estis la pseŭdonimo de - Federação Espírita Brasileira

364 DUA PARTO – ÆAPITRO XI
613. Kiel ajn malĝusta estas la ideo ligita al la
metempsikozo, ĉu ĝi ne estus rezultato de la
intuicia sento pri la pluraj ekzistadoj de la homo?
“Tiu intuicia sento estas trovata en tiu kredo, kiel
en multaj aliaj; sed la homo falsis øin, kiel ankaý la
plimulton de siaj intuiciaj ideoj.”
La metempsikozo estus vera, se oni øin rigardus kiel
transiøon de la animo ekde malsupera øis supera stato, kie
la animo ricevus progresojn, kiuj aliigus ties naturon; sed
tiu doktrino estas falsa, koncerne la rektan transmigradon
de besto en homon kaj inverse, æar tio kuntrenus la ideon
pri malantaýenirado aý kunmiksiøo; nu, æar tia kunmiksiøo
ne povas okazi inter malsamspecaj korpaj esta¼oj, tial sekvas,
ke tiuj specoj troviøas en neidentigeblaj gradoj kaj ke tio sama devas
fariøi pri la Spiritoj ilin animantaj. Se sama Spirito povus ilin alterne
animi, el tio do sekvus naturidenteco, kiu ebligus materian
reproduktadon. La reenkarniøado, instruata de la Spiritoj, sin bazas,
kontraýe, sur la supreniranta marþo de la Naturo kaj sur la progresado
de la homo interne de sia speco mem, kio neniom malpliigas lian
dignon. Kio lin malaltigas, tio estas la misuzado, kiun li faras, de
la kapabloj, al li donitaj de Dio por lia altiøo. Kiel ajn la
afero estas, la malnoveco kaj la universaleco de la doktrino
pri metempsikozo, kiel ankaý la eminentaj homoj, kiuj øin
akceptis, pruvas, ke la principo pri reenkarniøado havas
siajn radikojn en la Naturo mem; tiuj argumentoj øin prefere apogas ol
kontraýas.
La deirpunkto de la Spirito estas unu el tiuj demandoj,
ligitaj al la origino de la ekzista¼oj kaj troviøantaj en la
sekreto de Dio. Ne estas donite al la homo koni tiujn demandojn
en absoluta maniero; pri tio li povas nur fari
supozojn, formuli pli-malpli probablajn sistemojn. Al la Spiritoj mem
multege mankas, ke ili konu æion; pri tio, kion ili ne scias, ili povas
ankaý eldiri pli aý malpli saøajn opiniojn.