estis la pseŭdonimo de - Federação Espírita Brasileira

ENKONDUKO 23
per intelekto kaj penso, unu posedas specialan moralan senton,
kiu havigas al øi nediskuteblan superecon antaý la ceteraj: la
homa speco. 1
Oni komprenas, ke, kun pli ol unu signifo, la vorto animo
malakordas nek kun materialismo, nek kun panteismo.
Spiritualisto mem povas tute bone kompreni animon laý iu
ajn el la du unuaj difinoj, sen ia malutilo por la individua
nemateria estulo, al kiu li donos alian nomon. Tiu vorto
reprezentas do nenian ekskluzivan opinion: øi estas ia Proteo,
kiun æiu alprenas laý sia plaæo, kaj jen la fonto de tiom
da diskutoj.
Oni ankaý forigus konfuzon, eæ se estus uzata la vorto
animo en la tri nomitaj okazoj, per la almeto de iu kvalita
vorto, kiu precize difinus la vidpunkton, laý kiu øi estas
rigardata, aý la uzon, kiun oni faras el øi. Tiu estus do
øenerala vorto, kiu reprezentus, samtempe, la principon de
la materia vivo, de la intelekto kaj de la moralo, kaj kies
sencoj distingiøus inter si per atributo, kiel, ekzemple,
la gasoj distingiøas unuj de aliaj per la aldono de vortoj:
hidrogeno, oksigeno, nitrogeno k.a.
Oni povus do diri – kaj eble estus plej bone: la
vivo-animo, por esprimi la principon de la materia vivo; la
intelekta animo, por esprimi la intelekto-principon; kaj la spirita
animo 2 , por esprimi la principon de nia individueco post
morto. Kiel oni vidas, æio æi estas nura demando pri vortoj,
sed ja tre grava demando por interkompreniøado. El æi tiu
vidpunkto, la vivo-animo estas komuna al æiuj organhavaj
1 Øustadire ”specaro” aý ”genro”. – La Trad.
2 En la franca originalo: “âme spirite”, t.e. tute rigorsence “spiritisma animo”; mi
tamen preferis “spirita animo”, mi ne scias, æu prave. – La Trad.