estis la pseŭdonimo de - Federação Espírita Brasileira

360 DUA PARTO – ÆAPITRO XI
– Se estas tiel, ĉu la Spirito devas ne nur seniĝi
je siaj propraj neperfektaĵoj, sed ankaŭ kontraŭbatali la
influon de l’ materio?
“Jes, ju malpli evoluinta li estas, des pli streæitaj la
ligiloj inter Spirito kaj materio; æu vi ne vidas tion?
Ne, la homo ne havas du animojn; la animo estas æiam
unu sola en æiu estulo. La animo de besto kaj tiu de
homo estas malsamaj, kaj tial la animo de unu ne povas
alligiøi al korpo kreita por la dua. Sed, kvankam la homo
ne havas bestan animon, kiu, pro siaj pasioj, lin defaligas
øis la nivelo de la bestoj, tamen li havas korpon, kiu lin
ofte malaltigas øis tiu nivelo, æar lia korpo estas dotita
per vivoforto, kiu havas instinktojn; sed tiuj instinktoj
estas neintelektaj kaj limigas sin al la konservado de la
korpo.”
La Spirito, enkarniøante en homon, alportas al æi tiu la
intelektan kaj moralan principon, kiu faras lin supera al
la bestoj. La du naturoj, ekzistantaj en la homo, havigas al liaj
pasioj du malsamajn fontojn: unuj devenas de la instinktoj
de la besta naturo; aliaj, de la nepura¼oj de la Spirito en
lin enkarniøinta kaj pli aý malpli simpatianta la krudecon
de la bestaj apetitoj. Sin purigante, la Spirito iom post iom
forþovas de si la influon de l’ materio; sub tiu influo, li alpaþas al bruto;
liberigite de øi, li altiøas al sia vera destino.
606. El kio la bestoj ĉerpas la intelektan principon,
kiu konsistigas la apartan specon de ilia animo?
“El la universa intelektoelemento.”
– Ĉu la intelekto de la homo kaj tiu de la bestoj
fontas do el unu sola principo?
“Sen ia dubo, sed æe la homo tiu principo ricevis
ellaboradon, kiu øin altigas super tiu, kiu animas la bruton.”