estis la pseŭdonimo de - Federação Espírita Brasileira

LA SPIRITA VIVO 207
ol dum somero: ni jam vidis ilin trapasi flamojn, sentante
nenion penigan; ni do konkludas, ke temperaturo kaýzas
al ili nenian impreson. La doloro, kiun ili spertas, ne estas
doloro øustadire fizika, sed ia nedifinita intima sento,
kiun la Spirito mem ne æiam povas kompreni, øuste pro
tio, ke tia doloro havas neniun difinitan lokon kaj ne
estas kaýzata de eksteraj faktoroj: øi estas pli imaga ol
reala; sed, eæ tia, øi ja turmentas. Tamen øi kelkafoje
estas pli ol memoro, kiel ni baldaý vidos.
La sperto diras al ni, ke æe la momento de la morto,
la perispirito pli aý malpli rapide liberiøas de la korpo;
dum la unuaj momentoj, la Spirito ne povas klarigi al si
sian situacion; li ne kredas, ke li mortis; li sentas, ke
li vivas; li vidas sian korpon, li scias, ke øi apartenas al li,
sed li ne komprenas, kial li estas for de øi; tia stato daýras
dum ekzistas ligiteco inter la korpo kaj la perispirito.
Unu memmortiginto iam diris al ni: Ne, mi ne estas
mortinta; kaj li diris plu: tamen mi sentas, ke la vermoj
dismordas min. Nu, certe la vermoj ne estis dismordantaj
lian perispiriton, kaj des malpli la Spiriton: ili mordadis nur lian
korpon. Sed, æar la disiøo de la korpo je la perispirito ne
estis kompleta, tial ekzistis ia morala refrapo, transiganta al la
Spirito tion, kio okazadis en la korpo. Refrapo ankoraý ne estas
la øusta vorto, æar øi povas kredigi tro materialan efikon: la
Spirito havis antaý si, prefere, la vizion pri tio, kio okazadis en la
korpo, al kiu li estis ankoraý ligita per la perispirito; kaj tiun
iluzion li prenis kiel reala¼on. Lia sento ne estis ankaý memoro,
æar, dum sia vivo, li estis neniam dismordata de vermoj: øi estis
tiumomenta sensaco.
Oni do vidas la konkludojn, kiujn oni povas tiri el
la faktoj, kiam æi tiuj estas atente observataj. Dum sia