ove su figure obično bile
prikazivane kao monumentalne i statične, oličavajući božanski
status koji im se pridavao. Takođe, poznato je da su grobnice
faraona imale kraljevu i kraljičinu odaju i da su obe, uz pomoć
otvora, „komunicirale“ s bogom Ozirisom i boginjom Izidom čiji
su oni pandani bili na zemlji. Polna razlika ogledala se u boji:
ženska figura bila je bela, dok je muška bila tamnija. Ovakvo
razlikovanje pola nastaviće se i u minojskoj kulturi sve do pojave
Niobe u klasičnoj grčkoj kulturi. U osnovi, sve ženske figure imale
su status božanstva, zbog čega nisu bile prikazivane kako nešto
rade, već kakve jesu.
Klasična grčka skulptura unosi promenu u prikazu figura.
Polikletov kanon donosi kontraposto, ističući harmoniju i ritam.
Figura je slobodnostojeća i u pokretu je. Sama mitologija antičkih
Grka sagledavala je ženu na različite načine: od Atene, buduće
device u hrišćanstvu, preko Amazonki koje su predstavljale realnu
opasnost po kulturu, do Niobe, grešnice koja biva nemilosrdno
kažnjena. Grčka je umetnost u najužoj vezi s njenom mitologijom,
što nam rečito pokazuje Periklov projekat izgradnje Akropolja: