feminizam_2_gesamt_v3

299
V poglavlje: slike, pokreti
Materinska ljubav, kao jedina prava ljubav žene, u osnovi je
obeležila kulturu Evrope. Iako su u istoriji umetnosti poznati prikazi
i drugih žena koje su bile svetiteljke, za sve njih je karakterističan
zajednički konačni cilj sjedinjenja sa Bogom-ocem-sinom. Setimo
se Marije Magdalene koja, oplakujući Hrista-sina i celivajući
ga suzama mimetira pietu Bogorodice, iako joj u sceni kada on
postaje otac, poznatoj kao Noli me tangere (Ne dodiruj me), dodir
nije dozvoljen. Takođe, svetiteljka Tereza Avilska, koja za života
obnavlja karmelićanski red, ostaje upamćena po svom konačnom
cilju – „svetom venčanju“ kojim je nagrađena kao vatrom ljubavi u
kojoj ekstaza sagoreva njeno telo.
Obične žene, smrtnice, u srednjem veku dobijaju status dame,
po uzoru na Bogorodicu, našu damu (notre damme), te je i njihov
konačan cilj (udaja i) materinstvo. Međutim, šta se dešava sa
ženama koje se nisu saobražavale ovom modelu? Poznato je iz
mnogih izvora da su žene koje nisu imale dovoljan miraz za udaju,
ili nisu bile „date“ u manastir, nakon 35-40 godina života, same i
obično siromašne, bile proglašavane vešticama. Postoje jasni razlozi
zbog čega su one bile tako „žigosane“: bile su već seksualno zrele,
nezavisne od muškarca, prepuštene sebi, siromašne i razumljivo
kivne, što je bila posledica njihovog položaja i tretmana koji
im je pridavalo društvo. Same te karakteristike predstavljale su
opasnost po kler i poredak, te su i one,
poput Amazonki, bile stigmatizovane
u sredini koja nije uspevala da ih
kontroliše.
Setimo se nekih prikaza ovih žena
u vizuelnim umetnostima. Bogorodica
je od početka bila ikonična i njen
se prikaz ne menja, ona jeste, ona je
obožena. Karavađo (Carravagio), recimo,
prikazuje Mariju Magdalenu,
raspuštene plave kose, kako odbacuje
bisere, u nadi da će dostići konačan