Sprawozdanie Stenograficzne - Sejm Rzeczypospolitej Polskiej

77. posiedzenie Sejmu w dniu 27 października 2010 r.Projekty ustaw dotyczące reformy systemu ochrony zdrowia55Sekretarz Stanu w Ministerstwie ZdrowiaJakub Szulcmieliśmy do tej pory do czynienia z rozwiązaniemumożliwiającym polskim pacjentom dochodzenieswoich praw. Teraz będą oni mogli występować zroszczeniami z tytułu popełnionych błędów medycznych,doznanego uszczerbku na zdrowiu w sposóbinny niż na drodze sądowej.Ta nowelizacja to krok naprzód w stosunku dorozwiązań, które mamy dzisiaj. Dlaczego? Dlatego żeobecnie pacjent, który uzna, że doznał uszczerbku nazdrowiu w wyniku błędu medycznego, ma jedną drogę.Jest to droga sądowa. Jeżeli spojrzymy na statystyki,którymi dysponują minister sprawiedliwościi zakłady ubezpieczeń, to okazuje się, że standardowe,średnie postępowanie przed sądem trwa ponad 3 lata,od momentu jego wszczęcia do zakończenia. W projekcie,który przedstawiamy Wysokiej Izbie, skracamyten okres poniżej jednego roku. I to jest pierwszaprzyczyna. Druga to to, że rozwiązania, którymi dzisiajdysponują pacjenci dochodzący swoich roszczeń,wiążą się ze stosunkowo wysokimi kosztami. Opłatawynosi 5% wartości przedmiotu sporu lub przedmiotuzaskarżenia, maksymalnie do 100 tys. zł.I w końcu to, przed czym nie jesteśmy w stanieuciec, to, co chcemy poprawić, zwiększyć, mianowicieświadomość pacjentów, jeśli chodzi o ich prawa, o realizowanietych praw. Rozwiązanie, które jest przedmiotemmojego wystąpienia, zaproponowane w wymienionymdruku, umożliwia złożenie i rozpoznanieskargi w stosunkowo krótkim czasie i przy niewielkichkosztach.Możliwość dochodzenia odszkodowania z tytułubłędu medycznego, czyli to, co jest w projektowanejnowelizacji ustawy, dotyczy głównie leczenia szpitalnego.Można by się było zapytać, dlaczego tylko leczenieszpitalne, dlaczego nie inne błędy medyczne. Proszęzwrócić uwagę na dwie rzeczy. Po pierwsze, jeżeliprzyjrzymy się krajom, w których są największe możliwości,jeśli chodzi o odszkodowania, o niesądowedochodzenie roszczeń z tytułu błędów szpitalnych,błędów lekarskich, a więc krajom nordyckim, jak np.Szwecja, bądź takim krajom, jak Nowa Zelandia czyJaponia, to okazuje się, że w żadnym z systemów, któredzisiaj funkcjonują, nie można dochodzić roszczeńza wszystkie rodzaje błędów medycznych, które mogąsię przydarzyć, które mogą wystąpić. Wciąż się te błędykataloguje, natomiast we wszystkich z tych systemówczegoś brakuje. Ponieważ na gruncie prawapolskiego jest to rozwiązanie nowatorskie, to niewątpliwieo kwestiach związanych z możliwością podejmowaniatakich, a nie innych rozstrzygnięć, będziemydyskutować jeszcze w komisji. Postanowiliśmy, żeten pierwszy materiał, który został złożony w WysokiejIzbie, będzie dotyczył błędów medycznych, które,po pierwsze, możemy najczęściej zdiagnozować i które,po drugie, są najlepiej skatalogowane.W projekcie ustawy mówimy o błędzie medycznym,który rozumiemy jako zakażenie pacjenta biologicznymczynnikiem chorobotwórczym, uszkodzenieciała lub rozstrój zdrowia pacjenta, bądź teżśmierć pacjenta w następstwie diagnozy, leczenia,zastosowania produktu leczniczego lub wyrobu medycznegoniezgodnych z aktualną wiedzą medyczną.O tym, czy doszło do błędu, którego wynikiem jestuszczerbek na zdrowiu bądź śmierć, będą orzekałykomisje powołane przy urzędach wojewódzkich, przywojewodzie. Komisje te składać się będą z 12 członków,przy czym 10 członków będzie powoływanychprzez wojewodę na wniosek samorządu zawodowegozawodów medycznych oraz organizacji pacjenckich,a 2 członków powołają odpowiednio minister zdrowiai rzecznik praw pacjenta.Pojawiają się liczne pytania dotyczące tego, jakma to być rozwiązane, zrealizowane, dlaczego komisjama zasądzać wysokość świadczenia. Proszę zwrócićuwagę, Wysoka Izbo, na jedną rzecz. Nie mówimytutaj o wysokości odszkodowania. Komisja będzieorzekała tylko i wyłącznie, czy doszło do błędu. Zgodniez ustawą z dnia 22 maja 2003 r. o działalnościubezpieczeniowej decyzję o tym, jaką zaproponowaćkwotę odszkodowania, będzie podejmował ubezpieczyciel.Jeśli komisja stwierdzi, że doszło do błędumedycznego, że pacjent doznał uszczerbku na zdrowiu,ubezpieczyciel zaproponuje odszkodowanie. Wysokośćkwoty odszkodowania w przypadku błęduniekończącego się śmiercią może maksymalnie wynieść100 tys. zł., a w przypadku błędu, którego efektemjest śmierć pacjenta – 300 tys. zł. Pacjent możenie wyrazić zgody na to, co zostanie mu zaproponowane.Dopiero wtedy, kiedy nie zaakceptuje, nieprzyjmie kwoty, jaka została mu zaproponowanaprzez ubezpieczyciela, przysługuje mu druga ścieżka– rozstrzygnięcie tej kwestii na drodze sądowej. Ztym mamy do czynienia dzisiaj, możemy z tego korzystać.Mówiąc w wielkim skrócie, ustawa ta dajepacjentom możliwość uzyskania zadośćuczynienia ztytułu popełnionego błędu medycznego, a droga dojego uzyskania jest uproszczona.Tak jak powiedziałem, to rozwiązanie jest absolutnienowatorskie na gruncie polskiego prawa. Możnao nim mówić w podobny sposób, jak o ustawie odziałalności leczniczej, ustawie o systemie informacjiczy ustawach refundacyjnych, ponieważ zmienia obrazpolskiego systemu ochrony zdrowia. Dlatego też,Wysoka Izbo, wnoszę o rozpoczęcie prac nad przedmiotowymprojektem ustawy.Drugi projekt, który mam zaszczyt Wysokiej Izbieprzedstawić, to projekt zawarty w druku sejmowymnr 3485 odnoszący się do systemu informacji w ochroniezdrowia. Przede wszystkim trzeba sobie odpowiedziećna pytanie, jaki jest obecny stan polskiego systemuochrony zdrowia, jeśli chodzi o informację czyinformatyzację. Nie chodzi tu o sieć komputerową czymaszyny, komputery zainstalowane w poszczególnychplacówkach medycznych, szpitalach, przychodniach,ambulatoriach. Nie tego ten projekt dotyczy. Chodziw nim o systemowe rozwiązanie zmierzające do zbudowaniakompleksowej sieci informacyjnej obsługu-