estis la pseŭdonimo de - Federação Espírita Brasileira

148 DUA PARTO – ÆAPITRO III
“Tiu estas, prefere, la eterna feliæo; sed tio estas
nura demando pri vortoj; nomu la aferojn tiel, kiel vi
volos, kondiæe, ke vi interkompreniøu.”
DISIĜO DE LA ANIMO JE LA KORPO
154. Ĉu la disiĝo de la animo je la korpo estas
dolora?
“Ne; ofte la korpo suferas pli multe dum la vivo
ol æe la momento de la morto; la animo neniel partoprenas
en tio. La suferoj, kiujn oni iafoje elportas æe la momento
de la morto, estas ĝuado por la Spirito, kiu vidas tiel
veni la finon de sia ekzilo.”
Æe la natura morto, kiu okazas sekve de elæerpiøo de
la organoj, kaýzata de maljuneco, la homo preterkonscie forlasas la
vivon; li estas kvazaý lampo estingiøanta pro manko de oleo.
155. Kiel fariĝas la disiĝo de la animo je la korpo?
“Kiam rompiøis la ligiloj, øin tenantaj æe la korpo,
la animo forliberiøas.”
– Ĉu la disiĝo okazas subite? Ĉu estas ia klare
difinita limo inter vivo kaj morto?
“Ne; la animo malligiøas iom post iom kaj ne liberiøas
kvazaý enkaøigita birdo, subite redonita al libereco.
Tiuj du statoj tuþas unu alian kaj konfuziøas; tiel, la
Spirito iom post iom malimplikiøas el siaj ligiloj; ĉi tiuj
malstreĉiĝas, ne, ĝustadire, ŝiriĝas.”
Dum la vivo la Spirito estas ligita al la korpo per sia
duonmateria envolva¼o – la perispirito; la morto estas detruo
nur de la korpo, kaj ne de tiu dua envolva¼o, kiu disiøas