estis la pseŭdonimo de - Federação Espírita Brasileira

262 DUA PARTO – ÆAPITRO VII
392. Kial la enkarniĝinta Spirito perdas memoron
pri sia pasinteco?
“La homo ne povas nek devas æion scii; Dio, per
Sia saøeco, tiel volas. Sen la vualo, kaþanta al li iujn aferojn, la
homo estus kvazaý blindigita, kiel iu, kiu subite transpasus de
mallumo en lumon. Per la forgeso de sia pasinteco, li pli bone
konservas sian memon.”
393. Kial la homo, devas respondi por faroj, kaj
kiel li povas elaĉeti kulpojn, kiujn li ne memoras?
Kiel profiti sian sperton, akiritan dum ekzistadoj
falintaj en forgeson? Estus kompreneble, ke la
suferoj estus por li leciono, se li memorus ties
kaŭzojn; sed, ĉar tia memoro ne ekzistas, tial ĉiu
ekzistado estas kvazaŭ la unua kaj, ankaŭ, tial, li
ĉiam denove komencas vivi. Kiel konformigi
tion al la justeco de Dio?
“En æiu nova ekzistado la homo posedas pli da
inteligenteco kaj pli klare povas distingi bonon de malbono.
Kiu estus lia merito en la okazo, se li memorus sian tutan
pasintecon? Kiam la Spirito revenas al sia primitiva vivo
(la spirita vivo), lia tuta pasinta vivo disvolviøas antaý
li: li vidas la erarojn, kiujn li faradis kaj kiuj estas la
kaýzo de lia suferado, kaj tion, kion li povus esti farinta
por ilin eviti: li komprenas la justecon de sia pozicio kaj
seræas, tiam, ekzistadon, en kiu li povos plibonigi tiun
finitan. Li penas ricevi suferojn similajn al tiuj, kiujn li
jam spertis, aý la luktojn, kiujn li opinias plej taýgaj por
lia progresado, kaj petas la Superajn Spiritojn, ke ili helpu
lin æe lia nova tasko; æar li scias, ke la Spirito, elektita
kiel lia gvidanto dum tiu nova ekzistado, penos igi lin
kompensi siajn erarojn, inspirante al li ian intuicion pri