estis la pseŭdonimo de - Federação Espírita Brasileira

552 KVARA PARTO – ÆAPITRO II
– Ĉu tiu diskonigado de ĉiuj niaj riproĉindaj agoj
kaj la ĉiama ĉeesto de ties viktimoj estas puno por la
kulpulo?
“Puno pli granda, ol kiel oni pensas; sed nur øis la
kulpulo elpagos siajn erarojn, æu kiel Spirito, æu kiel
homo, en novaj enkorpaj ekzistadoj.”
Kiam ni troviøas en la mondo de la Spiritoj, kie nia
tuta pasinteco estas senvuala, bono kaj malbono, kiujn ni
faris, estas egale konataj. Vane penos tiu, kiu faris malbonon,
sin tiri el la rigardo de siaj viktimoj: ties neevitebla
æeesto estos por li puno kaj senæesa konsciencoriproæo, øis
li kompensos siajn erarojn; kontraýe, virtulo trovos æie nur
amikajn kaj bonvolajn rigardojn.
Por maliculo ne ekzistas, sur la Tero, pli granda turmento,
ol la æeesto de liaj viktimoj; jen, kial li kiel eble
plej evitas ilin. Kio estos al li tiam, kiam, sen la iluzio de
l’ pasioj, li komprenos la malbonon, kiun li faris; kiam li
vidos malkaþitaj siajn plej sekretajn agojn kaj senmaskigita
sian hipokritecon; kiam li ne povos forkuri de la rigardo de
siaj viktimoj? Dum la animo de maliculo estas turmentata
de honto, de æagreno, de konsciencoriproæoj, tiu de justulo
øuas perfektan serenecon.
978. Ĉu la memoro de la okazaj eraroj, kiujn la
animo faris, dum ĝi estis neperfekta, ne ombras
ĝian feliĉon, eĉ post kiam ĝi elpuriĝas?
“Ne, æar øi elaæetis siajn erarojn kaj venkis la
provojn, al kiuj øi sin submetis por tiu celo.”
979. Ĉu la provoj, kiujn la animo devas ankoraŭ
trapasi por sia elpuriĝo, ne vekas en ĝi afliktan
zorgon, kiu malserenigas ĝian feliĉon?