estis la pseŭdonimo de - Federação Espírita Brasileira

266 DUA PARTO – ÆAPITRO VII
– Kaj, ĉu ĝi povas esti pli malbona? Tio estas, ĉu
la homo povas, en iu ekzistado, fari erarojn, kiujn li ne
faris dum sia antaŭa ekzistado?
“Tio dependas de la nivelo de lia Spirito; se æi tiu
ne kapablas venki la provon, li do povas esti kondukata
al novaj eraroj, kiuj rezultas el la elektita pozicio; sed,
entute, tiuj eraroj elmontras prefere haltostaton ol
postenpaþon, æar la Spirito povas antaýenmarþi aý halti,
neniam inversiri.”
399. Ĉar la sortovicoj de la enkorpa vivo estas
samtempe elaĉeto de la pasintaj eraroj kaj provoj
por la estonteco, ĉu tial sekvas, ke, el la speco de
tiuj sortovicoj, oni povas dedukti la specon de la
antaŭa ekzistado?
“Tre ofte, æar æiu estas punata laý sia peko; tamen
ne prenu tion kiel absolutan regulon; la instinktaj
inklinoj estas pli certa signo, æar la provoj, kiujn la
Spirito spertas, rilatas tiel kun la estonteco, kiel kun
la pasinteco.”
Atinginte la limtempon difinitan de la Providenco por
lia vaga vivo, la Spirito elektas mem la provojn, al kiuj li
volas sin submeti, por plirapidigi sian progreson; tio estas,
li elektas la specon de ekzistado, kiun li opinias plej taýga por tiu celo;
tiuj provoj æiam rilatas kun la eraroj, kiujn li devas kompensi. Se li
venkas, li altiøas; se li falas, li devas rekomenci.
La Spirito æiam mastras sian liberan volon; dank’al tiu
libereco, li, en sia spirita stato, elektas la provojn de sia
enkorpa vivo, kaj, en homa korpo, li prenas siajn decidojn,
por bono aý por malbono. Rifuzi al la homo la liberan volon
estus redukti lin al maþino.
De kiam li reeniras la enkorpan vivon, la Spirito perdas
provizore memoron pri siaj antaýaj ekzistadoj, kiel se ia