estis la pseŭdonimo de - Federação Espírita Brasileira

542 KVARA PARTO – ÆAPITRO II
959. De kio venas al la homo la instinkta sento pri
iu estonta vivo?
“Tion ni jam diris: antaý sia enkarniøo la Spirito
konis æiujn tiujn aferojn, kaj la animo konservas ian
neprecizan memoron de tio, kion øi scias kaj kion øi
vidis dum sia spirita stato.” (393).
En æiuj tempoj la homo turnis atenton al sia transtomba
estonteco, kaj tio estas tute natura. Kiel ajn grava li opinias
sian nunan vivon, li ne povas flanke lasi la konsideron,
kiel nedaýra, kaj precipe nefirma, øi estas, æar øi povas
esti rompita æe iu ajn momento, kaj æar li neniam estas
certa pri la morgaýa tago. Kio li fariøos post la fatala
momento? La demando estas grava, æar ne temas pri kelkaj
jaroj, sed pri eterna tempo. Kiu estas pasigonta multe
da jaroj en fremda lando, tiu zorge pensas pri la pozicio,
kiun li tie havos; kial do ni ne pensu pri nia pozicio post
eliro el æi tiu mondo, æar tiu pozicio daýros por æiam?
La ideo pri la nenio havas ion abomenan por la
prudento. Veninte al la ekstrema momento, la homo plej indiferenta
dum sia vivo demandas sin mem, kio li fariøos, kaj
li pretervole eknutras ian esperon.
Kredi je Dio kaj ne akcepti estontan vivon estus sensenca¼o.
La sento de pli bona vivo troviøas en æies konscienco:
ne vane Dio øin tien metis.
La estonta vivo kuntrenas la konservadon de nia individueco
post la morto; kion helpus al ni, efektive, postvivi la korpon, se nia
morala esenco devus diseriøi en la spacoceano? La rezultado estus
por ni tiu sama, kia la nenio.