estis la pseŭdonimo de - Federação Espírita Brasileira

500 TRIA PARTO – ÆAPITRO XII
por sin tiri el la peniga stato de ĉi tiu vivo; la Spiritoj
mem instruas nin fari bonon por ĉi tiu celo; ĉu estas do
ne konsilinde pensi, ke, farante bonon, oni rajtas esperi
pli ol sur la Tero?
“Ne, tute certe; sed tiu, kiu faras bonon sen ia kaþita
penso kaj pro la sola plezuro plaæi Dion kaj sian
suferantan proksimulon, staras jam sur progresoþtupo,
kiu ebligos al li atingi feliæon pli rapide ol lia frato, kiu,
pli pozitivema, faras bonon intence, ne instigate de la
natura varmo de sia koro.” (894)
– Ĉu oni ne devas, en ĉi tiu rilato, distingi inter
bono, kiun oni povas fari al sia proksimulo, kaj la zorgo,
kiun oni havas, korekti siajn proprajn malvirtetojn? Ni
konceptas, ke fari bonon, esperante, ke ĝi estos kreditita
al ni en alia vivo, estas ago nemulte meritiga; sed, ĉu
nin korekti, venki niajn pasiojn, plibonigi nian karakteron,
celante alproksimiĝi al la bonaj Spiritoj kaj altiĝi, estas
ankaŭ signo de malsupereco?
“Tute ne; per la vorto bonfaro ni volas esprimi
karitaton. Homo, kalkulanta tion, kion æiu el liaj bonaj
agoj profitigos al li en estonta, aý en la surtera vivo,
kondutas kiel egoisto; sed ne estas egoismo pliboniøi,
celante alproksimiøi al Dio, æar æi tiu estas la celo, kiun
æiu devas sekvi.”
898. Ĉar la enkorpa vivo estas nur momenta
haltotempo en ĉi tiu mondo, kaj ĉar nia estonteco
devas esti nia ĉefa zorgo, ĉu tial estas utile
klopodi, por akiri sciencajn konojn nur pri materiaj