estis la pseŭdonimo de - Federação Espírita Brasileira

170 DUA PARTO – ÆAPITRO IV
199. Kial la vivo estas tiel ofte tranĉata dum
infanaĝo?
“La daýro de la vivo de infano povas esti, por la
Spirito enkarniøinta en øin, la kompletigo de iu antaýa
ekzistado, interrompita antaý sia natura fino, kaj la morto
de l’infano estas, preskaý æiam, provo aŭ puno por ties
gepatroj.”
– Kio fariĝas al la Spirito de tro frue mortinta
infano?
“Li rekomencas novan ekzistadon.”
Se la homo havus unu solan ekzistadon, kaj se, post æi
tiu, lia estonta sorto estus por æiam fiksita, kian strangan
meriton havus la duono de l’ homa gento, mortanta æe infanaøo,
por, sen ia peno, øui la eternan feliæon? Kun kia
rajto tiu duono estus sendevigita elporti la ofte tiel akrajn
kondiæojn, trudatajn al la alia duono? Tia aranøo de la
aferoj ne povus konformiøi al la justeco de Dio. Per la
reenkarniøado estas egaleco por æiuj; la estonteco apartenas
al æiuj, sen ia escepto aý favoro al iu ajn; la trenpaþaj povas
plendi nur kontraý si mem. La homo devas ricevi la meriton
de siaj agoj, æar li por tiuj respondas.
Cetere, ne estas racie konsideri la infanaøon normala
stato de senkulpeco. Æu ni ne vidas infanojn kun la plej fiaj
instinktoj, en aøo, kiun la edukado ankoraý ne povis influi?
Æu ni ne vidas kelkajn, kiuj æe sia naskiøo, kvazaý
kunportas hipokritecon, perfidemon, eæ la instinkton de þtelo
kaj murdo, spite al la bonaj ekzemploj ilin æirkaýantaj? La
civila leøo deklaras ilin senkulpaj pro siaj krimoj, æar øi
rekonas, ke ili kondutas sensaøe; kaj øi ja pravas, æar, efektive,
infanoj kondutas prefere laý sia instinkto, ol laý antaýdecidita