HMP 75

Reminiscencje NWOBHM
Sacred Oath
Taśma demo "The Power Of The Oath" pochodzącego
z Tamworth, zespołu Sacred
Oath od pierwszego przesłuchania zrobiła na
mnie znakomite wrażenie. Chociaż w czasie
jej nagrywania chłopcy mieli 15- 17 lat i było
to ich pierwsze doświadczenie w studio nagraniowym,
stworzyli naprawdę fascynujące
dźwięki.
Zespół założono w 1983 roku w składzie:
Ian "Star Trek" Greatrex - vocals, Paul Keeton
- guitars, vocals, Murray "Muz" Pickett
- guitars, Niz Concannon - bass, Vicki
Gwinnutt - drums. W listopadzie 1984 roku
zespół opuszczają Star Trek i Vicki Gwinnutt.
Nowym członkiem Sacred Oath zostaje
Jim Smith - drums. Partie wokalne przyjął
na siebie Paul Keeton. Jednak cztery miesięcy
później, w marcu 1985 roku Star Trek
wraca do grupy. Ten skład nagrywa w lokalnym
studio Expresso Bongo wspomniane na
początku demo zawierające trzy piosenki:
"Lie With Me", "Love With Me, Love Kills",
"On The Borderline".
We wrześniu 1985 roku Sacred Oath zagrali
swój ostatni koncert w Tamworth Arts Centre.
W październiku Star Trek miał wypadek
motocyklowy. Zespół próbował znaleźć
kogoś na zastępstwo, ale ostatecznie w listopadzie
1985 roku grupa rozpada się. Oprócz
tych trzech piosenek Sacred Oath podczas
swojego krótkiego istnienia skomponował
wiele innych utworów np. instrumentalny
"Sacred Oath" od którego zazwyczaj zaczynały
się koncert grupy, "Magdellana", "Honour
& Glory", "One Day I'll Be King", "End Of
The Road", "Robin Hood" czy "Fighter Pilot".
Savage
Londyn na przełomie lat 70/80 był prawdziwą
wylęgarnią młodych talentów. W tym
czasie wiele grup próbowało swoich sił na
bardzo popularnej scenie NWOBHM. Jedną
z takich grup był Savage (nie mylić z innym
Savage z Mansfield).
Savage został założona na początku roku
1979. Na ten pomysł wpadli dwaj szkolni koledzy:
Mark "Gus" Gustavina - guitars i
Russel Eliott - bass. Wkrótce dołączyli do
nich gitarzysta Kev Hegan z którym Gus
krótko grał w szkolnym zespole. Wokalistą
został Mark Kirkby, kolega Gusa ze szkoły
podsawowej. Mark przyprowadził z sobą
swojego przyjaciela, perkusistę Dave Edwardsa.
Jednak ten skład nie przetrwał długo.
Jeszcze w tym samym roku perkusistą Savage
zostaje Paul Margolis. Na wiadomość
o rozstaniu Savage z Dave'm Edwaeds'em,
Mark postanawia pójść w ślady swojego
przyjaciela i opuszcza grupę. Jego następcą
zostaje Alan Seargent. 19 października
1979 roku w Picsa Studios w Manor Park w
Londynie zostaje nagrane pierwsze i jedyne
demo zespołu z trzema utworami: "Deceider",
"Guardian Of Fate" i "Children Of Tomorrow".
Na początku 1980 roku Alan zostaje
zwolniony z zespołu. Do Savage powraca
Mark. Następuję również kolejna zmiana.
Nowym perkusista zostaje Gary Pownall.
Gary Pownall był bardzo nietypowym perkusistą.
Z powodu niepełnosprawności nie
mógł trzymać pałeczek, więc te były przymocowywane
do jego rąk. W późniejszym okresie
swojej kariery zrezygnował z gry na perkusji
i przerzucił się na gitarę basową.
Wracając do Savage. Był to już łabędzi
śpiew zespołu. Rozpadli się wiosną 1980 roku.
Po grupie zachowało się jeszcze kilka piosenek
z prób ("Demon Rider, "Queen Destiny",
"Goat Of Mendes", "No More", "Sadness
Kills The Lonely Man", "Shape Of Things",
itd). Niestety jakość dźwięku jest kiepska.
Obecnie zespól próbuje to naprawić, a wtedy
być może zostaną wydane na płycie. Zainteresowanie
tymi nagraniami ze strony wytwórni
już jest.
Random Black
W 1979 roku dwóch szkolnych przyjaciół
Ron Scates - guitars i Dave Denham - vocals
postanawia założyć zespół. Nazywają go
Random Black i wraz z Paulem Webbem -
bass i Lee Harrisem - drums, zaczynają próby.
Ten okres jest jednak bardzo krótki. Paul
i Lee postanawiają opuścić kolegów i wkrótce
dołączają do zespołu Talk Talk wykonującego
muzykę synth pop/ new romantic. Z zespołem
tym odnieśli spory sukces w latach
80-tych. Ron i Dave nie załamują się takim
obrotem sprawy i wkrótce pozyskują do zespołu
Andrew Scrimshawa - bass i Johna
Blandforda - drums. Ten skład w lipcu 1980
roku wszedł do Spectrum Studios i nagrał
pierwsze demo Random Black. Taśma zawierała
piosenki: "Love Gone Stale", "Take
The Easy Way Out" i "Love's No Friend Of
Mine". Już wkrótce po wydaniu tych nagrań
z powodu tarć w grupie, żegnają się z nią
Dave i Andrew. John ściąga do zespołu swojego
przyjaciela, basistę George Palmera.
Nie uratowało to jednak sytuacji i zespół rozpada
się. W 1981 roku słynnym sklepie muzycznym
Tima Gentle'a w Southend-On-
Sea (sklep istnieje do dziś) dochodzi do przypadkowego
spotkania George Palmera z
miejscowym gitarzystą. Mark Kirkman - bo
tak się nazywał ten gitarzysta, zgadza się dołączyć
do reszty chłopaków i Random Black
powrócił. Jednak zespół borykał się z brakiem
wokalisty. Na chwilę pojawiał się w grupie
Domenyque Payne i zaśpiewała z zespołem
na jednym koncercie. Wreszcie Mike
Lightfoot - roadie i manager zaproponował
swojego przyjaciela. Don Dibbens w roli wokalisty
zadebiutował na wspólnym koncercie
z Lionheart i Samson. Kolejnym krokiem
było wejście do studia nagraniowego, gdzie
pod okiem byłego muzyka Procol Harum,
Matthew Fishera, nagrywają swoje drugie
demo z trzema utworami: "Witch Daughter",
"Fool's Paradise" oraz nawiedzoną balladę
"Lost Child".
Po kilku koncertach założyciel zespołu Ron
Scates postanawia zrezygnować z gry w zespole.
Ze swoim Flying V przybył z odsieczą
pochodzący z Basildon, gitarzysta Steve
Adams. Część z was może go kojarzyć z zespołu
Speed, w którym spiewał Bruce Dickinson.
Kirkman i Adams doskonale się rozumieli
i stworzyli świetny duet gitarowy, a
zespół obrał bardziej kierunek Maiden/
Wishbone Ash / Judas Priest.
Kontynuowano kolejne koncerty i pojawiły
sie transmisje radiowe. Zapewniło to zespołowi
miejsce na płycie kompilacyjnej Ebony
Records "Metal Warriors" z 1983 roku.
Wybraną piosenką była "Ophelia", zainspirowana
sztuką Hamlet, Williama Szekspira,
i została nagrana w studiach Ebony w
Hull.
Niestety wkrótce Adams postanowił zrezygnować
z gry z Random Black. Nowym
członkiem został Ray Frost, którego łagodna
gra na gitarze uzupełniała bardziej agresywny
styl Kirkmana. Frost pozostał z Random
Black przez rok. Zastąpił go Keith
King. Niestety wkrótce zespół rozpada się.
Rok później, w 1985 Dibbens, Blandford,
Palmerem i Kirkman postanawiają się zebrać
ponownie w celu zarejestrowania kilku
swoich klasycznych piosenek. Powstałe demo
zostało zremiksowane w studiach nagraniowych
Keele i zawierało "London Life",
"End of the Line", "Ophelia", "Catch 22" i
"RIP". Podsumowując, Random Black był
typowym przykładem ciężko pracującego zespołu
NWOBHM na początku lat osiemdziesiątych.
Zagrali w sumie około 150 koncertów,
napisali znakomite piosenki, ale nie
udało się im odnieść sukcesu. Nigdy nie wydali
płyty. Ale to się wkrótce zmieni.
148
REMINISCENCJE NWOBHM